Autoimmunologiczna choroba wątroby

Autoimmunologiczna choroba wątroby jest rodzajem choroby autoimmunologicznej, w której wątroba jest stosunkowo specyficznym narządem immunologicznie patologicznie uszkodzonym, w tym przede wszystkim: autoimmunologiczne zapalenie wątroby (AIH), pierwotna marskość żółciowa (PBS) i stwardnienie pierwotne Zapalenie dróg żółciowych (PSC) i syndrom nakładania się pomiędzy dowolnymi dwiema z tych trzech chorób często współistnieją z pozawątrobowymi chorobami immunologicznymi. Rozpoznanie opiera się na określonych nieprawidłowościach biochemicznych, autoprzeciwciałach i charakterystyce tkanki macierzystej. Wraz z poprawą poziomu świadomości i diagnozy, częstość występowania autoimmunologicznych chorób wątroby zgłaszanych w kraju i za granicą rosła z roku na rok, dlatego coraz więcej uwagi i uwagi. Głównym objawem jest zniszczenie tolerancji autoimmunologicznej. Charakterystyczne zmiany cytologiczne odpowiedzi immunologicznej można zaobserwować w tkance wątroby, czyli naciekaniu komórek T. Docelowymi antygenami komórek T są cytochrom P450IID6, mitochondrialna dehydrogenaza pirogronianowa (MCPD) i białka receptora asialoglikoproteinowego (białka ASGP-R), z których wszystkie są wątrobą Antygen specyficzny dla komórki.