Padaczka miokloniczna u dzieci

Padaczka miokloniczna lub zespół LennoX jest związanym z wiekiem kryptogennym lub objawowym zespołem padaczki uogólnionej, rodzajem zależnej od wieku encefalopatii padaczkowej, znanej również jako mała Drobne napady ruchowe, zespół Lennoxa-Gastauta, drobne warianty napadów, epizody mrugnięcia głową, epizody mioklonoastatischel petit mal itp. Gibbs zarejestrował objawy w 1938 r., Ale uważał za rodzaj padaczki dziecięcej, która należy do mniejszego wariantu ataku. Charakteryzuje się wczesnym wiekiem, początkiem wczesnego dzieciństwa, różnymi formami ataków, trudnym leczeniem i zaburzonym rozwojem intelektualnym. Lennox szczegółowo badał i zgłaszał zmiany EEG tej choroby w latach 1945–1960, a następnie Gastaut dalej badał związek między objawami klinicznymi a EEG w 1966 r. I uważał ją za niezależną chorobę. Określona na podstawie wieku encefalopatia padaczkowa jest szczególnym rodzajem padaczki o znacznej specyficzności wiekowej, na którą składają się trzy typy: wczesna dziecięca encefalopatia padaczkowa z supresyjnym rozprzestrzenianiem się, zespół Westa i zespół Lennoxa. Te trzy są ze sobą ściśle powiązane i zmieniają się w kolejności z wiekiem: encefalopatia noworodkowa rarr; zespół Westa rarr; zespół Lennoxa.