Przeciwciało błony komórkowej wysepek

Przeciwciało błon komórkowych wysepek (przeciwciało powierzchni komórek wysepek, ICAS) jest autoprzeciwciałem przeciwko antygenowi powierzchni komórek wysepek, należy do przeciwciała IgG i ma specyficzność narządową, a nie specyficzność gatunkową. ICAS może oddziaływać na antygeny powierzchni komórek wysp trzustkowych, tworząc kompleksy antygen-przeciwciało, wpływając w ten sposób na normalne funkcjonowanie komórek. Informacje podstawowe Klasyfikacja specjalizacyjna: Klasyfikacja do badania wzrostu i rozwoju: Badanie szczepień Płeć: dotyczy zarówno mężczyzn, jak i kobiet Post: nie na czczo Wyniki analizy: Gdy wartość niższa od normy: wartość normalna: brak Gdy wartość wyższa od normy: ujemna: norma : negatywny. Wynik dodatni: ICSA w surowicy może być dodatni u pacjentów z cukrzycą typu 1. Przypomnienie: staraj się jeść mniej i jeść częściej oraz rozsądnie układać dietę. Wartość normalna jest ujemna. Znaczenie kliniczne Surowica ICSA może być dodatnia u pacjentów z cukrzycą typu 1. Środki ostrożności Większość insuliny wydzielanej z komórek wysp β jest inaktywowana w wątrobie i nerkach, a około 40% do 50% z niej dostaje się do wątroby przez żyłę wrotną w celu inaktywacji.W związku z tym stan czynnościowy wątroby i nerek, zwłaszcza czynność wątroby, wpływa na zawartość insuliny we krwi krążącej Ważne czynniki: pacjenci z cukrzycą często wytwarzają przeciwciała przeciwko insulinie po zastosowaniu insuliny, zwłaszcza insuliny zwierzęcej. Ponadto zawartość proinsuliny i preproinsuliny we krwi, choroby układu hormonalnego, takie jak przedni płat przysadki, kora nadnerczy, nadczynność tarczycy, diuretyki tiazydowe, glikokortykoidy i inne leki, a także stany stresowe, takie jak infekcja, gorączka, zabieg chirurgiczny jest częstym czynnikiem wpływającym na oznaczanie insuliny. Proces kontroli Metoda ta jest podzielona na trzy etapy, a mianowicie reakcję antygenu i przeciwciała, rozdział B i F oraz oznaczenie radioaktywności. (1) Reakcja antygenu i przeciwciała: Próbka (antygen nieznakowany), antygen znakowany i surowica odpornościowa są ilościowo dodawane kolejno do małej probówki i umieszczane w temperaturze pokojowej (15-30 °C) na 24 godziny do pełnego konkurować o oprawę. (2) Separacja B, F: Istnieją różne techniki separacji, a metoda strącania jest powszechnie stosowana. ①Metoda precypitacji przeciwciała drugorzędowego: znana również jako metoda podwójnego przeciwciała, po specyficznej reakcji między testowanym antygenem a przeciwciałem pierwszorzędowym, dodaje się odpowiednie przeciwciało drugorzędowe w celu współstrącania utworzonego kompleksu antygen-przeciwciało pierwszorzędowe-przeciwciało drugorzędowe. B jest oddzielany od wolnego antygenu F po odwirowaniu. Metoda ta polega na specyficznym wytrącaniu, całkowitym oddzieleniu i niskiej niespecyficznej sile wiązania. Jednak ilość przeciwciała drugorzędowego jest duża, a koszt wysoki. Ponadto stężenie w surowicy oraz obecność lub brak antykoagulantów mogą w pewnym stopniu wpływać na wyniki. ②Metoda wytrącania glikolem polietylenowym (PEG): Białko znajduje się w stanie punktu izoelektrycznego, a warstwa hydratacyjna zostaje zniszczona, co powoduje wytrącanie białka. Zaletą tej metody jest to, że przygotowanie PEG jest wygodne, tanie, a rozdział jest szybki, wadą jest to, że występuje wiele niespecyficznych osadów, a rozdział jest niepełny. ③Metoda wytrącania drugiego przeciwciała-glikol polietylenowy: Ta metoda ma nie tylko zalety szybkiego wytrącania metodą PEG, ale także utrzymuje efekt specyficznego wytrącania drugiego przeciwciała, zmniejsza ilość drugiego przeciwciała i zmniejsza stężenie PEG, aby nie -specyficzne opady, redukcja materiału. ④Metoda adsorpcji na węglu aktywnym: Wolna część małych cząsteczek jest adsorbowana przez aktywność powierzchniową węgla aktywnego. Na przykład warstwa dekstranu jest powlekana na powierzchni węgla aktywnego, dzięki czemu powierzchnia ma siatkę o określonej wielkości porów, która umożliwia ucieczkę i adsorbowanie małych cząsteczek wolnych antygenów lub haptenów, podczas gdy kompleksy wielkocząsteczkowe są wykluczone. Po reakcji antygenu z przeciwciałem, dodaje się węgiel aktywowany dekstranem i umieszcza na 5-10 minut, aby wolny antygen został zaadsorbowany na cząstkach węgla aktywnego, a cząstki są wytrącane przez odwirowanie, a supernatant zawiera związany znakowany antygen. (3) Określenie intensywności radioaktywności: Po rozdzieleniu B i F można zmierzyć natężenie radioaktywności. Istnieją dwa rodzaje przyrządów pomiarowych: cieczowe liczniki scyntylacyjne (pomiar promieni beta) i kryształowe liczniki scyntylacyjne (pomiar promieni gamma). Jednostką zliczającą jest liczba impulsów elektrycznych wyprowadzanych przez detektor, jednostką jest cpm (impulsy/min). Dla każdego pomiaru należy sporządzić krzywą standardową, z różnymi stężeniami antygenu standardowego jako odciętą i odpowiednią intensywnością radioaktywności zmierzoną jako rzędną. Radioaktywność można wybrać jako B lub F, można również użyć obliczonej wartości B/B+F, B/F lub B/B0. Próbki należy zmierzyć w dwóch powtórzeniach i przyjąć wartość średnią w celu znalezienia odpowiedniego badanego stężenia antygenu na krzywej standardowej. Osoby nieodpowiednie Brak specjalnych przeciwwskazań. Działania niepożądane i zagrożenia Nie ma powiązanych powikłań i zagrożeń.