Pękanie lędźwiowe i spondylolisteza

W przeszłości przyczyny złamań kręgosłupa klasyfikowano w dwóch kategoriach: wrodzonej i traumatycznej, ale w rzeczywistości najczęstsze są te spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi, które stanowią ponad 60% wszystkich złamań kręgosłupa. Anatomicznie przesmyk lędźwiowy odnosi się do wąskiej części między górnymi a dolnymi procesami stawowymi, w których struktura kości jest stosunkowo słaba. Normalny kręgosłup lędźwiowy ma fizjologiczną lordozę, kręgi krzyżowe są fizjologicznie kifozą, a połączenie kręgów lędźwiowych i krzyżowych staje się punktem zwrotnym. Górny odcinek lędźwiowy jest pochylony do przodu, a dolny odcinek krzyżowy jest pochylony do tyłu, w związku z czym ujemna grawitacja odcinka lędźwiowego i krzyżowego w naturalny sposób tworzy element przedni, powodując przesuwanie się talii 5 do przodu. Jednak w normalnych okolicznościach przesmyk lędźwiowy 5 znajduje się na przecięciu dwóch sił ze względu na ograniczenie procesów stawowych dolnej 5 oraz otaczających je torebek stawowych i więzadeł. Dlatego przesmyk ma skłonność do zapadania się, co powoduje, że przesmyk lędźwiowy 5 ma najwięcej złamań. Po załamaniu przesmyku łuk kręgowy został podzielony na dwie części: górna część była procesem górnego stawu, procesem poprzecznym, szypułką i trzonem kręgowym i pozostawała w normalnym kontakcie z górnym kręgosłupem. Sacrum jest w kontakcie. Połączenie kostne zostało utracone między dwiema częściami, a górna część została przesunięta do przodu z powodu utraty ograniczenia, a kręgosłup przesunął się do przodu na dolnej części kręgosłupa.