Zwłóknienie pozaotrzewnowe

Zwłóknienie zaotrzewnowe (RPF) zostało po raz pierwszy zgłoszone przez francuskiego urologa Albrrana w 1905 r. I stosowało koncepcję zwłóknienia zaotrzewnowego Do 1948 r. Ormond zgłosił dwa przypadki zwłóknienia zaotrzewnowego. Opisy przypadków tylko stopniowo rosły i zyskały uznanie coraz większej liczby lekarzy. Patologiczne zmiany choroby charakteryzują się proliferacją tkanki zaotrzewnowej i prowadzą do rozległego zwłóknienia zaotrzewnowego. Objawy kliniczne są ściśle związane ze stopniem kompresji tkanki zaotrzewnowej lub narządów (takich jak moczowód).