Przeciwciało anty-centromerowe

Centromer, znany również jako centromer, jest strukturą wąskiego segmentu w chromosomie. Przed podziałem komórkowym każdy chromosom składa się z dwóch chromatyd z tym samym genem. Są one połączone w centromerze, a podczas mitozy są połączone z włóknami ściągającymi biegunów wrzeciona w celu wybarwienia dwóch Monomery są ciągnięte w kierunku odpowiadających im centrów. Antygeny centromerowe składają się z trzech białek centromerowych (Cen P), a mianowicie Cen PA (17 kD), Cen PB (80 kD) i Cen PC (140 kD). Cen PA jest specyficznym dla centromerów histonem rdzeniowym, który może odgrywać bezpośrednią rolę w upakowaniu i działaniu centromerów chromosomowych. Cen PB jest głównym składnikiem antygenu centromerowego. Jest to białko wiążące DNA, które jest bogate w alfa-satelitarny DNA (zwany także satelitarnym DNA) i jest skoncentrowane w dzielącym się chromosomie i jądrze interfazy. Cen PC jest białkiem o dużej masie cząsteczkowej w antygenach centromerowych, a jego rola jest nieznana. W dzielących się komórkach antygen centromerowy jest oddzielany od skoncentrowanego chromosomu, a podczas okresu podziału komórkowego antygen jest obecny na skoncentrowanym chromosomie, a na pojedynczym rozciągniętym chromosomie antygen znajduje się w głównym regionie chromosomu. Przeciwciała anty-centromerowe są ograniczonym typem w stwardnieniu układowym, znanym również jako CREST [złogi wapniowe kalcyny, zjawisko Raynauda, ​​zjawisko Renoira, dysmotility przełyku dyskinezy przełyku, twardzina sklerodermiczna. Istnieje wiele doniesień o przeciwciałach przeciwko teleangiektazji naczyń włosowatych, które wykluczają się wzajemnie z przeciwciałami przeciwko Scl-70. Bardzo rzadko oba są dodatnie.