kradzież lub hipochondria
Wprowadzenie
Wprowadzenie Otępienie związane z chorobą Alzheimera może być prześladowane złudzeniami, kradzieżami lub podejrzeniami o złudzenia. Otępienie w chorobie Alzheimera jest postępującą zwyrodnieniową neurologiczną chorobą zwyrodnieniową. Klinicznie charakteryzuje się upośledzeniem pamięci, afazją, niewłaściwym użyciem, utratą rozpoznania, zaburzeniami widzenia, zaburzeniami funkcji wykonawczych oraz zmianami osobowości i zachowań, takimi jak demencja osobowości. W przeszłości osoby w wieku 65 lat nazywane były demencją prezenylną, a po 65 latach - demencją starczą. Głównymi zmianami patologicznymi tej choroby są atrofia kory mózgowej, zwłóknienie nerwów i zwyrodnienie komórek nerwowych mózgu i płytek starczych, które są powszechnymi chorobami w starszym wieku.
Patogen
Przyczyna
(1) Przyczyny choroby
Na podstawie istniejących danych epidemiologicznych AD może być niejednorodną grupą chorób, które występują pod różnymi czynnikami, w tym czynnikami biologicznymi i psychospołecznymi. Chociaż neuropatologia AD, a zwłaszcza badania w dziedzinie biologii molekularnej, poczyniły ogromny postęp, który stanowi podstawę badań nad patofizjologią i etiologią AD, wciąż znajduje się w fazie badań, a etiologia AD jest daleka od wyjaśnienia. W badaniach epidemiologicznych przeanalizowano czynniki ryzyka AD, dostarczając wskazówek do znalezienia przyczyny, ale czynniki ryzyka nie są przyczyną. Z obecnych badań wynika, że istnieje ponad 30 możliwych czynników i hipotez AD, takich jak historia rodziny, kobieta, uraz głowy, niski poziom wykształcenia, choroba tarczycy, zbyt wysoki lub zbyt niski wiek matki i infekcja wirusowa. Omówienie różnych aspektów tego samego problemu może być poprawne i nie wykluczać się wzajemnie. Z obecnych badań mogą wynikać różne przyczyny AD: Następujące czynniki są związane z patogenezą tej choroby:
Historia rodziny
Większość badań epidemiologicznych sugeruje, że wywiad rodzinny jest czynnikiem ryzyka AD. U niektórych pacjentów członkowie rodziny cierpiący na tę samą chorobę są wyżsi niż populacja ogólna, a także ryzyko wystąpienia chorób wrodzonych. Dalsze badania genetyczne potwierdziły, że choroba może być spowodowana przez autosomalne dominujące geny. Ostatnio, poprzez badania mapowania genów, stwierdzono, że patogenny gen amyloidu w mózgu znajduje się na chromosomie 21. Widać, że demencja jest związana z dziedzicznością, ale trudno jest być pewnym, jak duży jest efekt genetyczny. Z powodu późnego początku AD nie ma doniesień o bliźniakach na podstawie ogólnej populacji. Ta sama częstość zgłaszana w niewielkiej liczbie starszych badań nad bliźniakami z pojedynczym jajnikiem (MT) nie jest bardzo wysoka. Większość raportów sugeruje, że w AD występuje zjawisko agregacji rodzin, a związek między AD a pozytywną historią rodzinną krewnych pierwszego stopnia jest również dość pozytywny.
Zgodnie z dostępnymi danymi, w ośmiu badaniach kontrolnych przypadków AD powiązano z historią otępienia u krewnych pierwszego stopnia, aw drugim nie stwierdzono żadnego związku. Ponowna analiza 11 badań kontrolnych w Europie wykazała, że jeśli przynajmniej jeden krewny pierwszego stopnia miał demencję, ryzyko demencji wzrosło ponad trzykrotnie. Badanie częstotliwości dystrybucji genotypu apolipoproteiny E (Apo E) w populacji dodatkowo wspiera patogenezę czynników genetycznych w AD. Wykazano, że allel Apo E ε4 jest ważnym czynnikiem ryzyka AD. Częstotliwość genu Apo E ε4 była znacznie zwiększona zarówno w rodzinnej, jak i sporadycznej AD. Częstość występowania genu Apo E ε4 u pacjentów z AD rozpoznanych po autopsji wynosi około 40%, w porównaniu z około 16% w normalnej populacji kontrolnej, a ryzyko AD z allelem ε4 jest dwa do trzech razy większe niż w populacji ogólnej. Ryzyko przenoszenia dwóch alleli ε4 jest około osiem razy większe niż w populacji ogólnej. Jest teraz jasne, że allel Apo Eε4 nie jest koniecznym czynnikiem w patogenezie AD, a jego przewidujący wpływ na patogenezę AD wymaga potwierdzenia w badaniach prospektywnych. Analiza autora może być powiązana z gromadzeniem AD o późnym początku, co sugeruje, że agregacja rodziny może być ważnym czynnikiem ryzyka w AD o wczesnym początku. Jednak taka interpretacja pozytywnych wyników powinna być ostrożna, a agregacja rodziny nie jest prawdziwym czynnikiem genetycznym. Zatem czynniki genetyczne nie są jedynym czynnikiem w patogenezie AD.
2. Niektóre choroby fizyczne
Takie jak choroby tarczycy, choroby układu odpornościowego, padaczka, migrena itp. Zostały przebadane jako czynnik ryzyka AD. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy w wywiadzie względne ryzyko rozwoju AD wynosi 2,3. Historia napadów padaczkowych występowała przed wystąpieniem AD (ryzyko względne wynosiło 1,6). Historia migreny lub silnego bólu głowy nie ma nic wspólnego z AD. Wiele badań wykazało, że historia depresji, szczególnie historia depresji u osób starszych, jest czynnikiem ryzyka AD. Ostatnie badanie kontroli przypadków sugeruje, że inne zaburzenia funkcjonalne, takie jak schizofrenia i psychoza paranoidalna, są związane z depresją. Porównanie wczesnej historii zakażeń ośrodkowego układu nerwowego, takich jak zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowych, zakażenie wirusem opryszczki oraz historia narażenia na zwierzęta gospodarskie, a także historia zwierząt jedzących zwierzęta nie wykazały, że czynniki te są związane z AD. Substancje chemiczne, które zostały zbadane jako czynniki ryzyka AD, obejmują sole metali ciężkich, rozpuszczalniki organiczne, pestycydy i farmaceutyki. Rola glinu była niepokojąca, ponieważ eksperymenty na zwierzętach wykazały, że sole glinu mają wpływ na uczenie się i pamięć; badania epidemiologiczne sugerują, że występowanie demencji jest związane z ilością glinu w wodzie pitnej. Według wstępnych wyników badań nad występowaniem demencji we Francji Michel i wsp. Stwierdzili, że aluminium jest czynnikiem ryzyka AD, ale dalsze analizy zaprzeczyły temu wynikowi. Flaten i wsp. (1990) podali, że glin w wodzie pitnej jest związany z demencją. Od tego czasu kilka badań nie potwierdziło, że aluminium jest czynnikiem ryzyka AD. W badaniach kontrolnych przypadków osób z historią ekspozycji na metale ciężkie, w tym ekspozycją na aluminium, nie znaleziono żadnych metali ciężkich związanych z AD. Może to być spowodowane gromadzeniem się w organizmie neurotoksyn, takich jak glin lub krzem, co przyspiesza proces starzenia. Jednak chociaż aluminium jest substancją neurotoksyczną, nie było uważane za czynnik ryzyka AD w istniejących badaniach. Doniesiono, że palenie nie jest czynnikiem ryzyka AD, ale zamiast tego chroni AD. I niektórzy autorzy nie znaleźli związku między nimi. Palacze cierpiący na mniej AD mogą być spowodowani ich krótką długością życia i umrą, jeśli będą starzy.
3. Poziom wykształcenia
Pojawia się coraz więcej raportów na temat niskiego poziomu wykształcenia i częstszego występowania demencji. Szanghaj poinformował, że występowanie demencji i AD wynosi 6,9%, a wiek szkolny jest o 1,2% dłuższy niż 6 lat. Ostatnie włoskie badanie epidemiologiczne ma podobne wyniki. Jednak w japońskim badaniu dotyczącym kontroli przypadków nie stwierdzono związku między poziomem wykształcenia a podtypami demencji i / lub demencji. Nie ma na to uzasadnionego wyjaśnienia, niektórzy uczeni uważają, że jest to spowodowane systematycznymi błędami. Ponieważ w większości badań epidemiologicznych stosuje się dwustopniowy test przesiewowy, test diagnostyczny przeprowadza się na pacjentach, którzy są pozytywni pod względem badań przesiewowych, tak aby osoby z niskim analfabetyzmem lub niskim wykształceniem mogły uzyskać niskie wyniki w teście przesiewowym i łatwo wprowadzić diagnozę. Etap badania seksualnego jest diagnozowany jako demencja, która zwiększa rozpowszechnienie, i w rzeczywistości osoby te mogą wcale nie mieć pogorszenia funkcji poznawczych. Uważa się, że wynika to z biologicznych cech samego analfabetyzmu, a nie z edukacji, a edukacja wiąże się z sytuacją społeczno-ekonomiczną, co dodatkowo komplikuje tę kwestię. Jednak Zhang Mingyuan i wsp. (1990) stosowali różne wartości graniczne badań przesiewowych w zależności od różnych poziomów edukacyjnych badanych podczas badań przesiewowych, aby uniknąć takich systematycznych błędów, w wyniku czego występowanie demencji było nadal wysokie u osób z niskim poziomem wykształcenia. Od tego czasu kilka badań potwierdziło ten wynik. Niski poziom wykształcenia i etiologia AD są wciąż niejasne, możliwe wyjaśnienie jest takie, że wczesna edukacja i szkolenie sprzyjały rozwojowi synaps korowych, zwiększały liczbę synaps i zwiększały "rezerwę mózgową", opóźniając w ten sposób demencję. Czas diagnostyczny. Hipotezę tę potwierdzają niektóre obserwacje kliniczne, na przykład pacjenci z wysokim poziomem AD mogą zachowywać pewne funkcje poznawcze nawet w zaawansowanych stadiach, a ich czas od rozpoznania do śmierci jest stosunkowo krótki. Niski poziom edukacji ma podobny związek z otępieniem naczyniowym i innymi otępieniami wtórnymi.
4. Uraz głowy
Uraz głowy odnosi się do urazu głowy ze świadomym zaburzeniem, a uraz mózgu został zgłoszony jako czynnik ryzyka AD. Z 12 badań kontrolnych stwierdzono, że 3 były istotnie powiązane; 4 AD miało więcej traumatycznych historii niż grupa kontrolna, ale nie było istotności statystycznej, a pozostałe 5 nie znalazło żadnego związku. Jednak ostatnie badanie dotyczące poważnego uszkodzenia mózgu cieszy się większym zainteresowaniem. Robert i wsp. Śledzili średni okres obserwacji pacjentów z ciężkim urazowym uszkodzeniem mózgu przez 25 lat, w wyniku czego około jedna trzecia pacjentów miała złogi podobne do amyloidu podobne do AD w tkance mózgowej. Badania kliniczne i epidemiologiczne sugerują, że ciężkie uszkodzenie mózgu może być jedną z przyczyn niektórych AD. Według aktualnych danych uraz głowy może być czynnikiem ryzyka AD, ale nie jest to pewne.
5. Wiek matki w wieku rozrodczym jest za wysoki lub za niski (powyżej 40 lat lub poniżej 20 lat)
Z powodu zespołu Downa (DS) może to być czynnik ryzyka AD, a ryzyko DS wzrasta wraz ze wzrostem wieku matki. Przeprowadzono 9 badań kontrolnych przypadków, z których niektóre okazały się powiązane, niektóre różniły się, ale nie były statystycznie istotne, lub żadne z nich w ogóle nie stwierdzono, a niektóre uznano za czynniki ryzyka tylko sporadycznej AD.
6. Inne
Przyczyną choroby może być postępująca niewydolność układu odpornościowego, upośledzona detoksykacja organizmu i zakażenie lentiwirusem, a także czynniki społeczne i psychologiczne, takie jak wdowieństwo, samotność, trudności ekonomiczne i wstrząsy życiowe.
(dwa) patogeneza
Czynnik genetyczny
DS ma podobne zmiany patologiczne w AD.Jeśli DS ma wskaźnik AD wynoszący około 100% u dorosłych, wiadomo, że gen patogenny DS znajduje się na chromosomie 21, co jest bardzo interesujące w badaniach genetyki AD. Jednak badanie genetyki AD jest trudne: większość badaczy odkryła, że ryzyko AD u pacjentów z członkami rodziny jest około 3-4 razy wyższe niż w populacji ogólnej. George-Hyslop i wsp. (1989) dokonali przeglądu danych badawczych dotyczących rodziny AD i stwierdzili, że członkowie rodziny są zagrożeni AD, 14,4% dla rodziców i 3,8% do 13,9% dla rodzeństwa. Wykorzystując analizę statystyczną w czasie życia, ryzyko AD u krewnych pierwszego stopnia FAD było tak wysokie, jak 50%, podczas gdy w grupie kontrolnej tylko 10% Dane te potwierdzają pewien wczesny początek FAD, który jest grupą dominującego dziedzicznego autosomalnego dominującego dziedziczenia; Istnieje rodzina wyłącznie dla kobiet, która rzadko wyklucza dziedziczenie sprzężone z chromosomem X, a większość sporadycznych przypadków może wynikać z interakcji między podatnością genetyczną a czynnikami środowiskowymi.
Badanie bliźniąt jest ważną metodą badań genetyki klinicznej: Kallman (1956) przebadał 108 par bliźniaków o tym samym wskaźniku choroby, 42,8% u bliźniaków jednoowalnych i 8% u bliźniaków owalnych. Ze względu na dużą różnicę wieku między występowaniem niektórych bliźniaków jedno- i dwu-owalnych bliźniaki z różnymi chorobami mogą być później takie same. Dlatego częstość występowania bliźniąt jednojajowych i bliźniaczych szacuje się na około 40%, co oznacza, że jedno z bliźniaków ma AD, a drugie ma 40% szansy na rozwinięcie AD, ale rodzeństwo może być znacznie później. .
Rozwój technologii genetyki molekularnej zapewnił szerokie perspektywy etiologii AD. Obecnie wiadomo, że punkty stopnia genetycznego związane z AD mają co najmniej cztery: loci AD o wczesnym początku znajdują się odpowiednio na chromosomach # 1, 14 i chromosomie 1. Odpowiednimi możliwymi genami chorobotwórczymi są geny APP, S182 i STM-2. Locus AD typu opóźnionego znajduje się na chromosomie 19, a możliwym patogennym genem jest gen apolipoproteiny E (Apo E). Sugeruje to heterogeniczność dziedziczenia AD, to znaczy różne zmiany DNA prowadzą do tych samych objawów klinicznych lub genotypy są różne, a fenotypy są takie same, jak następuje:
(1) AD o wczesnym początku: większość nowych danych pochodzi z rzadkich wczesnych objawów, badań z wywiadem rodzinnym AD lub pacjentów z DS. Osiągnięto znaczny postęp w badaniu genów chorobowych związanych z AD, a mutacje w trzech genach powiązano z rodzinną autosomalną dominującą AD we wczesnym stadium. Mutacja genu APP na chromosomie 21 sąsiaduje z sekwencją beta amyloidu. APP jest białkiem transbłonowym zlokalizowanym na błonie komórkowej, kompleksie Golgiego i pęcherzykach, a amyloid beta częściowo znajduje się w błonie, a częściowo na zewnątrz błony. W hodowli komórkowej i myszach transgenicznych zmutowana ekspresja APP spowodowała zwiększenie produkcji beta amyloidu i zmniejszenie produkcji APPM. Podwyższony poziom amyloidu beta sprzyja tworzeniu się płytek starczych i wiąże się z jego toksycznością. W transmutacji neuronów spowodowanej mutacją APP obniżenie poziomu SAPP może odgrywać ważną rolę, ponieważ SAPP może promować przetrwanie neuronów i zwiększać ich plastyczność, a także chronić neurony przed substancjami ekscytotoksycznymi i uszkodzeniami oksydacyjnymi. Większość AD rodzinnych na początku nie jest spowodowana mutacjami APP. Pozostałe dwa związane z rodzinnym AD o wczesnym początku to geny preseniliny 1 i preseniliny 2 (PS1, PS2). PS-1 znajduje się na chromosomie 14, a PS-2 znajduje się na chromosomie 1. Ekspresja PS-1 i PS-2 są również białkami transbłonowymi, które znajdują się na siateczce endoplazmatycznej neuronów mózgowych. Hodowle komórkowe wyrażające presenilinę i myszy transgeniczne wykazały, że mutacje preseniliny zwiększają produkcję beta amyloidu i zwiększają wrażliwość neuronów na uszkodzenia metaboliczne i oksydacyjne. Aktywność patogenna spowodowana mutacjami w genie preseniliny może obejmować zaburzenie regulacji Ca2 w retikulum endoplazmatycznym.
1 locus chromosomu 21 o wczesnym początku AD i gen APP: St.George-Hyslop i wsp. (1987) 48 przypadków i 54 przypadki w 8 pokoleniach, 20 przypadków w 6 przypadkach i 4 autosomalne dominujące w 23 przypadkach Genetycznie wysokotłuszczowe rodziny FAD analizowano przez połączenie z 2-litrową sondą DNA chromosomu. Stwierdzono, że wczesne locus AD znajduje się w chromosomie 21q11.2-21q22.2 chromosomu 21. Schellenberg (1991) zmierzył długie ramię chromosomu 21, wynik Lodu, log nieparzystości wiązania był tylko w niektórych wczesnych początkach AD, podczas gdy D21S13, D21S16 i D21S110 wykazywały małe wartości dodatnie, a pozostałe były ujemne. Wartość Sugeruje się, że niektóre podgrupy AD o wczesnym początku są połączone z chromosomem 2l, a niektóre lokalizacje nie są w pełni zrozumiałe.
ΒA4 SP składa się z 39-43 aminokwasów kodowanych przez gen APP.Analiza sprzężenia lokalizuje również ten gen w regionie 21q11.2-21q22.2, co sugeruje, że gen APP może być zaangażowany w patogenezę AD. Gen APP zawiera 18 eksonów Podczas transkrypcji splicery APP770, APP751 i APP695 kodujące 770, 751 i 695 aminokwasów są generowane przez alternatywne składanie 7, 8 i 15 eksonu. Amyloid beta jest 16 i 17 eksonami genu APP.
Mutacja odnosi się do mutacji w sekwencji genu, a zmiany strukturalne prowadzą do nieprawidłowości w funkcjonowaniu, wpływając na jakość i ilość białka, które wyraża. Niektóre mutacje są częściową lub całkowitą delecją genu, a niektóre są spowodowane wstawieniem obcej sekwencji DNA, wstawienie następuje w eksonie, a kod genetyczny zmienia się, co skutkuje dużą zmianą sekwencji białka. Najwcześniej odkryta mutacja genu APP wystąpiła w 693. kodonie eksonu 17, odpowiadającym 22. aminokwasowi amyloidu, od glutaminianu do glutaminy. Później, w drugiej rodzinie AD wczesnego typu, stwierdzono mutację w kodonie 717 z waliny do glicyny. Powyższe mutacje genu APP znajdują się w regionie βA4 lub w sąsiednich regionach, co sugeruje, że ta mutacja genu może być związana z tworzeniem βA4 i patogenezą AD. Jednak 21 mutacja genu APP chromosomu stwierdzono tylko u 2% do 3% kilku pacjentów z FAD, a większość FAD i AD o późnym początku nie widziała tej mutacji.
Locus chromosomu 214 i geny AD3, S182: Od odkrycia niektórych wczesnych mutacji APP w rodzinie AD w 1991 roku, naukowcy ciężko pracowali nad znalezieniem innych powiązanych genów w AD. Przy użyciu analizy wiązania markera polimorfizmu z krótkim powtórzeniem tandemowym stwierdzono, że inne patogenne locus niektórych AD o wczesnym początku zlokalizowano w regionie 14q24.3 długiego ramienia chromosomu 14. Logarytm korzyści łączenia uzyskany przez dziewięć rodzin wynosi Z = 9,01 (Z> 3 jest powiązane łańcuchem). Jak dotąd 11 wczesnych rodzin odkryło, że AD wczesnego typu jest związane z chromosomem 14. Pokrewne geny (AD3 i S182, różni badacze mogą używać różnych nazw dla tego samego genu) zostały sklonowane i są genami autosomalnymi dominującymi, których mutacje mogą być przyczyną od 70% do 80% AD o wczesnym początku.
Locus chromosomu 31 i gen STM2 lub E5-1: Analizę sekwencji całego regionu kodującego genu STM2 chromosomu 1 przeprowadzono na 4 pacjentach z rodziny VG (Valga German), czego wynikiem była mutacja w kodonie 141, nukleozyd Kwas jest mutowany przez A → T (AAC → ATC), tj. N141 I. Ten gen nazywa się genem STM2 lub E5-1. Zarówno STM2 / E5-1, jak i gen S182 zlokalizowany na chromosomie 14 kodują białka przezbłonowe, z których wszystkie są dominujące autosomalnie. W strukturze molekularnej w miejscu mutacji występuje wysoka homologia, która może należeć do rodziny genów, więc gen AD chromosomu 14 nazywa się genem Presenilin-2 (PS-2) S182. % do 80% AD o wczesnym początku jest spowodowane mutacją tego genu. Gen AD na chromosomie 1 nazywa się genem Presenilin-2 (PS-2), a STM2 / E5-1 jest związany z małą podgrupą VG we wczesnym początku AD. Odkrycie preseniliny stanowi przełom w dziedzinie badań nad AD w ostatnich latach i stało się gorącym punktem badań AD.
(2) AD o późnym początku: locus chromosomu 19 i gen apolipoproteinowy (Apo E.) W bardziej powszechnym sporadycznym AD o późnym początku gen Apo E (Apo Eε4) jest obecnie badaniem z zakresu biologii molekularnej i genetyki molekularnej. Hot spot. Apo E jest znane z białka osocza związanego z lipidami we krwi i jest czynnikiem ryzyka hiperlipidemii i miażdżycy. Apo E bierze udział w metabolizmie lipidów w mózgu i może odgrywać rolę w regeneracji uszkodzeń obwodowych i ośrodkowego układu nerwowego.
W badaniu genetycznym AD o późnym początku gen Apo E okazał się ważnym genem ryzyka dla AD o późnym początku. Gen Apo E znajduje się w miejscu 19q13.2 na chromosomie 19, a kodowany Apo E jest białkiem związanym z transportem lipidów o względnej masie cząsteczkowej 34 × 103, składającej się z 299 aminokwasów i bogatym w argininę. Jest to jeden ze składników lipoprotein o niskiej gęstości. Apo E jest wytwarzany w mózgu przez astrocyty i odgrywa ważną rolę w lokalnym transporcie lipidów tkanki mózgowej, szczególnie po uszkodzeniu i zwyrodnieniu neuronów, metabolizmie i naprawie fosfolipidów mielinowych. Apo E ma trzy wspólne podtypy, E2, E3 i E4, które są kodowane odpowiednio przez trzy złożone allele ε2, ε3 i ε4. Różnica w podtypach białka Apo E3 różni się tylko aminokwasami w pozycjach 112 i 158. Ta różnica wynika z polimorfizmu pojedynczej zasady genu Apo E w tych dwóch pozycjach kodonów. Chociaż częstości dystrybucji alleli Apo E są różne w różnych populacjach, ε3 jest najczęstszy, następnie ε4, a ε2 jest mniej powszechny. Rozkład częstotliwości allelu Apo E u normalnych białych wynosił: ε2, 8%; ε3, 78%; ε4, 149%. Według raportów rozkład w normalnej populacji Han wynosi: ε2, 4%; ε3, 83%; ε4, 13%. Liczne badania potwierdziły, że częstość allelu Apo Eε4 jest znacznie podwyższona w rodzinnej i sporadycznej AD. Częstość allelu Apo Eε4 była najwyższa w rodzinnej AD, około 50%, Apo Eε4 pacjentów z AD zdiagnozowanych podczas sekcji zwłok była również wysoka, a częstotliwość sporadycznych AD wynosiła 24% -40%. Dalsze badania wykazały, że allel Apo Eε4 jest istotnie związany z AD o późnym początku. Ryzyko stosowania AD z allelem Apo Eε4 jest zwiększone, a wiek początku choroby jest zaawansowany. Co ciekawe, allel Apo Eε2 wydaje się mieć działanie ochronne, a przenoszenie tego genu zmniejsza ryzyko choroby i opóźnia początek. Genotyp allelu Apo E ε4 / ε4 ma najwyższe ryzyko choroby, które można zwiększyć 4-8 razy. Ryzyko osobników ε2 / ε3 jest mniejsze niż u osobników ε3 / ε3, a osoby ε2 / ε4 i ε3 / ε3 są chore. Nie ma znaczącej różnicy w ryzyku. Allel ε4 jest tylko czynnikiem ryzyka. Przenoszenie allelu ε4 niekoniecznie oznacza, że AD jest spowodowane. Wielu pacjentów z AD nie ma allelu ε4. Ponadto wiele osób z genotypem ε4 / ε4 nie ma demencji nawet po osiągnięciu wieku starszego. Dowody Dlatego może istnieć wiele genów lub innych czynników, które przyczyniają się do wystąpienia AD.
Niedawno odkryto, że gen alfa-1 antychymotrypsyny (ACT) może wpływać na ryzyko związane z genem Apo E. Genotyp Apo E miał ε4 / ε4, a ryzyko osób z genotypem A / A ACT było znacznie zwiększone. Wcześniej stwierdzono również, że genotyp Apo E może wpływać na wiek początku pacjentów z AD z mutacjami APP, a wiek początku genotypu ε4 / ε4 jest znacznie zaawansowany. Mechanizm wpływu Apo E na patogenezę AD nie jest pewny. W laboratorium Apo E wiąże się zarówno z beta tau, jak i amyloidem. Postawiono hipotezę, że Apo E wiąże się z amyloidem beta w celu promowania tworzenia płytki starczej i wpływa na metabolizm beta amyloidu, podczas gdy Apo EII zapobiega hiperfosforylacji tau, aby uniknąć tworzenia NFT. Do tej pory stwierdzono, że kilka genów jest zaangażowanych w patogenezę AD. Ta genetyczna heterogeniczność etiologii AD sugeruje, że AD może nie być chorobą, być może zbiorem wielu chorób. Istnieje wiele tak zwanych genów ryzyka związanych z chorobą AD o późnym początku, takich jak gen ACT, gen enzymu konwertującego angiotensynę (ACE), gen α2-makroglobuliny (a2M), gen transportera 5-HT, gen mitochondrialny itp. Rola tych genów nie została jeszcze wyjaśniona.
Mutacje w genie białka tau mogą powodować rodzinne otępienie czołowo-skroniowe, ale jak dotąd nie stwierdzono mutacji białka tau w AD. Choroba Creutzfeldta-Jacoba (CJD) lub ludzka gąbczasta encefalopatia jest rzadką postacią demencji. Roczna zapadalność na CJD wynosi około 1 na milion, którą można podzielić na dziedziczną i nabytą, a dziedziczna CJD stanowi od 5% do 10%. 70% dziedzicznej CJD jest spowodowane mutacją o wartości 100 K w genie PRNP.
Powyższe pokazuje, że Apo Eε4 ma najwyższą częstotliwość w Nigerii, a następnie w Sudanie, a ludność chińska (Pekin) ma najniższą częstotliwość ε4.
Około 2/3 pacjentów z AD ma co najmniej jeden allel Apo Eε4, a dwóch pacjentów z genetycznie dwoma allelami Apo Eε4 ma możliwość rozwinięcia AD z dwoma allelami Apo Eε3 lub Apo Eε2. 8 razy. Szacuje się, że jedna czwarta światowej populacji to heterozygotyczny allel Apo Eε4. Pozostałe 2–3% populacji jest homozygotyczne, a ryzyko rozwoju AD w populacji homozygotycznej wynosi aż 90%. Gen Apo Fε4 nie tylko pomaga przewidzieć, kto może mieć AD, ale ma także wpływ na dawkę, który objawia się w wieku początku. Corder i wsp. (1994) opisali grupę rodowodów AD typu opóźnionego z dodatkową kopią genu ε4. Wiek początku AD wynosi od 7 do 9 lat wcześniej. Średni wiek początku genu ε4 wynosił 84,3 lat, 75% dla jednego genu E4 i 68,4 lat dla dwóch pacjentów.
Gen Apo Eε wykryto u 1000 osób starszych (średni wiek 85 lat) z wieloma chorobami medycznymi Częstotliwość genu Apo Eε4 była istotnie skorelowana ze spadkiem wyników testu poznawczego MMSE. Na względne ryzyko wyników testów poznawczych istotny wpływ miała dawka genu Apo Eε4. Chociaż Apo E jest czynnikiem ryzyka hiperlipidemii i miażdżycy, dawka genu Apo Eε4 nie zwiększa względnego ryzyka choroby naczyniowo-mózgowej, podczas gdy ryzyko otępienia z chorobą naczyniowo-mózgową w przypadku allelu Apo Eε4 wzrasta. Autorzy zaobserwowali również wpływ genu Aoo Eε na pogorszenie funkcji poznawczych u niektórych pacjentów, u których stwierdzono allel Apo Eε4 o znacznie niższym wyniku MMSE niż u tych bez Apo Eε4 po 6 miesiącach obserwacji.
Jednak niektórzy stulatkowie z genem Apo Eε4 nie mają demencji, a około 40% pacjentów z AD nie ma allelu ε4. Ponadto przez 20 lat nie obserwowano AD w monitorowaniu genów zawierających Apo Eε4, dlatego zgodnie z aktualnymi danymi gen Apo Eε4 może być tylko czynnikiem ryzyka AD, a nie przyczyną AD. Podobnie jak choroby wielogenowe, takie jak choroba niedokrwienna serca i nowotwory, czynniki środowiskowe mogą wyzwalać aktywację lub mutację genów.
Podsumowując, dostępne dane wskazują, że loci AD o wczesnym początku znajdują się odpowiednio na chromosomach 21, 14 i 1, a odpowiednimi genami są APP (związane z tworzeniem się βA4), S182 (presenilina-1, 70–80% AD o wczesnym początku) Powodowane mutacje genowe) i STM2 / E5-1 (presenilina-2 jest związana z AD o wczesnym początku VG). Locus AD typu opóźnionego znajduje się na chromosomie 19, a odpowiednim genem jest Apo E. Podsumowując, AD ma niejednorodność genetyczną, co wskazuje, że AD nie może być dziedziczeniem pojedynczego genu, ale może być interakcją czynników genetycznych i środowiskowych, jest zaburzeniem wielogenowym. Transmisja genetyczna nie może wyjaśnić większości przypadków AD w populacji ogólnej.
2. Cytoszkielet i synapsa
Zarówno komórki neuronalne, jak i komórki glejowe otępienia starczego mają zmiany strukturalne. Zmiany te obejmują śmierć komórek nerwowych, skurcz i obrzęk dendrytyczny, redukcję synaps i odpowiedzi komórek glejowych. Zmieniają się również komórkowe szlaki sygnałowe kontrolujące wzrost i aktywność komórek. Cytoszkielet zawiera wiele różnych rozmiarów polimerów i składników białkowych. Polimer dzieli się na mikrowłókna (o średnicy 6 nm) złożone z aktyny; średnie włókna (o średnicy 10-15 nm) składające się z jednego lub więcej specjalnych białek z włókien, które są różne w różnych komórkach (np. W neuronach) Białko neurofilamentowe i fibryna glejowa w astrocytach; mikrotubule (o średnicy 25 nm) złożone z tubuliny. Oprócz nitkowatych białek, które tworzą cytoszkielet, komórki mają również białka wiążące się z cytoszkieletem, które regulują polimeryzację i depolimeryzację białek neurofilamentowych. Neurony wyrażają kilka białek związanych z mikrotubulami (MAP), które są rozmieszczone w różnych częściach złożonej struktury komórkowej, na przykład MAP-2 jest obecny w dendrytach, a nie w aksonach, a tau jest obecny w aksonach. Nie w dendrytach.
Podczas normalnego starzenia nie ma znaczących zmian w zawartości białka w cytoszkieletie (takich jak mikrotubule, aktyna i białka neurofilamentowe), ale układ cytoszkieletu i modyfikacje potranslacyjne białek cytoszkieletowych uległy zmianie, na przykład niektóre mózgi. Poziom fosforylacji białka tau jest zwiększony, szczególnie w obszarach związanych z uczeniem się i pamięcią (takich jak hipokamp i podstawa przodomózgowia). Ponadto w niektórych neuronach zwiększa się hydroliza regulowanych wapniem białek cytoszkieletowych, takich jak MAP-2 i spektyna, i zwiększa się kwasowe białko włókniste glejowe. Wiele rodzajów analizy różnych synaps u gryzoni i ludzi ujawniło, że liczba synaps w niektórych obszarach mózgu jest zmniejszona podczas starzenia, ale zwiększona objętość synaptyczna może zrekompensować to zmniejszenie, a synapsy mogą mieć Rekonstrukcja ".
Ważną zmianą neuropatologiczną w AD, NFT, jest odkładanie się nierozpuszczalnych białek w neuronach w układzie korowym i limbicznym. Pod mikroskopem elektronowym splątane białko jest dwuniciową helisą (PHF). PHF jest bocznie ściśle sprzężony i wysoce nierozpuszczalny. Głównym składnikiem podwójnej helisy jest wysoko fosforylowane białko tau. Białko tau ma względną masę cząsteczkową od 50 000 do 60 000 i jest białkiem wiążącym mikrotubule. Gen kodujący to białko znajduje się na długim ramieniu chromosomu 17. Białko tau odgrywa ważną rolę w utrzymywaniu stabilności mikrotubul w aksonach neuronowych, które biorą udział w transporcie substancji w neuronie. Ważną cechą sekwencji aminokwasowej białka tau jest C-końcowa sekwencja 3 lub 4 powtórzeń, które tworzą miejsce wiązania mikrotubuli. Po hiperfosforylacji białka tau wpływa się na jego funkcję wiązania z mikrotubulami, która bierze udział w tworzeniu NFT, nici neuronowej i płytek starczych. Nie jest jeszcze jasne, w jaki sposób białko tau jest fosforylowane i jak jest ściśle związane z boku, aby było wysoce nierozpuszczalne. Nieprawidłowa aktywność kinazy białkowej C i neuronów glutaminergicznych może być związana z hiperfosforylacją tau.
NFT jest nitkowatą akumulacją białka tau utworzoną w zdegenerowanej cytoplazmie neuronalnej. Liczba mikrotubul w splątanych neuronach jest zmniejszona, a konfiguracja białek wiążących mikrotubule, takich jak MAP-2 i tau, jest często zmieniana w komórkach. Białko tau jest hiperfosforylowane w NFT, prawdopodobnie ze względu na zmniejszenie defosforylacji lub bezpośrednie utlenienie lipidów i modyfikację wiązania kowalencyjnego produktu peroksydacji, takiego jak 4-hydroksynonenal, ze względu na zmiany aktywności fosforylazy.
Redukcja synaps jest jedną z cech AD. To, czy redukcja synaptyczna nastąpi przed śmiercią komórki, nie jest jednoznaczne, ale z pewnością wiąże się z degeneracją i śmiercią neuronów. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zatrucie pobudzające w synapsach może prowadzić do degradacji synaptycznej, co może spowodować śmierć komórek neuronalnych. Akumulacja receptorów glutaminianowych w błonie postsynaptycznej dendrytów rdzenia kręgowego jest znacznie zwiększona, co wskazuje na duży napływ Ca2 w normalnej fizjologicznej transmisji synaptycznej. Zmiany biochemiczne związane ze starzeniem się (takie jak wzrost poziomu energii i utlenienia neuronów) oraz zmiany biochemiczne związane z chorobą (takie jak amyloid w AD) mogą powodować, że synapsy są podatne na ekscytotoksyczność.
3. Neuroprzekaźniki ośrodkowego układu nerwowego
Aby zbadać patogenezę AD, dogłębnie zbadano ośrodkowy układ nerwowy pacjentów z AD. Ach (acetylocholina) działa jako neuroprzekaźnik w niektórych neuronach mózgu i rdzenia kręgowego. Cholinergiczny szlak neuronalny podstawowych neuronów przodomózgowia jest powiązany z szeroką gamą obszarów korowych i hipokampem. Te neurony cholinergiczne są ściśle związane z uczeniem się i pamięcią. Od lat 90. koncentracja neuroprzekaźników, liczba receptorów i syntaza neuroprzekaźników w mózgu AD stały się przedmiotem badań AD. Ustalono, że wiele ważnych neuroprzekaźników lub temperamentów ulega znacznej utracie, szczególnie w korze mózgowej i hipokampie. Powszechnie uważa się, że utrata pamięci podstawowego objawu AD jest spowodowana utratą acetylocholiny, co jest hipotezą funkcji choliny AD. Według:
Zwyrodnienie i utrata rozległych neuronów cholinergicznych nbM u pacjentów z 1AD;
2 U setek pacjentów z potwierdzoną AD poziom acetylocholiny i jej acetylotransferazy syntazy cholinowej (ChAT) w mózgu jest niski, aw niektórych obszarach mózgu ChAT można obniżyć do 30% normalnego poziomu. ChAT znajduje się w neuronach cholinergicznych i jest uważany za marker neuronów cholinergicznych. Aktywność ChAT jest zmniejszona, co wskazuje na utratę neuronów cholinergicznych. Chociaż aktywność ChAT maleje z wiekiem, spadek AD jest najbardziej znaczący. Doniesiono, że redukcja ChAT jest silnie skorelowana z utratą neuronów cholinergicznych, a także jest związana z prenatalną funkcją poznawczą i zmianami patologicznymi mózgu u pacjentów z AD. Inne przekaźniki są również zmniejszone, ale nie znaleziono korelacji;
3 skopolamina i atropina są antagonistami muskarynowego receptora cholinergicznego, co może powodować pamięć i pogorszenie funkcji poznawczych u normalnych młodych ludzi, podobnie jak utrata pamięci u pacjentów z AD;
4 areostolina, inhibitor cholinoesterazy, fizostygmina lub agonista receptora muskarynowego, może odwrócić utratę pamięci spowodowaną skopolaminą;
5 Uraz gryzoni nbM wywołany przez neurotoksynę pobudzającą może powodować niskie zaburzenia cholinergiczne u zwierząt, objawiające się zaburzeniami uczenia się i pamięci. Obecnie stosowanie leków w celu promowania neuroprzekaźnictwa w celu zrekompensowania braku funkcji przekaźnika poczyniło ogromne postępy w leczeniu choroby Parkinsona. Dlatego pożądane jest odkrycie wad neuroprzekaźnika w AD w celu znalezienia skutecznego leczenia.
Najwcześniej odkryto, że układ neuronów cholinergicznych AD ma specyficzne defekty neuroprzekaźnika. Zmniejszona acetylotransferaza cholinowa (ChAT) w korze i hipokampie. ChAT znajduje się w presynaptycznej plwocinie neuronów cholinergicznych w jądrze przodomózgowia. Jądro przodomózgowia składa się głównie z zwojów podstawy Meynert i jądra przegrody. Te uszkodzenia neuronów zmniejszyły ChAT, powodując zmniejszenie syntezy Ach w korze i hipokampie. Ach jest ściśle związany z bliską pamięcią, a upośledzenie pamięci jest głównym objawem klinicznym AD. Co ciekawe, AD uszkodziło tylko castingowe neurony cholinergiczne, a neurony cholinergiczne w zwojach podstawy i rdzeniu kręgowym pozostały niezmienione. Receptory cholinergiczne w ludzkiej korze mózgowej to głównie receptory M1, które stanowią około 80%. Liczba receptorów M1 w AD jest prawie normalna, a kilka badań wykazało, że receptory M2 w AD są zmniejszone i są związane ze stopniem uszkodzenia neuronów cholinergicznych. Normalne liczby receptorów M1 sugerują, że defekty cholinergicznego przekaźnika w AD mogą być modulowane przez mechanizmy kompensacyjne. Niektóre osoby uważają, że wyniki liczby receptorów mogą nie być wiarygodne, ponieważ nawet jeśli receptor jest prawidłowy, jeśli drugi przekaźnik w komórce nie może aktywować białka G, informacji nie można przekazać do komórki, a neuronów nie można skutecznie aktywować.
Układ przekaźników cholinergicznych u pacjentów z AD jest bardzo szkodliwy, transport choliny, synteza i uwalnianie Ach są zmniejszone, a wiązanie cholinergicznego receptora M z białkiem efektorowym GTP jest zmniejszone, zwłaszcza agonista receptora M aktywuje nerw korowy. Zdolność białka wiążącego GrP w błonie komórkowej jest zmniejszona. Zwiększone poziomy peroksydacji lipidów w błonie w neuronach mogą powodować upośledzoną sygnalizację cholinergiczną, ponieważ ekspozycja hodowanych neuronów korowych na beta amyloid, Fe2, a produkt peroksydacji lipidów 4-hydroksynonenal powoduje cholinergiczne Zdolność wiązania receptora M z białkiem Gqll wiążącym GTP jest osłabiona.
Stres oksydacyjny powoduje dysfunkcję dopaminy, a wolne rodniki tlenowe odgrywają główną rolę w patogenezie choroby Parkinsona, ale rola stresu oksydacyjnego w zmianach sygnalizacji dopaminy pozostaje niejasna. Związane z wiekiem uszkodzenie występuje w wiązaniu receptorów dopaminy z białkami efektorowymi GTP. Większość pacjentów z AD nie miała oczywistej utraty neuronów dopaminergicznych w układzie nigrostriatalnym. Kilka badań wykazało, że metabolity dopaminy w płynie mózgowo-rdzeniowym pacjentów z AD są zmniejszone.
Norepinefryna i 5-HT są głównymi neoaminergicznymi neuroprzekaźnikami w mózgu. Neurony noradrenaliny znajdują się głównie w niebieskiej plamce, a neurony 5-HT znajdują się w środkowym jądrze. Oba neurony są szeroko rzutowane do kory mózgowej. Istnieje kilka podtypów receptorów norepinefryny, z których każdy wiąże się z białkiem wiążącym GTP. Istnieje również kilka podtypów receptorów 5-HT, z których niektóre wiążą się z GTP, a niektóre z nich stanowią kanały jonowe ligandów. Zmniejszyła się całkowita ilość noradrenaliny i wychwyt zwrotny w mózgu pacjentów z AD, zmniejszyła się TH syntetycznej noradrenaliny i utracono neurony w niebieskiej plamie pnia mózgu. Co ciekawe, utrata neuronów z niebieskimi plamami jest ograniczona do neuronów, które wystają do przodomózgowia, podczas gdy neurony, które wystają do móżdżku i rdzenia kręgowego są normalne i nie wykazują zmian patologicznych w AD. Stopień uszkodzenia neuronów z niebieskimi plamkami i stopień zmniejszenia noradrenaliny nie są związane z zakresem pogorszenia funkcji poznawczych, ale są związane z emocjonalnymi objawami AD. Neurony w śródmiąższowym jądrze pacjentów z AD są wyczerpane, a stężenie 5-HT i jego produktów metabolicznych w korze i płynie mózgowo-rdzeniowym jest zmniejszone. Zmiany w 5-HT mogą być związane z pozapoznawczymi objawami psychotycznymi AD, takimi jak depresja i zachowania agresywne.
Glutaminian jest głównym pobudzającym neuroprzekaźnikiem w ludzkim mózgu. Glutaminian aktywuje receptor jonotropowy, powodując napływ Ca2 i Na. Nadaktywacja jonowego receptora glutaminianowego odgrywa ważną rolę w patogenezie udaru mózgu, AD, choroby Parkinsona i choroby Huntingtona. Wraz z wiekiem poziom receptorów jonotropowych glutaminianu maleje, prawdopodobnie z powodu degradacji powiązanych neuronów. Rola neurotransmisji glutaminergicznej w śmierci neuronów, związanych z wiekiem i chorobach deficytach mózgu nie jest dobrze poznana. Głównym neuroprzekaźnikiem hamującym w ludzkim mózgu jest kwas gamma aminomasłowy (GABA). W chorobach neurodegeneracyjnych, takich jak AD, poziomy dekarboksylazy glutaminianowej zmniejszają się, a miejsca wiązania GABA zmniejszają się. Mechanizm działania systemu GABA w różnych demencjach jest obecnie słabo poznany.
Zmiany naczyniowe
Zbadać
Sprawdź
Powiązana kontrola
Badanie USG czaszki Badanie TK czaszki
Choroba zaczyna się powoli lub podstępnie, a pacjenci i ich rodziny często nie mogą powiedz Kiedy zachorowałeś. Częściej występuje u osób starszych w wieku powyżej 70 lat (średnio 73 lata dla mężczyzn i 75 lat dla kobiet), a niewielka liczba pacjentów ma objawy, które szybko ustępują po chorobach fizycznych, złamaniach lub stymulacji psychicznej. Jest więcej kobiet niż mężczyzn (stosunek kobiet do mężczyzn wynosi 3:1). Lin Guoxian (1988) zgłosił 36 przypadków, najmłodszy miał 36 lat, a średni wiek zachorowania wynosił 56 lat, czyli był wcześniejszy niż wiek zachorowania opisywany w piśmiennictwie.
Pacjent ma postarzały wygląd, suchą i pomarszczoną skórę, przebarwienia, wybielenie i utratę zębów oraz zanik mięśni. Mogą być zbyt schludni, zorganizowani i zdyscyplinowani lub mogą być niechlujni, z euforycznymi, gniewnymi lub sztywnymi wyrazami twarzy oraz dziecinnym i głupim zachowaniem. Te cechy wyglądu, którym towarzyszy utrata pamięci, mogą wskazywać na demencję. Na wczesnym etapie występuje wiele łagodnych zmian w zapominaniu i osobowości, takich jak subiektywna umyślność, upór, egoizm i ograniczoność umysłu, które często nie są zauważane przez członków rodziny. Niewielka liczba pacjentów ma apatię, sztywne nawyki życiowe, niecierpliwość, łatwość kłótni z innymi lub uwikłanie się z członkami rodziny z powodu niewielkiego dyskomfortu. Wówczas pamięć o niedawnych wydarzeniach ulega znacznemu zmniejszeniu, czynności inteligentne, takie jak rozumienie, kalkulowanie, osądzanie oraz analiza i synteza ulegają znacznemu ograniczeniu, stopniowo zanika funkcja umysłowa i trudno jest wykonywać pracę czy prace domowe. , działając niedojrzale, zbierając makulaturę i drobiazgi. Często towarzyszy mu odwrócenie rytmu snu, przykuty do łóżka w ciągu dnia i aktywny w nocy. Można zaobserwować depresję, euforię, apatię lub niestabilność oraz ogniskowe objawy dysfunkcji ciemieniowej, takie jak trudności w mowie. Mogą wystąpić epizody prześladowania, kradzieży lub hipochondrii. W przebiegu choroby niektórzy pacjenci mogą doświadczać splątania lub majaczenia, które nazywane jest majaczeniem starczym, które jest często wywołane ostrym urazem psychicznym, zmieniającym się środowiskiem lub chorobami fizycznymi. Zniknęła reakcja na ból somatyczny, badanie neurologiczne często nie ma innych wyraźnych objawów. W EEG stwierdzono spowolnienie rytmu alfa, a badanie CT wykazało zanik kory mózgowej i powiększenie komory. Najbardziej charakterystycznym objawem klinicznym jest typowy zespół otępienia korowego, którego główne objawy opisano następująco:
Upośledzenie pamięci
Jest to wczesny wyraźny objaw lub objaw zasadniczy AZS. We wczesnym stadium dotyczy to głównie pamięci krótkotrwałej, zachowania pamięci (nie pamiętam 3 nieistotnych słów w ciągu 3 minut) oraz trudności w przyswajaniu nowej wiedzy. Niezdolność do wykonywania nowych zadań, objawiająca się zapominaniem, zapominaniem o rzeczach, zapominaniem o rzeczach, zapominaniem o tym, co właśnie powiedziałeś lub zrobiłeś, gdy było to poważne, i poprosiłeś o zjedzenie zaraz po odłożeniu zastawy stołowej i pałeczek. Kłopoty z zapamiętywaniem imion znajomych, numerów telefonów, powtarzaniem w kółko tych samych rzeczy lub zadawaniem tych samych pytań. Na początku rozmowy zapomniał o tym, co powiedział na początku, więc trudno było porozumieć się werbalnie. Rzeczy często są zagubione lub zagubione, a zakupy są wielokrotnie zapominane lub płacone. Wszystko musi być przypomniane przez innych lub przygotowane przez siebie „memorandum”, a nawet wtedy często się myli. Często zapomina o oddzwanianiu, zapomina chodzić na ważne spotkania, wykazuje wycofanie społeczne. Gospodynie domowe zapominają zakręcić kran lub zakręcić gaz, co stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa. Może pojawić się deja vu i stare rzeczy, takie jak nowe objawy, a jeśli spotkasz przechodniów, powitasz ich ciepło. Jak krewni, ale znajomy, ale nieznany. We wczesnym stadium choroby zdolność do zdobywania nowej wiedzy i opanowywania nowych umiejętności spada i można ją zaangażować jedynie w pracę prostą i stereotypową. W miarę postępu choroby pamięć odległa ulega stopniowemu zaburzeniu i nie pamięta on swojej daty urodzenia, adresu domowego, doświadczeń życiowych.W ciężkich przypadkach nawet kilku członków rodziny nie jest w stanie dokładnie odpowiedzieć na ich nazwiska, wiek i zawód. W długiej rzece pamięci pozostaje tylko jedna łuska i pół pazura. Mogą wystąpić nieporozumienia i fikcyjne zaburzenia.
Diagnoza
Diagnostyka różnicowa
Szacuje się, że ponad 60 chorób ma fazy kliniczne podobne do demencji, z których niektóre są uleczalne lub odwracalne, dlatego ważna jest diagnostyka różnicowa.
1. Normalne starzenie się i AD: związek między nimi jest kontrowersyjny, większość naukowców uważa, że są one różne. AD jest niezależną jednostką chorobową o podłożu patofizjologicznym, a nie normalnym zaostrzeniem starzenia.
2. Łagodne zapominanie starcze (BSF) u osób starszych: obecnie znane jako upośledzenie pamięci związane z wiekiem (AAMI); odnosi się do osób starszych z objawami amnezji i braku klinicznych dowodów demencji. normalnego lub fizjologicznego niepostępującego starzenia się mózgu. Upośledzenie pamięci w AD wiąże się głównie z trudnościami w zapamiętywaniu, to znaczy trudnościami w uczeniu się nowej wiedzy i niezdolnością do zachowania pamięci. Utrata pamięci AAMI wynika głównie z upośledzenia procesu odtwarzania pamięci, a przechowywane informacje nie mogą być swobodnie pobierane z banku pamięci. Jeśli nie pamiętasz nazwy, lokalizacji, numeru telefonu i kodu pocztowego, ale możesz je przypomnieć po wyświetleniu monitu. Pacjenci często czują się tym obciążeni, podejmują inicjatywę poszukiwania pomocy medycznej lub starają się to zrekompensować robiąc notatki, prosząc kogoś o przypomnienie itp. Odróżnienie AAMI od wczesnej demencji może być trudne, ponieważ dochodzi do częściowej utraty pamięci między tymi dwoma przypadkami, a w celu dokonania prawidłowej oceny konieczna jest długoterminowa obserwacja.
Kryteria diagnostyczne AAMI:
(1) Wiek co najmniej 50 lat.
(2) Skargi na postępującą utratę pamięci w życiu codziennym (np. trudności z zapamiętywaniem nazwisk, zagubienie rzeczy, zapominanie numerów telefonów).
(3) Dowody psychometryczne utraty pamięci, takie jak uznany wynik standardowej operacji testowej, który jest co najmniej o jedno odchylenie standardowe niższy od średniej dla młodych dorosłych.
(4) Ogólna funkcja intelektualna nie jest uszkodzona.
(5) Brak dowodów na demencję.
(6) Brak obecnych lub przeszłych zaburzeń medycznych, neurologicznych lub psychiatrycznych, które mogą powodować upośledzenie funkcji poznawczych, w tym leków psychotropowych lub innych, lub nadużywania alkoholu. Nie ma również historii urazowego uszkodzenia mózgu z utratą przytomności trwającą dłużej niż 1 godzinę (cytowane w Crook T, Bartus RT, Ferris SH i wsp., 1986).
3. Demencja naczyniowa (VD): Demencja naczyniowa występuje częściej w moim kraju niż w krajach zachodnich. Należy odróżnić od AD.
4. Wybierz chorobę.
5. Choroba Creutzfelta-Jacoba.
6. Choroba Parkinsona (PD): Jest to powszechna choroba neurologiczna i około 1/3 pacjentów rozwija demencję podczas długotrwałej obserwacji. Pacjenci z chP mają również zmiany w jądrach podstawnych Mynerta, więc mają również dysfunkcję cholinergiczną, więc PD może mieć zarówno cechy otępienia podkorowego, jak i korowego. To, czy otępienie związane z ChP jest chorobą niezależną, czy połączeniem AD, jest nadal kontrowersyjne, a diagnostyka różnicowa.
7. Otępienie z ciałami Lewy'ego: Doniesiono, że choroba ta nie jest rzadkością, ponieważ patologia może mieć blaszki starcze, ale nie ma NFT i łatwo ją pomylić z AD z samymi blaszkami starczymi . Choroba jest postępującym otępieniem o zmiennym przebiegu i wczesnym pojawieniu się objawów psychicznych, takich jak omamy, które można odróżnić od AZS. Często towarzyszą im oczywiste objawy pozapiramidowe, co sprawia, że trudno jest klinicznie odróżnić ją od otępienia związanego z chorobą Parkinsona. Charakterystycznymi zmianami histopatologicznymi choroby są ciała Lewy'ego w korze mózgowej i istocie czarnej. Pozapiramidowe skutki uboczne leków przeciwpsychotycznych są bardzo wrażliwe i mogą odzwierciedlać niedobory neuronów dopaminy w nigrostriatalnym.
Podobnie jak u pacjentów z AD, występuje znaczna utrata ChAT w korze nowej, obniżona dopamina w jądrze ogoniastym i podobne zmiany w PD. W chP bez otępienia ciałka Lewy'ego zlokalizowane są głównie w okolicy podskórnej, a ChAT w korze mózgowej jest umiarkowanie zmniejszona. U pacjentów z chP z otępieniem ciała Lewy'ego znajdują się w korze, a korowa ChAT jest znacznie zmniejszona.
8. Wodogłowie z normalnym ciśnieniem (wodogłowie z normalnym ciśnieniem, NPH): znane również jako wodogłowie recesywne, wodogłowie z niskim ciśnieniem. Większość etiologii jest nieznana, a niektóre przypadki mają historię krwotoku mózgowego, urazu mózgu lub zapalenia opon mózgowych i choroby naczyń mózgowych. Zmiany patologiczne w zbiorniku podstawy mózgu i przestrzeni podpajęczynówkowej pogrubienie i adhezja pajęczynówki utrudniają przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego z komory do zatoki strzałkowej, powodując różne objawy. Zwykle występuje w wieku około 60 lat i może dotyczyć zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Główne objawy kliniczne to otępienie, niestabilność chodu i triada nietrzymania moczu. Podostry początek, zmienny przebieg, często osiągający szczyt w ciągu kilku miesięcy. Sprawdź symetryczne powiększenie komory, zwłaszcza przedniego rogu komory bocznej. Przecieki komorowe mogą łagodzić objawy neuropsychiatryczne.
9. Demencja porażenna: przewlekłe zapalenie opon i mózgu wywołane przez Treponema pallidum, o stopniowym rozwoju i postępującym przebiegu. Główną fazą kliniczną jest postępująca demencja i zmiany osobowości. Często pojawiają się objawy neurologiczne, takie jak źrenica Arrowa, reakcja Kangwa krwi i test złota koloidalnego płynu mózgowo-rdzeniowego są często dodatnie, ta choroba była rzadka w moim kraju po założeniu nowych Chin.
