puborectalis spastische hypertrofie
Invoering
introductie Puborectalis-syndroom is een defecatiestoornis die wordt gekenmerkt door hypertrofie van de puborectale pees, die obstructie veroorzaakt bij de uitlaat van de bekkenbodem. Histologische veranderingen worden gekenmerkt door hypertrofie van de puborectale spiervezels. Vanwege de stenose van het bovenste uiteinde van het anale kanaal veroorzaakt door hypertrofie van de puborectalis-spiervezel, heeft de patiënt langdurige defecatieproblemen, herhaalde geschiedenis van laxerende toepassing en meervoudige geschiedenis van anorectale chirurgie. In de afgelopen jaren zijn door verder onderzoek enkele nieuwe inzichten gemaakt in de behandeling van intrinsiek. Sommige mensen denken dat de behandelingsmethode zorgvuldig moet worden geselecteerd op basis van de graad van de ziekte om het curatieve effect te verbeteren.
Pathogeen
Oorzaak van de ziekte
De oorzaak is nog steeds onduidelijk en kan verband houden met factoren zoals het misbruik van laxeermiddelen en pees van de bekkenbodem bij chronische ontsteking rond het anale kanaal (zoals abces in het rectum rectum).
Onderzoeken
inspectie
1. Rectaal onderzoek: de anale kanaalspanning wordt verhoogd, het anale kanaal wordt verlengd, de puborectalis-spier is duidelijk hypertrofisch, zacht en heeft soms scherpe randen.
2. Meting van de anale kanaaldruk: de vernauwingsdruk wordt verhoogd, hetgeen duidt op een abnormale defecatiecurve, en de sfincterfunctielengte is aanzienlijk toegenomen, tot 5,0 tot 6,0 cm.
3. Airbag geforceerde test: 50 ml of 100 ml airbags kunnen niet worden ontladen uit het rectum en worden ontladen binnen 5 minuten wanneer normaal.
4. Bekken EMG: de puborectale spier heeft significante abnormale myo-elektrische activiteit.
5. Controle van de colon-overdrachtsfunctie: er is rectale retentie.
6. Defecatie-angiografie: de meetgegevens zijn nog steeds normaal, maar het anale kanaal gaat niet open bij defecatie en er is een 'zolderteken' als het stil is en gedwongen wordt af te tappen.
Diagnose
Differentiële diagnose
De ziekte moet worden onderscheiden van het pees syndroom van de bekkenbodem, een functionele ziekte die wordt gekenmerkt door samentrekking van de bekkenbodemspieren.
Wanneer de normale persoon in rust is, bevindt de puborectalis-spier zich in een samengetrokken toestand en wordt de spier tijdens de ontlasting losgemaakt om de ontlading van ontlasting te vergemakkelijken. Als je een squat hebt, ontspant de puborectalis-spier niet, maar de contractie wordt versterkt, wat de stoelgang zal beïnvloeden. Op dit moment, in de dynamische contrastangiografie, neemt de rectale hoek van het anale kanaal niet toe tijdens het hurken en behoudt nog steeds de oorspronkelijke 90 ° of minder. Kujipers gelooft dat deze continue samentrekking tijdens sputum spierdisfunctie van de bekkenbodemspieren vertegenwoordigt, in plaats van een willekeurige samentrekking die optreedt tijdens dynamisch contrast tijdens defecatie. Hij noemde deze aanhoudende samentrekking het bekkenbodempees syndroom. De oorzaak van deze functionele stoornis is onduidelijk en vergelijkbaar met andere disfuncties, kunnen psychologische factoren ook werken. Het syndroom wordt ook vaak geassocieerd met perineale achteruitgang, rectale intussusceptie en rectocele. De behandeling is gebaseerd op de functie van het herstellen van normale spieren. De identificatie van het puborectalis-syndroom is dat de eerstgenoemde zich manifesteert als bekkenbodemkramp zonder spiervezelhypertrofie, hoewel de anale rechte hoek klein is, maar er is een verandering in de röntgenfilm van elke staat tijdens het dynamische contrast van ontlasting en er is geen "plankteken". In het laatste geval is het "plankteken" beter zichtbaar, is het anale kanaal langer en is de anale rechte hoek klein. Tijdens de gehele dynamische contrastweergave van de stoelgang wordt het slijmoplossend middel vaak niet in een kleine hoeveelheid ontladen of ontladen. Wanneer de diagnose moeilijk is, kan het digitale rectale onderzoek helpen bij de identificatie. Anderen geloven dat de twee een manifestatie kunnen zijn van verschillende stadia van de ziekte.
