Jadłowstręt psychiczny

Termin anoreksja powstała po raz pierwszy w 1874 r. Jest również znany jako anoreksja, charakteryzuje się długotrwałą anoreksją i znaczną utratą masy ciała. Wiek początkowy wynosi ponad 10 lat i częściej występuje u kobiet w wieku młodzieńczym, lecz nieleczony w odpowiednim czasie może prowadzić do poważnego niedożywienia i skrajnej niewydolności, wpływając na zdrowie fizyczne i psychiczne oraz rozwój nastolatków. Przyczyny zaburzeń psychicznych, które nie zostały w pełni zidentyfikowane, charakteryzują się długim okresem nadmiernej diety lub odmowy utrzymania beztłuszczowej masy ciała, co może prowadzić do gwałtownej utraty masy ciała, niedoborów żywieniowych, zaburzeń metabolicznych i hormonalnych, aw ciężkich przypadkach może zagrażać życiu. Częściej w okresie dojrzewania częstość kobiet jest znacznie wyższa niż u mężczyzn. Może wyzdrowieć po odpowiednim leczeniu. Klinicznie należy go odróżnić od wyniszczenia spowodowanego chorobami fizycznymi. Ponieważ pacjentowi nie brakuje apetytu, nie anoreksji, ale aktywnie odmawia jedzenia, termin anoreksja nie pasuje. Częstotliwość występowania jest różna, a wskaźnik zachorowalności w zachodnich krajach uprzemysłowionych jest stosunkowo wysoki. Ankiety podłużne pokazują, że zapadalność wzrosła w ciągu ostatnich 20–30 lat. Głównie kobiety, mężczyźni stanowią tylko 4–6% ogólnej liczby przypadków. Częstość występowania anoreksji wśród dziewcząt w wieku 12–18 lat w szkołach z internatem w Wielkiej Brytanii wynosi 0,5%. Wiek pierwszego wystąpienia wynosi zwykle między 10 a 30 rokiem życia, a około 80% przypadków rozpoczyna się między 13 a 20 rokiem życia. Ankiety w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i innych krajach pokazują, że zapadalność na tę chorobę jest stosunkowo wysoka wśród zamożnych rodzin na wyższych i średnich poziomach oraz w zawodach podkreślających szczupłość, takich jak tancerze baletowi. Brak danych epidemiologicznych w Chinach.