Wieloogniskowa neuropatia ruchowa

Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN) jest również nazywana wieloogniskową neuropatią ruchową. Jest to rzadka demielinizacyjna choroba nerwów obwodowych, która została rozpoznana w ostatnich latach. W latach 1985–1986 Parry i wsp. Oraz Roth i wsp. Zgłosili cztery przypadki czystej neuropatii ruchowej w tym samym czasie. Blok ciągłego wieloogniskowego przewodzenia (CB), bez lub z minimalnym zaangażowaniem nerwów czuciowych. W 1988 r. Pestronk i wsp. Po raz pierwszy zgłosili, że poziomy przeciwciał przeciw gangliozydowi GM1 w surowicy były podwyższone u pacjentów z chorobą i zareagowali na immunoterapię. Od tego czasu większość uczonych uważa, że ​​ta choroba różni się od przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej (CIDP) i choroby neuronu ruchowego, ale odrębną chorobą zwaną wieloogniskową neuropatią ruchową. Już w 1982 r. Lewis i wsp. Zgłosili 5 przypadków neuropatii czuciowej o podobnych cechach klinicznych i elektrofizjologicznych, a 2 przypadki poprawiły objawy po leczeniu kortykosteroidami. Obecnie większość badaczy uważa te przypadki za warianty CIDP. Różni się od MMN tym, że ten pierwszy ma zajęcie nerwu czuciowego i jest skuteczny w leczeniu kortykosteroidami. Do tej pory na całym świecie zgłoszono ponad 300 przypadków MMN.