Białe zmiany sromu przed i po okresie okołomenopauzalnym

Przed i po okresie okołomenopauzalnym, ze względu na stopniowy spadek czynności jajników do zaniku funkcji jajników, stopniowa utrata funkcji estrogenu spowodowała szereg zmian fizjologicznych w zewnętrznych narządach płciowych, głównie zmiany zanikowe w różnym stopniu. Starzenie się skóry zwykle występuje w wieku około 40 lat, ze znaczącymi zmianami po 5 do 10 latach po menopauzie. Białe zmiany sromowe odnoszą się do grupy chorób spowodowanych dystrofią skóry i błon śluzowych sromu kobiety z powodu zaburzeń odżywiania i zmian pigmentowych. Charakteryzuje się swędzeniem, owrzodzeniem, silnym bólem i zmianami skórnymi na zewnątrz yin, co jest trudne do leczenia i łatwo nawraca, co powoduje wielki ból dla pacjenta. Choroba jest przewlekłym procesem chorobowym o różnej długości, a osoby starsze mogą osiągnąć dziesięciolecia. Ponieważ przyczyna nie jest jasna, nomenklatura i metody leczenia nie zostały ujednolicone. W przeszłości choroba sromu z wybielaniem, pogrubieniem lub zanikiem sromu skóry i błon śluzowych była wspólnie określana jako leukoplakia sromu, a nawet była uważana za zmianę przedrakową, dlatego zalecano w tym czasie wczesną resekcję, a niektórzy uważali, że musi być nietypowa w przekrojach patologicznych Jedynie komórki proliferacyjne są diagnozowane jako leukoplakia sromu. Z powodu różnych kryteriów diagnostycznych oraz odmiennego charakteru i rokowania choroby prowadzi to do nieporozumień dotyczących diagnozy i leczenia choroby. W celu ujednolicenia zrozumienia wielu uczonych w kraju i za granicą wymieniło Klasyfikacja została poddana dalszej analizie retrospektywnej i omówiona. W 1877 r. Schwimmer po raz pierwszy zarumienił błonę śluzową jamy ustnej i nazwał ją białą plamą po nadmiernym rogowaceniu, a następnie w 1985 r. Breisky podał, że podobne zmiany sromu nazwano białymi plamkami sromu. Ten pogląd został nazwany wczesną leukoplakią sromu (faza przerostowa) i późną (faza przerostowa), a następne pokolenia podążyły za tym poglądem. Atroficzny mech, ale Clark i Woodruqq zastosowali metodę nuklidową, a oznaczony tymczasem znak 3H (氚) potwierdził, że przerzedzający się naskórek miażdżycy atroficznej ma silne funkcje metaboliczne i nie zanikał, więc niektórzy uważają, że sklerotyczny zanik Nazwa mchu nie wystarcza, należy usunąć słowo atrofia, a nazwę zmienić na mech stwardniający. Niektórzy uważają, że początkowymi i wewnętrznymi zmianami tej choroby są uszkodzenia włókien tkanki łącznej i macierzy poniżej naskórka, a przerzedzenie naskórka jest wtórne. Jest to zgodne z opiniami Oberqielda i Stelgulera, a więc z punktu widzenia mechanizmu powstawania Uważa się, że mech stwardniający jest nazwany dokładniej. Przez długi czas wybielanie sromu było klinicznie określane jako leukoplakia sromu. W ciągu ostatnich 20 lat koncepcja leukoplakii została patologicznie ograniczona do osób z nietypowym rozrostem podskórnym. Ten sam termin ma różne znaczenia. Aby uniknąć pomieszania, większość uczonych opowiada się za porzuceniem Biała plama sromu. Dziewiąta międzynarodowa konferencja nt. Chorób sromu w 1987 r. Zaproponowała następującą klasyfikację i oznaczenie: ① nienowotworowa skóra, zmiany nabłonkowe błony śluzowej obejmują miażdżycę, rozrost płaskonabłonkowy i inne choroby skóry; ② neoplazja śródnabłonkowa sromu (VIN) W tym łagodny, umiarkowany i ciężki nietypowy rozrost i rak in situ. Obecnie w Chinach nie ma jednolitego nazewnictwa. Uczeni nazywają i klasyfikują według własnych opinii. Niektórzy autorzy uważają, że wstępna diagnoza kliniczna nie pozwoliła ustalić, czy występuje nietypowy rozrost, dlatego przed badaniem lekarskim można je zbiorczo określić jako białe zmiany sromu lub choroby białej sromu, w tym hiperplazja. Vulvar zmiany skórne i stwardniający mech, nietypowy przerost sromu, bielactwo takie jak srom.