Typ LeFort Ⅱ osteotomia i zaawansowanie szczęki

Osteotomia szczękowa LeFort II służy do chirurgicznej korekcji deformacji szczęki. Dopływ szczęki i krwi. Osteotomia LeFort II jest bardziej skomplikowanym rodzajem operacji ortognatycznej. Oprócz szczęki zakres osteotomii obejmuje kość nosową i część grzebienia biodrowego pośrodku twarzy, dzięki czemu cała kość zwęża się na sicie i podstawie czaszki i może zostać przesunięta do pożądanej pozycji w celu korekcji szczęki. Wady rozwojowe W razie potrzeby często uzupełniane innymi operacjami, takimi jak przeszczep kości. Leczenie chorób: cofanie szczęki Wskazanie Osteotomia szczękowa LeFort II jest odpowiednia dla pacjentów z wrodzoną lub nabytą (np. Pourazową) dysplazją środkowo-szczękową twarzy lub deformacją cofającą Zakres deformacji obejmuje proces wyrostka zębodołowego szczęki, grzbiet nosa i podstawę nosa. Przeciwwskazania 1. Ogólny stan nie jest dobry, nie nadaje się dla pacjentów w znieczuleniu ogólnym. 2. Tylko szczęka i nos są zatopione, ale nie ma deformacji wyrostka zębodołowego szczęki, a związek zgryzu jest normalny. Przygotowanie przedoperacyjne Istnieje wiele rodzajów wad rozwojowych zębów, a sytuacja jest inna - deformacja może być prosta lub skomplikowana. Pacjenci często mają różne stany psychiczne i psychiczne. Dlatego przed zabiegiem należy wziąć pod uwagę wiele czynników i należy przygotować różne preparaty w zależności od konkretnej sytuacji. 1. Podobnie jak w przypadku operacji ogólnej, przed operacją ortognatyczną wymagane są szczegółowe badania historii choroby, zapisy i kompleksowe badania fizykalne, w tym: badania ogólne i częściowe. Badanie całego ciała koncentruje się na sytuacji ważnych narządów. Badania lokalne obejmują badania twarzy, badania ustne i dentystyczne oraz badania rentgenowskie (pomiary cefalometryczne, skręcone usta i fragmenty zębów). W oparciu o powyższe wyniki postawiono ostateczną diagnozę i „tabelę pytań” wymieniono jako podstawę do opracowania planu leczenia. Ostateczny plan leczenia powinien być w stanie rozwiązać wszystkie lub większość problemów wymienionych w tabeli. 2. Określenie prognozy przedoperacyjnej efektu terapeutycznego przed wykonaniem operacji ortognatycznej. Najczęstsze metody to: cięcie i parowanie zdjęć, śledzenie cefalometrycznych filmów rentgenowskich, cięcie i cięcie (operacja cięcia papieru) oraz chirurgia modeli dentystycznych. Te dwa ostatnie są ważniejsze. Dzięki prognozie przedoperacyjnej kompleksowo oceniaj efekt operacji projektowej i, jeśli to konieczne, dokonaj poprawek. W ostatnich latach uczeni używali komputerów, digitalizatorów graficznych, kamer, skanerów itp. Do pozyskiwania i wprowadzania obrazów oraz wykonywania stałych punktów, pomiarów, analiz i symulacji chirurgicznych w celu przewidywania pooperacyjnej morfologii strony pacjenta. Ostatnio opracowano wspomagane komputerowo trójwymiarowe systemy symulacji projektowania chirurgicznego i wspomagane komputerowo trójwymiarowe modele czaszek, aby stworzyć bardziej precyzyjne warunki do projektowania i prognozowania operacji ortognatycznych. (1) Prognozowanie cefalometryczne Śledzenie z cięciem i składaniem razem: pomiar cefalometryczny, cięcie lub cięcie. Jest to ważny środek przedoperacyjnego przewidywania operacji ortognatycznej. Konkretna metoda jest następująca. 1 Umieść cefalometryczny film rentgenowski na polu widzenia (lub świetle) i narysuj mapę trajektorii na przezroczystym papierze do rysowania. Narysowane zostaną w sumie dwa obrazy. 2 Wykonaj dobrze narysowaną mapę trajektorii i wytnij odcinek kości gotowy do osteotomii i ruchu, na przykład ten przykład ma być osteotomią szczękową LeFortI i ruchem w górę. 3 Umieść wycięty kawałek papieru (w tym przypadku w szczęce) na innej kompletnej mapie trajektorii, aby znalazł się w pożądanej pozycji ruchu (jak w tym przypadku do góry). 4 Umieść pozostałą część szczęki pierwszego toru (na przykład w tym przypadku pozostałą żuchwę) na całej trajektorii, aby dopasować do kawałka papieru, który porusza kość. Jest to oczekiwana ogólna pozycja szczęki po operacji ortognatycznej. 5 Następnie narysuj kontur tkanki miękkiej na zewnętrznym obwodzie kości, aby uzyskać ogólny zarys kształtu pooperacyjnego. Jest to jedno z głównych odniesień do przewidywania wyniku operacji. (2) Operacja modelowa: określana jako operacja modelowa. W modelu zęba (zwykle na półce) symuluj projekt operacji, przetnij model i przesuń blok w żądane położenie, przymocowane lepkim woskiem. Obserwuj i mierz zmiany modelu, aby ocenić i przewidzieć efekt operacji. Jest to trójwymiarowy szablon, a operacja cięcia papieru to trójwymiarowa symulacja. Jedna z powszechnie stosowanych metod prognozowania przedoperacyjnego. 1 Najpierw weź formę, wylej model zęba i przenieś półkę przez łuk twarzy, aby uzyskać relację między ustami i ją naprawić. I narysuj poziomą i pionową linię odniesienia na modelu. 2 W razie potrzeby narysuj podłużną linię bazową po środkowej stronie strony skroniowej; między kłami do kłów, między pierwszymi zębami trzonowymi a pierwszymi zębami trzonowymi przecinaj kostki jako linię bazową. 3 Wyjmij model z pojedynczą szczęką i za pomocą piły modelowej przetnij model zęba zgodnie z projektem chirurgicznym i podziel go na kilka części (takich jak osteotomia szczękowa segmentowa w tym przypadku). 4 W modelu żuchwy na stojaku umieść bloki modelu zęba ciętego w żądanej pozycji. 5 Po umieszczeniu każdego modelu bloki modelu są połączone lepkim woskiem i przymocowane do ramy, co stanowi stan pooperacyjny. Obserwuj pierwotną pozycję wyjściową na modelu, zmierz i oblicz odległość po ruchu, która może być wykorzystana jako odniesienie dla projektu chirurgicznego. 3. U pacjentów z dużymi operacjami ortodontycznymi wymagającymi operacji ortognatycznych często konieczne jest połączenie przedoperacyjnego i pooperacyjnego leczenia ortodontycznego w celu osiągnięcia pożądanych rezultatów. Główna treść przedoperacyjnego leczenia ortodontycznego obejmuje: korekcję kilku nieprawidłowo rozmieszczonych zębów, usunięcie interferencji lub blokowanie, wyrównanie uzębienia, dostosowanie kształtu lub szerokości łuku zębowego oraz koordynację górnego i dolnego łuku zębowego, aby górne i dolne uzębienie mogły uzyskać szeroką niedrożność podczas operacji. Relacja kontaktowa; ważne jest również usunięcie kompensacji zębów i dostosowanie nachylenia zębów, aby segmenty kości mogły zostać przesunięte do pożądanej pozycji po osteotomii. 4. Po ustaleniu planu chirurgicznego należy wykonać prowadnicę okluzyjną (płytkę warstwową) na modelu, który zakończył operację modelową. Jeśli przygotowujesz się do jednoczesnej osteotomii górnej i dolnej szczęki, często konieczne jest wykonanie dwóch prowadnic zgryzowych. Jedna to przejściowa (pośrednia) prowadnica zgryzowa, druga to konserwacyjna prowadnica zgryzowa (prowadnica końcowa), to znaczy prowadnica jest ostatecznie noszona podczas operacji, aby utrzymać idealne położenie górnej i dolnej szczęki, a następnie zamocowana między szczękami. 5. Przygotuj urządzenie mocujące dla segmentu kostnego na kilka dni przed operacją (takie jak szyna zębowa, wspornik samoprzylepny lub zewnętrzne urządzenie mocujące). 6. Czy dbać o jamę ustną, leczyć choroby zębów i leczyć w razie potrzeby. 7. Przygotuj się do znieczulenia ogólnego i przygotuj się do znieczulenia ogólnego. Szacuje się, że wymagana jest transfuzja krwi, a krew jest zastrzeżona. 8. Wreszcie ważne jest przygotowanie umysłu pacjenta i przeprowadzenie niezbędnego doradztwa psychologicznego. Wszystkie projekty i wyniki uzyskane na końcu powinny być szczegółowo opisane pacjentowi, a ich opinie powinny zostać poproszone, aby lekarz i pacjent mogli znaleźć jedność zarówno subiektywnego, jak i obiektywnego. W ten sposób możliwe jest uzyskanie współpracy pooperacyjnej pacjenta i osiągnięcie pożądanego efektu, a na koniec uzyskanie zadowalającego efektu pooperacyjnego. W przeciwnym razie subiektywna i obiektywna niespójność, mimo że oczekiwane wyniki chirurgiczne zostały osiągnięte, wciąż nie może spełnić zbyt wysokich wymagań pacjenta w zakresie niezgodności, co zostało odrzucone. Zabieg chirurgiczny Nacięcie Ta procedura wymaga dwóch ścieżek od nacięcia pozaustnego i nacięcia wewnątrzustnego do wejścia, odsłonięcia i osteotomii. Cięcie pozaustne może być nacięciem koronalnym lub nacięciem przynosowym (bocznym). Kroki metody nacięcia wieńcowego odnoszą się do treści operacji twarzoczaszki. Nacięcie nosa (boczne): poprzez ukośne nacięcie skóry na powierzchni czołowej wypukłości szczęki po obu stronach nosa, dostęp do wewnętrznej połowy kości nosowej, przyśrodkowej ściany bocznej i dna kości krzyżowej. W razie potrzeby można odsłonić środkową i zewnętrzną stronę dolnej granicy. Część Nacięcie odbywa się od dołu przyśrodkowego więzadła kostnego, skośnie w dół i na zewnątrz, poniżej dolnego marginesu skroniowego. 2. Oddziel i odsłoń powierzchnię kości Nacięcie jest głębokie do powierzchni szczęki, a okostna przed szczęką jest wycinana, aby odsłonić szczękę. Oddziel pod okostną odsłaniając nerw okołooczodołowy i chroń go, i skradaj się wzdłuż powierzchni szczęki, aby zejść do rowka przedsionkowego, ostrożnie oddziel pod okostną, odsłaniając kość nosową i środkową ścianę boczną, aż widoczne będą przednia i tylna część łzy. I łzy Nie zakłócaj przyśrodkowego więzadła kostnego i jego przyczepienia. Około wewnętrznej ściany dna oka zostało odkryte, a łzy nosowe wycięto i rozdzielono. Przed dotarciem do łez nosowych często obserwuje się, że mały guzek unosi się na dolnej krawędzi kostki, a do grzebienia biodrowego przyczepiony jest niewielki kawałek mięśnia, który można wykorzystać jako marker do identyfikacji krawędzi bruzdy nosowo-łzowej. Oddziel wokół przewodu nosowo-łzowego i ostrożnie włóż mały separator za kanał nosowo-łzowy, oderwij okostną środkowej ściany bocznej i kości nosowej i oddziel okostną przednią środkową stronę błony nosowo-łzowej od kości nosowej. Kontralateralną powierzchnię kości oddzielono w ten sam sposób. Po oddzieleniu powierzchni kości po obu stronach okostną powierzchni kości nosowej można całkowicie odwrócić. Tunel podokostnowy tworzy się z jednej strony na przeciwną stronę pod okostną na powierzchni kości nosowej. 3. Osteotomia Najpierw można wykonać osteotomię kości nosowej, a linię osteotomii należy umieścić poniżej płaszczyzny płytki sitowej. W tunelu pod podkolanowym oddzieleniem kości nosowej tkankę miękką wyciąga się za pomocą wąskiego haczyka w celu ochrony, a złożona piła lub wiertło do pękania rozciąga się wzdłuż wewnętrznej bocznej ściany grzebienia biodrowego pod wewnętrznym grzebieniem biodrowym i przecina górną część nakłucia w celu poprzecznej osteotomii. . Podczas osteotomii często konieczne jest wyciągnięcie worka łzowego na zewnątrz. Do osteotomii szczęki i kostki. Głęboki hak jest ściągany z nacięcia nosa, aby odsłonić przód szczęki. Osteotomię wykonuje się po wewnętrznej stronie nerwu podoczodołowego za pomocą rozłupania lub wiertła tnącego. Następnie linia osteotomii przechodzi przez brzeg podoczodołowy, na zewnątrz worka łzowego (zwróć uwagę na ochronę) i dociera do wewnętrznej ściany worka. Linia osteotomii górnej części szczęki i kostki jest połączona z poprzeczną linią osteotomii nosa. Jeśli to konieczne, użyj małego haczyka, aby wyciągnąć woreczek łzowy do środka, delikatnie wyrzeźbić małym i ostrym nożem do kości, odciąć kość za przewodem nosowo-łzowym, wykonać osteotomię nosa i kość, która nie została całkowicie oddzielona. Wytnij i połącz linię osteotomii, aby wykonać górną część nacięcia kości. Rozpoczęcie osteotomii dolnej części szczęki z ust. Podstawowe kroki są jak osteotomia LeFort I. Wykonano nacięcie błony śluzowej od kła szczęki do przedniego bruzdy drugiego zęba trzonowego w jamie ustnej, odsłaniając boczny aspekt szczęki, pokazując pionową linię osteotomii przed szczęką zakończoną od czubka nosa. Nadal wykonuj separację podokostnową do tyłu, z tyłu guzka szczęki, rowka przed skrzydłem. Całkowicie odsłoń szczękę głębokim hakiem, wzdłuż pionowej linii cięcia kości przed istniejącą szczęką, przejdź do dolnej części procesu szczęki, a następnie wytnij linię osteotomii do kształtu bocznego, 4 do 5 mm powyżej wierzchołka korzenia. Wywierć lub wróć do poziomej osteotomii z tyłu guzka szczęki. Na koniec łukowaty osteotomię umieszcza się między guzkami szczęki a spodem klap, które należy wkładać do wewnątrz w celu oddzielenia guzków szczęki od klap. Ostatnim krokiem osteotomii jest oddzielenie przegrody nosowej od podstawy czaszki. Włóż zakrzywiony nóż kostny (z zakrzywionym kształtem w dół) przez jedną stronę nacięcia nosa, włóż go z poprzecznej linii osteotomii nosa i delikatnie kop w kierunku w dół i nieco z tyłu, aby utworzyć vomer i przegrodę nosową Odłączony od podstawy czaszki. W tym momencie osteotomia została zakończona. 4. Przesuń kości i umieść je na miejscu Po zakończeniu osteotomii cała kość szczęki jest w pełni poruszana nożem do kości i techniką. Noś gotową i wysterylizowaną prowadnicę zgryzową na dolnej szczęce, aby przesunąć blok kości szczęki, tak aby relacja zgryzu z płytką prowadzącą okluzji była całkowicie odpowiednia. Umieszczony w pozycji, w której relacja okluzji pokrywa się i jest ustalona między szczękami. Jest to oczekiwana pozycja szczęki. 5. Przeszczep kości i utrwalenie kości Jeśli cała szczęka zostanie przesunięta do przodu i na miejsce, jeśli wynikowa szczelina jest zbyt duża, przeszczep kości jest często potrzebny w celu zmniejszenia nawrotu i przyspieszenia gojenia kości. Przeszczepy kości są często pobierane z kości ramiennej (patrz rzepka). Przeszczep kości umieszcza się w przestrzeni międzykostnej i można go podwiązać za pomocą płytki mikrotytanowej lub drutu w celu jednoczesnego zamocowania przeszczepu kostnego i kości szczęki. W razie potrzeby należy przymocować zawieszenie górnej szczęki lub wspornik zewnętrzny. 6. Zszywanie Nacięcie skóry przynosowej i śródnaustowe nacięcie błony śluzowej bruzdy zastosowano do szycia przerywanego. Komplikacja Operacja ortognatyczna może mieć powikłania podczas i po operacji. Chirurg powinien wykonywać operację w poważnym i odpowiedzialnym duchu, przestrzegać wymagań chirurgicznych, działać poprawnie, ostrożnie i ostrożnie, uważnie obserwować stan po operacji i terminowo radzić sobie z nieprawidłową sytuacją, aby zapobiec różnym powikłaniom. Niedrożność dróg oddechowych Ostra niedrożność dróg oddechowych, a nawet uduszenie są najpoważniejszymi powikłaniami. Podczas znieczulenia ogólnego z powodu aspiracji wymiotów, niedrożności wydzielania, niewłaściwej pozycji, opadania języka, obrzęku tchawicy po intubacji tchawicy, a następnie miejscowego obrzęku tkanek, a także utrwalenia śródmięśniowego i innych czynników może powodować niedrożność dróg oddechowych. Należy podjąć środki, aby temu zapobiec. Ścisła obserwacja stanu i eliminacja czynników, które mogą powodować ostrą niedrożność dróg oddechowych. Jeśli pojawią się objawy duszności (takie jak pobudzenie nosa, trzy wklęsłe objawy itp.), Należy je leczyć na czas, aby zapobiec powikłaniom duszącym. 2. Krwawienie Uszkodzenie śródoperacyjne większych naczyń krwionośnych może powodować poważniejsze krwawienie, takie jak osteotomia szczęki LeFortI, gdy wewnętrzna tętnica szczękowa lub aorta jest uszkodzona, a wstępująca gałąź żuchwy służy do uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Dlatego w osteotomii typu LeFortI osteotomu nie można umieścić zbyt wysoko podczas odrywania dystalnego końca szczęki i skrzydła, a kierunek nacięcia nie może być skierowany do góry, aby zapobiec uszkodzeniu tętnicy wewnętrznej szczęki. Podczas przecinania wewnętrznej ściany zatoki szczękowej należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia aorty w pobliżu tylnego końca. Często możliwe jest użycie noża kostnego do przecięcia kości i nie sięganie do tylnej krawędzi przy zachowaniu części kości, aby uniknąć przypadkowego uszkodzenia aorty. Po rozbiciu szczęki techniką i instrumentem kość tylna zostaje przycięta. Kiedy wstępująca gałąź żuchwy jest strzałkowa i osteotomia, osteotom nie powinien być zbyt głęboki, aby uniknąć uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Po otwarciu gałęzi wstępującej metodą „pękania” kawałek kości jest otwierany, a kawałek kości otwierany. Głęboko napraw kości w bezpośrednim polu widzenia. Gdy wykonuje się osteotomię wstępującą w górę żuchwy (osteotomia pionowa lub ukośna), linia osteotomii powinna pozostać za otworem żuchwy, aby zapobiec uszkodzeniu dolnej tętnicy zębodołowej. 3. Uszkodzenie nerwów Na przykład nerw żuchwy może zostać przypadkowo uszkodzony w osteotomii rozszczepu strzałkowego odgałęzienia wstępującego żuchwy. Środki ostrożności podczas osteotomii są takie same, jak zapobieganie uszkodzeniom dolnej tętnicy zębodołowej. Kiedy osteotomia i ruchomy segment kostny są gotowe do fiksacji, należy zachować ostrożność, aby uniknąć wystąpienia objawów pooperacyjnego uszkodzenia nerwu spowodowanych uciskiem dolnego nerwu zębodołowego przez segment kostny. 4. Martwica segmentowa Przyczyną jest głównie nadmierne złuszczanie tkanek miękkich lub uszkodzenie zaopatrzenia naczyń krwionośnych. Dlatego oddzielenie i odsłonięcie powierzchni kości nie powinno być zbyt duże, szczególnie w dystalnym odcinku serca (odcinek kości w pobliżu kierunku dziąseł), powierzchniowa tkanka miękka nie powinna być nadmiernie oddzielona, ​​ale tkanka miękka powinna być utrzymywana w jak największym stopniu, aby utrzymać krążenie krwi i zapewnić kości. Uzdrowienie 5. Uszkodzona martwica korzenia i miazgi Korzeń jest jednocześnie odcinany, ponieważ poprzeczna linia osteotomii jest zbyt niska (zbyt blisko krawędzi tnącej lub twarzy). Dlatego należy ocenić możliwą pozycję końcówki korzenia. Metoda obejmuje: przedoperacyjne fotografowanie filmu rentgenowskiego w celu wykrycia pozycji i długości korzenia, a odnosząc się do danych o normalnej normalnej długości korzenia, obserwacja śródoperacyjna pokazuje, że kość wyrostka zębodołowego otoczona przez korzeń ma niewielkie uniesienie. Po oszacowaniu długości korzenia i położenia wierzchołka korzenia, poprzeczna linia osteotomii jest zaprojektowana w kierunku telecentrycznym końcówki korzenia od 4 do 5 mm (szczęka znajduje się powyżej wierzchołka korzenia szczęki, a żuchwa znajduje się poniżej czubka korzenia żuchwy). 6. Niepowiązana kość lub słabe gojenie kości Głównie z powodu słabego fiksacji, niewystarczającego kontaktu segmentu kostnego i słabego ukrwienia. Dlatego kość musi być dobrze zamocowana podczas i po operacji. Zasadniczo stosuje się mocowanie między kościami (mocowanie podwiązkowe lub mocne mocowanie wewnętrzne za pomocą mikropłytek), uzupełnione mocowaniem międzyosiowym, zawieszeniem i zewnętrznym stentem. Ponadto projekt osteotomii powinien uwzględniać maksymalizację ran kontaktowych, gdy segmenty kostne (bloki) są połączone, i zapobiegać nadmiernemu złuszczaniu tkanki miękkiej i tym podobnych podczas operacji.