Starczowzroczność

Starczowzroczność, starczowzroczność w medycynie zachodniej, starczowzroczność w języku angielskim. . Większość osób zaczyna w wieku około 40-50 lat i ma problemy z normalnym widzeniem na odległość oraz trudności w pracy na bliskich odległościach, takich jak czytanie. W 1855 r. H.Von Helmholtz zaproponował, że wraz z wiekiem soczewka stopniowo twardnieje, elastyczność osłabia się, a funkcja mięśni rzęskowych stopniowo się zmniejsza, co prowadzi do stopniowego osłabienia funkcji regulacyjnej oka, co powoduje trudności w pracy na odległość, takie jak czytanie. Starczowzroczność objawia się głównie jako krótkowzroczność, czytanie wymaga silniejszego oświetlenia, a krótkowzroczność nie może być utrzymana, a niektórzy pacjenci mają nawet objawy, takie jak obrzęk oka, łzawienie, ból głowy i inne zmęczenie. Głównymi zabiegami są soczewki kontaktowe (soczewki kontaktowe), soczewki ramowe i chirurgia. Starczowzroczność jest zjawiskiem fizjologicznym, które występuje niezależnie od stanu refrakcji.