Przeciwciało kłębuszkowe w postaci błony podstawnej

Przeciwciało kłębuszkowe w postaci błony podstawnej jest strukturą siatkową złożoną z wewnętrznych i zewnętrznych przezroczystych warstw kłębuszkowych naczyń włosowatych oraz pośredniej gęstej warstwy, głównie złożonej z glikoprotein. Najczęstszą metodą wykrywania przeciwciał GBM jest metoda IIF (metoda pośredniej immunofluorescencji) z antygenem tkanki nerkowej, która charakteryzuje się tym, że wykazuje typowe barwienie płatkowe, plamkowe lub ziarniste na błonie podstawnej kłębuszków nerkowych. Metoda IIF może dawać wyniki fałszywie dodatnie. Dostępne są również testy ELISA i test radioimmunologiczny z użyciem surowego GBM trawionego kolagenazą jako antygenu, a jego czułość i swoistość zależą od czystości antygenu. Jest powszechnie stosowany w praktyce klinicznej do wykrywania pośredniej immunofluorescencji. Zasada pośredniej metody immunofluorescencyjnej: Znakuj fluoresceinę na odpowiednim przeciwciele i bezpośrednio reaguj z odpowiednim antygenem. W pierwszym etapie dodaj nieznane nieznakowane przeciwciało (próbkę do przetestowania) do znanej próbki antygenu i inkubuj w 37 ° C przez 30 minut w mokrym pudełku, aby w pełni związać antygen i przeciwciało, a następnie przemyj, aby usunąć niezwiązane przeciwciało. W drugim etapie dodaj znakowane fluorescencyjnie przeciwciała antyglobulinowe lub przeciwciała anty-IgG i IgM. Jeśli reakcja antygen-przeciwciało wystąpi w pierwszym etapie, znakowane przeciwciało antyglobulinowe będzie dalej wiązać się z przeciwciałem związanym z antygenem, które może zidentyfikować nieznane przeciwciała.