Zespół drgawek i padaczki

Klasyfikacja napadów i zespołów padaczkowych przeszła długi proces ewolucyjny, taki jak klasyfikacja napadów w latach 50. i 70. XX wieku, które są głównie podzielone na padaczkę idiopatyczną i wtórną padaczkę według przyczyny oraz napady główne zgodnie z rodzajem napadów klinicznych grand mal), petit mal i napady ogniskowe są klasyfikowane jako padaczka czołowa, skroniowa, ciemieniowa lub płata potylicznego zgodnie z miejscem zrzutu zarejestrowanym przez EEG i są opisywane jako padaczka światłoczuła zgodnie z cechami klinicznymi napadu , Padaczka bólowa kończyn, padaczka międzyczaszkowa, padaczka psychoruchowa itp. Powodują, że klasyfikacja epilepsji jest bardziej myląca i powoduje niedogodności w leczeniu. Wraz z pogłębianiem się wiedzy na temat padaczki klasyfikacja napadów i zespołów padaczkowych staje się coraz bardziej uzasadniona. W ciągu ostatnich 20 lat poczyniono znaczne postępy w podstawach epilepsji i badaniach klinicznych, a klasyfikacja epilepsji w latach 80. XX wieku wykazała ograniczenia. W 1997 r. Międzynarodowy Sojusz Przeciwpadaczkowy (ILAE) powołał grupę zadaniową pod przewodnictwem Jerome Engela Jr. Składa się z 4 podgrup, które dokonują przeglądu i przeglądu klasyfikacji napadów i zespołów padaczkowych oraz proponują klasyfikację napadów i zespołów padaczkowych. Niektóre zalecenia (2001), to zalecenie jest okresem przygotowawczym lub przejściowym do przeglądu klasyfikacji napadów i zespołów padaczkowych. Obecnie nadal stosuje się schemat klasyfikacji ILAE z 1981 r. Dla napadów.