osteotomia jarzmowo-szczękowa i zaawansowanie

Osteotomia kości ramiennej służy do chirurgicznej korekcji deformacji szczęki. Leczenie chorób: cofnięcie szczęki występu szczęki Wskazanie Osteotomia kości ramienno-szczękowej jest odpowiednia do zapadnięcia się kostki, szczęki (zatoki i guzka), ale normalnego nosa. Przeciwwskazania Cofanie kostki i szczęki, a także nos mają zdeformowaną deformację. Przygotowanie przedoperacyjne Istnieje wiele rodzajów wad rozwojowych zębów, a sytuacja jest inna - deformacja może być prosta lub skomplikowana. Pacjenci często mają różne stany psychiczne i psychiczne. Dlatego przed zabiegiem należy wziąć pod uwagę wiele czynników i należy przygotować różne preparaty w zależności od konkretnej sytuacji. 1. Podobnie jak w przypadku operacji ogólnej, przed operacją ortognatyczną wymagane są szczegółowe badania historii choroby, zapisy i kompleksowe badania fizykalne, w tym: badania ogólne i częściowe. Badanie całego ciała koncentruje się na sytuacji ważnych narządów. Badania lokalne obejmują badania twarzy, badania ustne i dentystyczne oraz badania rentgenowskie (pomiary cefalometryczne, skręcone usta i fragmenty zębów). W oparciu o powyższe wyniki postawiono ostateczną diagnozę i „tabelę pytań” wymieniono jako podstawę do opracowania planu leczenia. Ostateczny plan leczenia powinien być w stanie rozwiązać wszystkie lub większość problemów wymienionych w tabeli. 2. Określenie prognozy przedoperacyjnej efektu terapeutycznego przed wykonaniem operacji ortognatycznej. Najczęstsze metody to: cięcie i parowanie zdjęć, śledzenie cefalometrycznych filmów rentgenowskich, cięcie i cięcie (operacja cięcia papieru) oraz chirurgia modeli dentystycznych. Te dwa ostatnie są ważniejsze. Dzięki prognozie przedoperacyjnej kompleksowo oceniaj efekt operacji projektowej i, jeśli to konieczne, dokonaj poprawek. W ostatnich latach uczeni używali komputerów, digitalizatorów graficznych, kamer, skanerów itp. Do pozyskiwania i wprowadzania obrazów oraz wykonywania stałych punktów, pomiarów, analiz i symulacji chirurgicznych w celu przewidywania pooperacyjnej morfologii strony pacjenta. Ostatnio opracowano wspomagane komputerowo trójwymiarowe systemy symulacji projektowania chirurgicznego i wspomagane komputerowo trójwymiarowe modele czaszek, aby stworzyć bardziej precyzyjne warunki do projektowania i prognozowania operacji ortognatycznych. (1) Prognozowanie cefalometryczne Śledzenie z cięciem i składaniem razem: pomiar cefalometryczny, cięcie lub cięcie. Jest to ważny środek przedoperacyjnego przewidywania operacji ortognatycznej. Konkretna metoda jest następująca. 1 Umieść cefalometryczny film rentgenowski na polu widzenia (lub świetle) i narysuj mapę trajektorii na przezroczystym papierze do rysowania. Narysowane zostaną w sumie dwa obrazy. 2 Wykonaj dobrze narysowaną mapę trajektorii i wytnij odcinek kości gotowy do osteotomii i ruchu, na przykład ten przykład ma być osteotomią szczękową LeFortI i ruchem w górę. 3 Umieść wycięty kawałek papieru (w tym przypadku w szczęce) na innej kompletnej mapie trajektorii, aby znalazł się w pożądanej pozycji ruchu (jak w tym przypadku do góry). 4 Umieść pozostałą część szczęki pierwszego toru (na przykład w tym przypadku pozostałą żuchwę) na całej trajektorii, aby dopasować do kawałka papieru, który porusza kość. Jest to oczekiwana ogólna pozycja szczęki po operacji ortognatycznej. 5 Następnie narysuj kontur tkanki miękkiej na zewnętrznym obwodzie kości, aby uzyskać ogólny zarys kształtu pooperacyjnego. Jest to jedno z głównych odniesień do przewidywania wyniku operacji. (2) Operacja modelowa: określana jako operacja modelowa. W modelu zęba (zwykle na półce) symuluj projekt operacji, przetnij model i przesuń blok w żądane położenie, przymocowane lepkim woskiem. Obserwuj i mierz zmiany modelu, aby ocenić i przewidzieć efekt operacji. Jest to trójwymiarowy szablon, a operacja cięcia papieru to trójwymiarowa symulacja. Jedna z powszechnie stosowanych metod prognozowania przedoperacyjnego. 1 Najpierw weź formę, wylej model zęba i przenieś półkę przez łuk twarzy, aby uzyskać relację między ustami i ją naprawić. I narysuj poziomą i pionową linię odniesienia na modelu. 2 W razie potrzeby narysuj podłużną linię bazową po środkowej stronie strony skroniowej; między kłami do kłów, między pierwszymi zębami trzonowymi a pierwszymi zębami trzonowymi przecinaj kostki jako linię bazową. 3 Wyjmij model z pojedynczą szczęką i za pomocą piły modelowej przetnij model zęba zgodnie z projektem chirurgicznym i podziel go na kilka części (takich jak osteotomia szczękowa segmentowa w tym przypadku). 4 W modelu żuchwy na stojaku umieść bloki modelu zęba ciętego w żądanej pozycji. 5 Po umieszczeniu każdego modelu bloki modelu są połączone lepkim woskiem i przymocowane do ramy, co stanowi stan pooperacyjny. Obserwuj pierwotną pozycję wyjściową na modelu, zmierz i oblicz odległość po ruchu, która może być wykorzystana jako odniesienie dla projektu chirurgicznego. 3. U pacjentów z dużymi operacjami ortodontycznymi wymagającymi operacji ortognatycznych często konieczne jest połączenie przedoperacyjnego i pooperacyjnego leczenia ortodontycznego w celu osiągnięcia pożądanych rezultatów. Główna treść przedoperacyjnego leczenia ortodontycznego obejmuje: korekcję kilku nieprawidłowo rozmieszczonych zębów, usunięcie interferencji lub blokowanie, wyrównanie uzębienia, dostosowanie kształtu lub szerokości łuku zębowego oraz koordynację górnego i dolnego łuku zębowego, aby górne i dolne uzębienie mogły uzyskać szeroką niedrożność podczas operacji. Relacja kontaktowa; ważne jest również usunięcie kompensacji zębów i dostosowanie nachylenia zębów, aby segmenty kości mogły zostać przesunięte do pożądanej pozycji po osteotomii. 4. Po ustaleniu planu chirurgicznego należy wykonać prowadnicę okluzyjną (płytkę warstwową) na modelu, który zakończył operację modelową. Jeśli przygotowujesz się do jednoczesnej osteotomii górnej i dolnej szczęki, często konieczne jest wykonanie dwóch prowadnic zgryzowych. Jedna to przejściowa (pośrednia) prowadnica zgryzowa, druga to konserwacyjna prowadnica zgryzowa (prowadnica końcowa), to znaczy prowadnica jest ostatecznie noszona podczas operacji, aby utrzymać idealne położenie górnej i dolnej szczęki, a następnie zamocowana między szczękami. 5. Przygotuj urządzenie mocujące dla segmentu kostnego na kilka dni przed operacją (takie jak szyna zębowa, wspornik samoprzylepny lub zewnętrzne urządzenie mocujące). 6. Czy dbać o jamę ustną, leczyć choroby zębów i leczyć w razie potrzeby. 7. Przygotuj się do znieczulenia ogólnego i przygotuj się do znieczulenia ogólnego. Szacuje się, że wymagana jest transfuzja krwi, a krew jest zastrzeżona. 8. Wreszcie ważne jest przygotowanie umysłu pacjenta i przeprowadzenie niezbędnego doradztwa psychologicznego. Wszystkie projekty i wyniki uzyskane na końcu powinny być szczegółowo opisane pacjentowi, a ich opinie powinny zostać poproszone, aby lekarz i pacjent mogli znaleźć jedność zarówno subiektywnego, jak i obiektywnego. W ten sposób możliwe jest uzyskanie współpracy pooperacyjnej pacjenta i osiągnięcie pożądanego efektu, a na koniec uzyskanie zadowalającego efektu pooperacyjnego. W przeciwnym razie subiektywna i obiektywna niespójność, mimo że oczekiwane wyniki chirurgiczne zostały osiągnięte, wciąż nie może spełnić zbyt wysokich wymagań pacjenta w zakresie niezgodności, co zostało odrzucone. Zabieg chirurgiczny Osteotomia kości ramienno-szczękowej jest faktycznie wykonywana odpowiednio dla kości piszczelowej i osteotomii szczękowej, a następnie segment kostny przesuwa się do przodu, aby skorygować deformację. 1. Odetnij szczękę Szczękę przecięto metodą osteotomii LeFort I. W rowku przedsionkowym szczęki wykonano nacięcie błony śluzowej od drugiego zęba trzonowego do przeciwległego drugiego zęba trzonowego w celu osiągnięcia powierzchni kości (ryc. 10.8.1.-4). Zewnętrzna powierzchnia szczęki została odsłonięta przez separator okostnowy, a błonę śluzową nosa oddzielono od otworu płużnego. Następnie wykonano osteotomię między boczną i środkową stroną szczęki, dolnym końcem przegrody nosowej, guzkami szczęki i skrzydłami w celu oddzielenia szczęki. I 0,5 do 1 cm poza otworem płużnym, pionowa pionowa linia osteotomii. 2. Odłamany piszczel Nacięcie skóry wykonuje się na dolnym marginesie skroniowym, aby odsłonić brzeg okołooczodołowy, a do odsłonięcia powierzchni kości stosuje się separator okostnowy. Pionowa linia osteotomii jest połączona z pionową linią osteotomii w jamie ustnej dolną krawędzią dolnej kości piszczelowej. Na dole plwociny wykonano osteotomię od dolnej krawędzi grzebienia biodrowego do pachy. Na koniec użyj prostego noża kostnego, aby odciąć zewnętrzną i tylną część szczęki od dołu do góry. Blok ramienia jest następnie odrywany i przesuwany do przodu. 3. Przesuń kość, pozycję, przeszczep kości i napraw Wstępnie uformowana i wysterylizowana płyta prowadząca do zgryzu jest noszona na dolnej szczęce, a szczęka jest przesuwana do przodu do pozycji odpowiadającej relacji okluzyjnej płyty prowadzącej do zgryzu, która jest oczekiwaną pozycją. Umieść przeszczep kości w przestrzeni międzykostnej. W przypadku fiksacji między kościami, fiksacji między szczękami, jeśli to konieczne, z fiksacją zawieszenia. Piszczel jest przesuwany do przodu do planowanej pozycji, a przeszczep kości jest umieszczany w wygenerowanej przestrzeni kostnej w celu podwiązania i utrwalenia. 4. zszyć ranę Niższe nacięcie skóry i śródbłonowe nacięcie błony śluzowej użyto do szwów przerywanych. Komplikacja Uszkodzenie śródoperacyjne większych naczyń krwionośnych może powodować poważniejsze krwawienie, takie jak osteotomia szczęki LeFortI, gdy wewnętrzna tętnica szczękowa lub aorta jest uszkodzona, a wstępująca gałąź żuchwy służy do uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Dlatego w osteotomii typu LeFortI osteotomu nie można umieścić zbyt wysoko podczas odrywania dystalnego końca szczęki i skrzydła, a kierunek nacięcia nie może być skierowany do góry, aby zapobiec uszkodzeniu tętnicy wewnętrznej szczęki. Podczas przecinania wewnętrznej ściany zatoki szczękowej należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia aorty w pobliżu tylnego końca. Często możliwe jest użycie noża kostnego do przecięcia kości i nie sięganie do tylnej krawędzi przy zachowaniu części kości, aby uniknąć przypadkowego uszkodzenia aorty. Po rozbiciu szczęki techniką i instrumentem kość tylna zostaje przycięta. Kiedy wstępująca gałąź żuchwy jest strzałkowa i osteotomia, osteotom nie powinien być zbyt głęboki, aby uniknąć uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Po otwarciu gałęzi wstępującej metodą „pękania” kawałek kości jest otwierany, a kawałek kości otwierany. Głęboko napraw kości w bezpośrednim polu widzenia. Gdy wykonuje się osteotomię wstępującą w górę żuchwy (osteotomia pionowa lub ukośna), linia osteotomii powinna pozostać za otworem żuchwy, aby zapobiec uszkodzeniu dolnej tętnicy zębodołowej. 3. Uszkodzenie nerwów Na przykład nerw żuchwy może zostać przypadkowo uszkodzony w osteotomii rozszczepu strzałkowego odgałęzienia wstępującego żuchwy. Środki ostrożności podczas osteotomii są takie same, jak zapobieganie uszkodzeniom dolnej tętnicy zębodołowej. Kiedy osteotomia i ruchomy segment kostny są gotowe do fiksacji, należy zachować ostrożność, aby uniknąć wystąpienia objawów pooperacyjnego uszkodzenia nerwu spowodowanych uciskiem dolnego nerwu zębodołowego przez segment kostny. 4. Martwica segmentowa Przyczyną jest głównie nadmierne złuszczanie tkanek miękkich lub uszkodzenie zaopatrzenia naczyń krwionośnych. Dlatego oddzielenie i odsłonięcie powierzchni kości nie powinno być zbyt duże, szczególnie w dystalnym odcinku serca (odcinek kości w pobliżu kierunku dziąseł), powierzchniowa tkanka miękka nie powinna być nadmiernie oddzielona, ​​ale tkanka miękka powinna być utrzymywana w jak największym stopniu, aby utrzymać krążenie krwi i zapewnić kości. Uzdrowienie 5. Uszkodzona martwica korzenia i miazgi Korzeń jest jednocześnie odcinany, ponieważ poprzeczna linia osteotomii jest zbyt niska (zbyt blisko krawędzi tnącej lub twarzy). Dlatego należy ocenić możliwą pozycję końcówki korzenia. Metoda obejmuje: przedoperacyjne fotografowanie filmu rentgenowskiego w celu wykrycia pozycji i długości korzenia, a odnosząc się do danych o normalnej normalnej długości korzenia, obserwacja śródoperacyjna pokazuje, że kość wyrostka zębodołowego otoczona przez korzeń ma niewielkie uniesienie. Po oszacowaniu długości korzenia i położenia wierzchołka korzenia, poprzeczna linia osteotomii jest zaprojektowana w kierunku telecentrycznym końcówki korzenia od 4 do 5 mm (szczęka znajduje się powyżej wierzchołka korzenia szczęki, a żuchwa znajduje się poniżej czubka korzenia żuchwy). 6. Niepowiązana kość lub słabe gojenie kości Głównie z powodu słabego fiksacji, niewystarczającego kontaktu segmentu kostnego i słabego ukrwienia. Dlatego kość musi być dobrze zamocowana podczas i po operacji. Zasadniczo stosuje się mocowanie między kościami (mocowanie podwiązkowe lub mocne mocowanie wewnętrzne za pomocą mikropłytek), uzupełnione mocowaniem międzyosiowym, zawieszeniem i zewnętrznym stentem. Ponadto projekt osteotomii powinien uwzględniać maksymalizację ran kontaktowych, gdy segmenty kostne (bloki) są połączone, i zapobiegać nadmiernemu złuszczaniu tkanki miękkiej i tym podobnych podczas operacji.