Zespół pustego siodła

Zespół pustej selli odnosi się do grupy zespołów spowodowanych przepukliną podpajęczynówkową w dole przysadki mózgowej, która deformuje przysadkę mózgową podczas kompresji i powiększa siodło. Termin zespół pustego siodła został po raz pierwszy użyty w 1949 r. Przez Sheehan i Summersa do opisania martwicy przysadki poporodowej. W przeszłości niektórzy nazywali to również defektem siodła, torbielą śródrdzeniową lub uchyłkiem. W 1950 r. Busch zbadał dane z sekcji zwłok 788 przypadków znanych chorób przysadki i stwierdził, że 40 przypadków siodeł było nieobecnych, a siodło było wypełnione przestrzenią podpajęczynówkową.