Złamanie międzykrętarzowe kości udowej

Złamania międzykrętarzowe kości udowej najczęściej występują w wieku 66–76 lat. Częstość występowania jest trzy razy wyższa u kobiet niż u mężczyzn. Badanie Griffina i Boyda dotyczące 300 przypadków złamań międzykrętarzowych kości udowej pokazuje, że śmiertelność pacjentów w ciągu 3 miesięcy po urazie wynosi 16,7%, co stanowi około dwukrotność śmiertelności pacjentów ze złamaniami szyjki kości udowej. Przyczyną tak wysokiej śmiertelności jest to, że pacjent jest starszy; uraz, który spowodował złamanie jest cięższy; utrata krwi po złamaniu jest duża; leczenie jest stosunkowo duże. Można zauważyć, że złamanie międzykrętarzowe jest poważniejszym złamaniem. W leczeniu złamań międzykrętarzowych kości udowej leczenie zachowawcze może być skuteczne, jeśli weźmie się pod uwagę tylko gojenie złamań. Jednak ze względu na wyższą śmiertelność pacjentów w podeszłym wieku ruchy kończyn były przez długi czas ograniczone w leczeniu zachowawczym i występuje więcej powikłań złamań. Dlatego w ostatnich latach uzgodniono, że zasadą leczenia złamań międzykrętarzowych kości udowej jest silne wewnętrzne unieruchomienie złamania i wczesny ruch pooperacyjny pacjenta. Horowitz podaje, że wśród pacjentów ze złamaniami międzykrętarzowymi śmiertelność w grupie leczonej trakcją wyniosła 34,6%, podczas gdy śmiertelność w grupie z fiksacją wewnętrzną wyniosła 17,5%. Dzięki udoskonaleniu technologii chirurgicznej i ciągłemu rozwojowi wewnętrznych materiałów utrwalających znacznie zmniejszyła się liczba powikłań chirurgicznych. Preferowanym sposobem stało się leczenie chirurgiczne złamań międzykrętarzowych.