Złamanie promienia

Złamania promieniowe występują głównie w dystalnym końcu i są niezwykle częste, stanowiąc około jednej dziesiątej zwykłych złamań. Częściej u starszych kobiet, dzieci i młodzieży. Pęknięcia występowały w odległości od 2 do 3 cm od dystalnego promienia. Często towarzyszy temu promieniowe uszkodzenie nadgarstka i dolnego stawu promieniowego stawu łokciowego. Promień, jeden z podwójnych kości przedramienia, jest podzielony na jedno ciało i dwa końce. Górny koniec tworzy płaską okrągłą głowę promieniową, a nad głową znajduje się wklęsłe promieniowe wgłębienie głowy, które jest związane z małą głową kości ramiennej. Na obwodzie głowy promieniowej znajduje się okrągła powierzchnia stawowa, która jest związana z promieniowym nacięciem kości łokciowej. Dolna część głowy promienia jest gładko zwężona do szyi promienia, a na wewnętrznej i dolnej części szyi znajduje się duży szorstki wybrzuszenie zwane krętarzem promieniowym, który jest punktem zatrzymania bicepsów ramienia. Margines przyśrodkowy jest ostry, znany również jako kłykcie międzykostne, naprzeciwko kłykcia międzykostnego łokci. Chropowata powierzchnia w środkowej części powierzchni bocznej jest krętarzem mięśniowym pronatora. Dolny koniec jest szczególnie spuchnięty i zbliżony do prostopadłościanu. Jego dalsza strona jest gładka i wklęsła, a powierzchnia stawu nadgarstkowego jest związana z bliższą kością nadgarstka. Po wewnętrznej stronie znajduje się wycięcie łokciowe, które jest związane z głową łokciową. Powierzchnia boczna wystaje w dół, zwana promieniowym procesem styloidalnym, który jest około 1 do 1,5 cm niższy niż proces styloidy łokciowej.