Złamanie naprężeniowe kości piszczelowej
Wprowadzenie
Wprowadzenie do złamania stresu ramiennego Złamanie naprężeniowe jest częstym urazem w sporcie i treningu wojskowym. Jest rodzajem urazu spowodowanego nadmiernym zużyciem. Jest również nazywane złamaniem zmęczeniowym. W przeciwieństwie do ostrego złamania spowodowanego przemocą, złamanie naprężeniowe jest wynikiem powtarzającego się nagromadzenia uszkodzeń podprogowych. Charakteryzuje się jednoczesnym niszczeniem i naprawą kości. Podstawowa wiedza Proporcja choroby: prawdopodobieństwo populacji wynosi 0,21% Wrażliwi ludzie: żadnych wyjątkowych ludzi Tryb infekcji: niezakaźny Komplikacje: złamanie
Patogen
Przyczyny złamania stresu ramiennego
(1) Przyczyny choroby
Choroba jest spowodowana nadmiernym wykorzystaniem urazów w sporcie i szkoleniu wojskowym.
(dwa) patogeneza
Złamanie stresu ramiennego zostało po raz pierwszy zaproponowane przez Alemena w 1929 r .; w 1956 r. Burrous poinformował o „złamaniu kości krzyżowej” pięciu baletnic. W 1958 r. Devas zgłosił 17 złamań kości piszczelowej u sportowców, z których 11 miało linie złamania. W 6 przypadkach wystąpiła tylko reakcja okostnowa. W 1975 r. Clement zasugerował, że nadmierny stres najpierw spowodował zmęczenie mięśnia łydki, co spowodowało, że straciło on efekt pochłaniania stresu, a następnie stres działał bezpośrednio na piszczel, powodując zapalenie okostnej i złamanie kości ramiennej. Może być stopniowo dostosowywany do zmiany stresu poprzez modyfikację jego struktury wewnętrznej. W większości przypadków nie powoduje złamań, dlatego też rodzaj urazu z jedynie rozrostem podokostnowym i bez wyraźnej linii złamania nazywany jest także zapaleniem okostnej stresu. Oprócz reakcji na stres kości, zapalenie okostnej stresu może być również związane z ciągnięciem mięśni i błon międzykostnych, co w rzeczywistości jest rodzajem złamania stresowego.
Zapobieganie
Zapobieganie złamaniom piszczelowym
Złamania stresowe są ważne w zapobieganiu W ostatnich latach pojawiło się wiele raportów badawczych na temat zapobiegania złamaniom stresowym w sporcie i na treningach w kraju i za granicą, a są z grubsza następujące aspekty.
1. Wybierz miejsca i ulepsz sprzęt
Zmniejsz uszkodzenia spowodowane stresem, wybierając boiska sportowe i ulepszając wyposażenie, takie jak Greaney (1983) dla traw, Mepoil (1991) dla obuwia i Milgrom (1992) dla obuwia amortyzującego. Przy wyborze miejsca należy unikać pokładów, betonowych chodników. Jest to trudne, ale lepiej jest mieć płaską ziemię lub żwir.
2. Szkolenie z przygotowania naukowego
Kontroluj intensywność treningu, aby ułatwić równowagę między zniszczeniem kości a naprawą kości. W przypadku rekrutów i młodych sportowców nacisk należy położyć na stopniowe i postępujące ćwiczenia. Zgodnie z częstością złamań stresowych Scully (1982) zaproponował trening okresowy i zalecany trening. W trzecim tygodniu zorganizowano kończyny górne lub inny trening adaptacyjny, aby uniknąć szczytowego okresu złamania stresowego kończyn dolnych, metoda treningu równowagi kostnej Zhang Liansheng (1992) i metoda treningu intensywnego krążenia Huang Changlin (1994) osiągnęły oczywiste efekty zapobiegawcze.
3. Popraw umiejętności treningowe i rozkład stresu
Liu Daxiong i wsp. (1996), stale zmieniając strefę koncentracji naprężeń kości podczas treningu, aby osiągnąć cel zapobiegania pęknięciom naprzemiennym, naprzemiennie stosowali płaskie buty i buty klinowe w marszowym treningu żołnierzy, co znacznie zmniejszyło pękanie naprężeniowe kości ramiennej. Częstotliwość występowania podczas treningu biegowego na średnim i długim dystansie możesz świadomie wybrać miejsce o różnych nachyleniach, tak aby obszar koncentracji stresu kości ramiennej pod obciążeniem zmieniał się stale, aby zmniejszyć destrukcyjną zmianę części kostnej. Zaleca się naprzemienne organizowanie marszu obciążającego i treningu biegowego, który może zmniejszyć stres. Wystąpienie obrażeń seksualnych może nie wpływać na wymagania dotyczące kursu i ogólny efekt treningu kończyn dolnych.
4. Przygotowanie przed treningiem
Przygotuj się do ćwiczeń przedtreningowych i ćwiczeń relaksacyjnych po treningu, aby uniknąć ćwiczeń i treningu pod wpływem stresu psychicznego i zmęczenia fizycznego Zhang Li (1995) zastosował interwencję psychologiczną, aby umożliwić uczestnikom utrzymanie dobrego stanu psychicznego i zranienie treningu. Częstość występowania została znacznie zmniejszona, Li Zuguo (1994) przeanalizował czynniki ryzyka złamania stresu w podstawowym szkoleniu rekrutów, podkreślił szkodliwość treningu w treningu z urazami i zmęczeniem, a ponadto powinien zwrócić uwagę na nadzór medyczny nad sportem i treningiem, a często pytać stażystów. Samoocena, regularna kontrola miejsca uprzywilejowanego złamania naprężeniowego, w celu wczesnego wykrycia wczesnego uszkodzenia, terminowe zapobieganie złamaniom naprężeniowym.
Powikłanie
Powikłania złamania stresu ramiennego Powikłania
Może wystąpić długotrwałe nieleczenie miejsca złamania.
Objaw
Objawy złamania stresu ramiennego częste objawy obrzęk stawów zapalenie okostnej ból kości
Pacjent ma historię nadmiernego urazu, takiego jak bieganie na długich dystansach, chodzenie, marsz itp. Początkowe objawy są ukryte. Istnieje miejscowy ból tylko wtedy, gdy kończyny dolne są obciążone ciężarem. Po stopniowym nasileniu bólu reszta nie może całkowicie zniknąć, a także może nastąpić stopniowy wzrost miejscowego obrzęku i tkliwości. Oprócz indywidualnych przyczyn całkowitych złamań aktywność fizyczna często nie jest ograniczona.
Zbadać
Badanie złamania stresu ramiennego
Nie stwierdzono pozytywnych wyników na wczesnym etapie filmu rentgenowskiego, ale długotrwałe przyleganie do trenera pokazało, że film rentgenowski wykazał pękanie naprężeniowe.
Diagnoza
Diagnoza i diagnoza złamania stresu ramiennego
Zgodnie z historią medyczną można zdiagnozować objawy kliniczne i filmy rentgenowskie, szczególnie u pacjentów z nadmiernym urazem w wywiadzie, takim jak miejscowy obrzęk i ból w łydce, tkliwość, brak poprawy w dłuższych dniach lub gorzej, chociaż film rentgenowski nie jest obecnie pozytywny. Stwierdzono, że choroba powinna być bardzo czujna i nie powinna być traktowana jako uszkodzenie tkanek miękkich.
