Uszkodzenie nerek w nadczynności tarczycy

Nadczynność tarczycy (w skrócie nadczynność tarczycy) odnosi się do zespołu klinicznego spowodowanego wzrostem poziomu hormonów tarczycy w krążeniu krwi spowodowanym różnymi przyczynami. Klinicznie charakteryzuje się hipermetabolizmem, wolem, wytrzeszczem oraz zaburzeniami układu nerwowego i sercowo-naczyniowego. Patologicznie tarczyca może być rozlana, guzkowa lub mieszana. Zwiększone poziomy hormonów tarczycy w krążeniu krwi mogą powodować szereg zmian w nerkach. Występują głównie rozszerzenia naczyń nerkowych, przepływ nerkowy w osoczu, szybkość filtracji kłębuszkowej, szybkość wchłaniania zwrotnego w kanalikach nerkowych i zdolność wydalania. Jednocześnie, ze względu na wzrost nerkowego rdzeniastego przepływu krwi, zmniejszenie stężenia substancji rozpuszczonej w rdzeniastym leku zmniejsza ciśnienie osmotyczne, powodując upośledzoną funkcję kondensacji kanalików nerkowych. Z powodu zwiększonego rozpadu kości podczas nadczynności tarczycy może wystąpić choroba nerek, a nawet niewydolność nerek z powodu umiarkowanej hiperkalcemii. Niewielka liczba pacjentów może być powikłana kwasicą cewkową nerek.