Menier

Meniere jest skrótem od choroby Ménière, która jest chorobą niezapalną, charakteryzującą się labiryntem błony wewnętrznej ucha. Przetłumaczone również jako choroba Meniere'a. Głównymi objawami klinicznymi tej choroby są nagłe zawroty głowy, szum w uszach, głuchota lub oczopląs. Większość pacjentów to osoby w średnim wieku, głównie mężczyźni i pracownicy umysłowi. 80–90% jest jednostronnych. Około 65% pacjentów ma pierwszy atak przed 50 rokiem życia. W 1861 r. Dr Meniere (przetłumaczony na chiński zwany Menier lub Merrier) dokonał sekcji narządów równowagi i stwierdził, że narządy równowagi miały nieprawidłowe zmiany patologiczne, zwiększone ciśnienie, zaburzenia krążenia, niezdolne do utrzymania poziomu płynu i ujawniły przyczyny zawrotów głowy . Aby go uczcić, od tego czasu powiązał ten rodzaj zawrotów głowy z imieniem Dr. Meniere'a i od tego czasu nazywany jest zespołem Meniere'a. Zespół Meniere'a jest chorobą błędnika błony bębenkowej wewnętrznej, charakteryzującą się napadowym zawrotem głowy z nudnościami i wymiotami oraz objawami klinicznymi, takimi jak fluktuacja głuchoty, szum w uszach i pełność ucha. Przyczyna jest nieznana. W 1861 r. Francuski lekarz P. Menier opublikował w magazynie 4 artykuły na temat zawrotów głowy, w których szczegółowo opisano objawy kliniczne. Później uczeni nazwali zespół Meniere'a tymi, którzy wielokrotnie mieli powyższe objawy. W 1938 r. Halpic i Keynes odkryli, że patologią tej choroby była utrata błony hydroponicznej, a później niektórzy potwierdzili tę zmianę patologiczną, potwierdzając ją jako chorobę. Lekarze ogólni są przyzwyczajeni do wspólnego odwoływania się do zespołu Meniere'a w odniesieniu do wszystkich chorób zawrotów głowy, dla których nie można znaleźć przyczyny, co prowadzi do zaburzeń koncepcyjnych. Na konferencji poświęconej równowadze w 1972 r. Ustalono, że choroby zawrotów głowy, głuchoty i szumów usznych spowodowane przez labirynt błony zostały jednoznacznie nazwane od choroby Meniere'a. Wiele książek i czasopism od wielu lat używa labiryntu błony jako synonimu choroby Meniere'a. Zwrócono również uwagę, że wrodzona kiła, wirus i infekcje bakteryjne mogą również powodować labirynt błony, a zatem opowiadają się za zniesieniem labiryntu błony jako synonimem tej choroby, chyba że pierwotny labirynt błony zostanie nazwany. Labirynt ucha wewnętrznego jest wypełniony limfatyką wewnętrzną i zewnętrzną, aby zapewnić normalne funkcjonowanie ucha wewnętrznego. Labirynt błony może być związany z zaburzeniami krążenia limfy wewnętrznej. Istnieją dwie teorie dotyczące krążenia endolimfy: theory teoria przepływu wzdłużnego. W 1927 r. Zaproponowano, że endolimfę uważa się za spowodowaną przez rozstępy naczyniowe, przepłynęła przez rurkę stawową do worka i ostatecznie została wchłonięta przez worek endolimfy. Ta tradycyjna doktryna jest nadal akceptowana przez większość ludzi. Theory Teoria przepływu promieniowego. W 1958 r. Zaproponowano, aby endolimfa składała się z limfy zewnętrznej, która przenikała przez błonę przedsionkową. Rozstępy naczyniowe odgrywają rolę selektywnego wchłaniania, utrzymują wymianę jonową między limfą wewnętrzną i zewnętrzną oraz zapewniają wysoki poziom potasu w limfie wewnętrznej.