Lizozym

Lizozym jest składnikiem normalnego mechanizmu obrony immunologicznej i ma funkcję rozpuszczania ścian komórkowych bakterii. W ludzkim ciele jest obecny w granulocytach obojętnochłonnych, monocytach i makrofagach; jest także obecny w wydzielinach błon śluzowych i jest jednym z czynników obrony powierzchniowej. Normalni ludzie nie mają lizozymu w moczu. Wartości aktywności lizozymu w surowicy lub płynach ustrojowych u niektórych pacjentów różnią się istotnie, dlatego też określenie aktywności lizozymu zyskuje coraz większą uwagę kliniczną. Typowe metody to metoda płytki agarowej i mętnościomierz. Podstawowe informacje Klasyfikacja specjalistyczna: klasyfikacja kontroli wzrostu i rozwoju: badanie biochemiczne Obowiązująca płeć: czy mężczyźni i kobiety stosują post: post Wyniki analizy: Poniżej normy: Ostra limfoblastyczna, ostra erytroleukemia zmniejszona lub normalna. Wartość normalna: Lizozym (metoda płytki agarowej): 5-30 mg / l Lizozym (test turbidymetryczny): 9,6-14 mg / l Powyżej normalnego: Ma to pewne znaczenie w identyfikacji różnych rodzajów ostrej białaczki, a stężenie lizozymu w surowicy i serotoninie jest podwyższone. Negatywne: Pozytywne: Przypomnienie: Próbka powinna być świeża, a roztwór standardowy lizozymu powinien być dokładnie przygotowany w momencie użycia, a aktywność lizozymu w próbce powinna zostać określona. Wartość normalna Surowica 5-30 mg / L (metoda płytki agarowej); 9,6-14 mg / L (próba turbidymetryczna). Płyn mózgowo-rdzeniowy 0 mg / L (metoda płytki agarowej). Ślina 30 ~ 70 mg / L (test turbidymetryczny). Mocz 0 mg / L (metoda płytki agarowej); 1 ~ 3 mg / L (test turbidymetryczny). Ponieważ metoda i warunki eksperymentu są różne, wyniki są różne, dlatego każde laboratorium powinno ustanowić własny standard wartości normalnej. Znaczenie kliniczne Oznaczenie lizozymu w surowicy ma pewne znaczenie dla identyfikacji różnych rodzajów ostrej białaczki: ostry granulat i ostry lizozym z pojedynczej surowicy są podwyższone; podczas gdy ostra limfoblastyczna i ostra erytroleukemia jest zmniejszona lub normalna; poziom lizozymu można przywrócić po odciążeniu chemioterapii. Oznaczenie lizozymu w surowicy może być wykorzystane jako przydatny wskaźnik do określenia aktywności zlokalizowanego zapalenia jelita grubego oraz do pomocy w określeniu ciężkości przebiegu klinicznego i jego odpowiedzi na leczenie. Przyczyną zwiększonej zawartości lizozymu w moczu jest 1 uszkodzenie kanalików nerkowych; 2 wysoka lizozymemia; 3 uszkodzenie tkanki nerkowej. Klinicznie lizozym z moczu jest głównie stosowany jako wskaźnik uszkodzenia cewek nerkowych Uszkodzenie cewek nerkowych z różnych przyczyn może powodować wzrost zawartości lizozymu w moczu. U pacjentów po przeszczepie nerki konieczne jest regularne badanie czynności nerek przez lizozym. Jeśli przeszczepiona nerka jest dobrze odbierana, aktywność lizozymu wraca do normy w ciągu 7 dni; jeśli nadmierna lizozym utrzymuje się w moczu, należy podejrzewać, że nastąpi odrzucenie. Zawartość lizozymu w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych jest znacznie wyższa niż u pacjentów z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Dlatego określenie lizozymu jest ważne dla identyfikacji tych dwóch. Również Test lizozymu CSF ma pewną wartość diagnostyczną dla pierwotnych lub wtórnych guzów ośrodkowego układu nerwowego. Zmniejszyła się zawartość lizozymu w plwocinie u pacjentów z przewlekłym zapaleniem oskrzeli; aktywność lizozymu w surowicy lub moczu pacjentów z ciężką gruźlicą i zakażeniami dróg moczowych była znacznie zwiększona. Ponadto oznaczenie zawartości lizozymu można również wykorzystać jako wskaźnik aktywności zlokalizowanego zapalenia jelit. Pomaga także ocenić nasilenie procesu klinicznego i odpowiedź na leczenie. Wysokimi wynikami mogą być choroby: zakażenie dróg moczowych u osób starszych, ostra białaczka nielimfocytowa u osób starszych Literatura dotycząca okresu przechowywania próbek i czasu przechowywania standardowego roztworu lizozymu jest mieszana. Ogólnie rzecz biorąc, próbka powinna być świeża, a standardowy roztwór lizozymu powinien być dokładnie przygotowany w momencie użycia, a aktywność lizozymu w próbce powinna zostać określona. Testy immunologiczne na lizozym zostały ustalone przy użyciu przeciw-ludzkich przeciwciał przeciw lizozymowi. Od aktywności enzymu do zawartości enzymu, wstępnie uważa się, że jest on specyficzny, wrażliwy i dokładny. Proces kontroli Określono to metodą płytki agarowej i turbidymetrii. Nie nadaje się dla tłumu Nie Działania niepożądane i ryzyko Nie