Elektryczna stymulacja móżdżku

Cooper odkrył w 1973 r., Że stymulacja móżdżku miała znaczący wpływ hamujący na aktywność nerwową w mózgu, rdzeniu i rdzeniu kręgowym. I może hamować eksperymentalną przewlekłą epilepsję i działania indukowane przez korę mózgową. Fizjologia kliniczna potwierdza również, że stymulacja móżdżku może hamować odruchy H, V1 i V2 w rdzeniu kręgowym (odruchy H to pojedyncze odruchy synaptyczne w rdzeniu kręgowym, a odruchy V1, V2 są odruchami wielosynaptycznymi w rdzeniu kręgowym), jednocześnie hamując wywołane reakcje wzgórzowe i korowe. Tak więc pierwsze zastosowanie przewlekłej elektrycznej stymulacji móżdżku w leczeniu padaczki zakończyło się sukcesem. Większość uczonych uważa, że ​​mechanizm działania polega na stymulacji móżdżku i odgrywa on rolę poprzez aktywację struktury siatkowej pnia mózgu i hamowanie wzgórza. Sam Cooper uważa, że ​​stymulacja móżdżku to blokujący nerw nerwowy. Obecnie istnieją dwa rodzaje urządzeń stosowanych do stymulacji móżdżku: jeden to stymulator sprzężony z częstotliwością radiową. Składa się z wszczepionej części (elektrody, przewodu i odbiornika) oraz zewnętrznego urządzenia (nadajnika i anteny). Takich jak zagraniczny stymulator móżdżku Medtronic1743 i wyprodukowany w kraju stymulator móżdżku J-63 opracowany przez autora (ryc. 1). Drugi to stymulator móżdżku, który można w pełni wszczepić w ciało, taki jak Neurolith Model 601, który jest w pełni wszczepionym nadajnikiem impulsów energii litowej.