Oponiak guzkowy siodłowy

Oponowe guzkowe oponiaki zostały po raz pierwszy wprowadzone przez Stewarta w 1899 roku, a Cushing był równoważny z nazwaniem ich „lepszymi oponiakami siodłowymi” w 1929 roku. Obejmuje oponiaki pochodzące z guzków siodłowych, przednich łóżek, przegrody siodłowej i płaskowyżu klinowego. Ponieważ zasięg budowy anatomicznej nie przekracza 3 cm, nawyk oponiaka w powyższym obszarze nazywa się klinicznie oponiakiem guzka siodłowego. Oponiak z siodła, który zaczyna się od płyty sitowej, grzbietu sferoidalnego, nachylenia itp., Nie znajduje się w tej kategorii ze względu na objawy kliniczne, wyniki badań obrazowych i metody chirurgiczne.