Zmniejszenie objętości płuc

Pod koniec lat 50. XX wieku Bratigan i Mueller po raz pierwszy zaproponowali operację zmniejszenia objętości płuc u pacjentów z rozlaną rozedmą płuc. Elastyczna przyczepność utrzymuje otwarte małe oskrzela, a pacjenci z rozedmą płuc tracą przyczepność pericykliczną, która utrzymuje otwarty oskrzeli Zakłada się, że przywrócenie przyczepności promieniotwórczej następuje poprzez zmniejszenie objętości brudu, utrzymywanie małych oskrzeli otwartych, a tym samym zmniejszenie wydechu. Utrudniony przepływ powietrza podczas oddychania, co zmniejsza trudności w oddychaniu. Widoczną poprawę objawów klinicznych zaobserwowano u 75% pacjentów po operacji, a poprawa ta może utrzymywać się przez 5 lat u niektórych pacjentów, jednak ta metoda nie była promowana ze względu na wczesną śmiertelność wynoszącą 16% i mało obiektywnych dowodów. Do 1995 r. Cooper i wsp. Donieśli, że zastosowanie dwustronnej operacji nacięcia mostka w środkowej części nacięcia płuc w POChP osiągnęło dobre wyniki, a operacja zmniejszenia objętości płuc została zastosowana w Europie i wielu ośrodkach chirurgicznych w Stanach Zjednoczonych, a wkrótce stała się gorącym punktem w dziedzinie chirurgii klatki piersiowej.