Pneumonektomia

Pneumonektomia jest skutecznym sposobem leczenia niektórych chorób płuc i oskrzeli. W zależności od charakteru, zasięgu zmiany i funkcji płuc pacjenta można usunąć wszystkie płuca po jednej stronie (tj. Pneumonektomię); można również wykonać częściową resekcję płuc (w tym lobektomię, segmentektomię lub resekcję klina); Resekcja płata płuca lub płata płuca plus segmentu płuca (lub klina); czasami może być stosowana do jednego lub dwóch (lub stopniowych) dwustronnych płatów płuca lub segmentektomii. U niektórych pacjentów węzły chłonne śródpiersia, warstwa ściany opłucnej lub część przepony są często usuwane podczas usuwania płuca lub całego płuca. Zasadniczo zakres resekcji płuc powinien być wystarczający, aby całkowicie usunąć zmiany w płucach, i nie można pozostawić żadnego nawrotu; ale należy go wyciąć tak mało, jak to możliwe, aby zachować jak najwięcej normalnej tkanki płucnej, aby utrzymać lepszą funkcję płuc. Wskazanie 1. Rana płucna: ciężkie rany płucne, których nie można naprawić, należy stosować do miejscowej lobektomii lub pneumonektomii. 2. Nowotwory oskrzelowo-płucne: opinie na temat zakresu resekcji nowotworów złośliwych nie są spójne Większość ludzi uważa, że ​​dopóki nie ma odległych przerzutów, węzły chłonne jednego lub dwóch płatów i płata, płata tchawiczego i płata podpajęczynowego, w których zlokalizowany jest guz, są usuwane. Można uzyskać taki sam efekt jak pneumonektomia, ale uszkodzenia chirurgiczne i powikłania można zmniejszyć, a pooperacyjną funkcję płuc można bardziej zachować. W przypadku raka z przerzutami, który ogranicza się do jednego liścia lub jeśli charakter guza jest nieokreślony i nie można go wykluczyć jako łagodny guz lub gruźlicę, należy wykonać lobektomię. Podsumowując, biorąc pod uwagę zakres resekcji, należy w pełni oszacować rodzaj, lokalizację, przerzuty, oddychanie, funkcję krążenia i tolerancję pacjenta na operację. Na przykład u pacjentów z rakiem płuc występuje kacheksja, silny ból w klatce piersiowej, gorączka; badanie rentgenowskie wykazało, że guz został poszerzony, cień raka i ściana klatki piersiowej lub śródpiersia zostały połączone, brak luki lub wysięk opłucnowy; bronchoskopia patrz wypukłość Po rozszerzeniu i utrwaleniu guz jest mniejszy niż 2 cm od wybrzuszenia; dehydrogenaza mleczanowa ma więcej niż 400 jednostek, a możliwość chirurgicznej resekcji jest niewielka lub nie można jej usunąć. Jeśli rak płuc ma odległe przerzuty lub zaatakował nerw przeponowy, nawracający nerw krtaniowy i naczynia śródpiersia, przeciwwskazania są przeciwwskazane. 3. Gruźlica: Chirurgiczne leczenie gruźlicy jest integralną częścią kompleksowego leczenia gruźlicy i jest odpowiednie tylko dla niektórych pacjentów z gruźlicą. Należy wybrać odpowiedni czas i być ściśle skoordynowany z innymi terapiami, aby skrócić czas leczenia, rozszerzyć zakres leczenia i zmniejszyć częstość nawrotów. Wybierając leczenie, należy w pełni rozważyć ogólny stan pacjenta, rodzaj choroby, postęp choroby i reakcję na poprzednie leczenie i dokładnie ustalić na podstawie pozytywnych i bocznych zdjęć rentgenowskich w ciągu ostatnich 3 tygodni. W normalnych okolicznościach pacjenci z gruźlicą powinni najpierw przejść pewien okres leczenia farmakologicznego, na przykład zmiany nie można wyleczyć, ale nadają się do operacji, to znaczy operacja powinna być na czas, nie czekaj, aż wszystkie leki przeciwgruźlicze będą nieskuteczne po badaniu, aby nie przegapić okazji. Ponadto, rozważając metodę chirurgiczną, konieczne jest oszacowanie efektu chirurgicznego, obciążenia pacjenta, stopnia utraty funkcji płuc i możliwości ponownego wystąpienia resztkowego uszkodzenia płuc oraz najbezpieczniejszej, najprostszej i skutecznej operacji. Obecnie ryzyko i powikłania związane z pneumonektomią zostały znacznie zmniejszone, ale nie należy zmuszać tych, którzy nie nadają się do pneumonektomii. (1) Kulka gruźlicy: Średnica jest większa niż 2 cm, a leczenie farmakologiczne nie znika po upływie ponad 6 miesięcy, nawet jeśli centrum znajdzie upłynnioną jamę lub będzie miało tendencję do rozszerzania się, należy ją usunąć. Jeśli natura kulistej zmiany nie jest pewna, nie należy na nią czekać, a operację należy wykonać natychmiast. (2) Uszkodzenia sera: uszkodzenia sera lub stos zmian sera większych niż 2 cm, leczenie farmakologiczne przez 6 miesięcy do ponad 1 roku jest nieważne, kontynuuj sterylizację, należy rozważyć operację. (3) Jama: z powodu gruźlicy oskrzeli spowodowanej przerostem ziarnistości lub bliznami spowodowanymi zwężeniem dystalna jama tworzy jamę napięciową; lub z powodu długiego czasu zmiany tkanka włóknista wokół jamy proliferuje, tworząc grube ścianki, powinna zostać usunięta. Ogólnie rzecz biorąc, jama nadal nie jest zamykana po aktywnym leczeniu leku przez 6 miesięcy do 1 roku Niezależnie od tego, czy plwocina jest sterylizowana, należy rozważyć operację, aby uniknąć krwioplucie i rozprzestrzeniania się w przyszłości. (4) gruźlica oskrzeli: czynne leczenie lekami przez 6 miesięcy do ponad 1 roku nieskuteczności, nawet z powodu zwężenia (lub całkowitej niedrożności) spowodowanej niedodmą; lub z powodu rozległego zniszczenia ściany, należy utworzyć powstawanie oskrzeli. (5) Zniszcz płuco: wszystkie lub większość płuc jednego lub jednego płata jest zniszczonych, tworząc uszkodzenia sera, wnęki, atrofię płuc, zwłóknienie, rozstrzenie oskrzeli, rozedmę płuc itp., Należy rozważyć resekcję. Jeśli po stronie przeciwnej występują zmiany, takie jak zmiany sera, gruźlica lub ubytki, problemy chirurgiczne należy dokładnie zbadać. (6) Po zabiegu zapaści chirurgicznej jama nadal nie jest zamykana w czerwcu do 1 roku i wykrywane są bakterie kwasoodporne dodatnie lub sporadycznie dodatnie. Gdy pozwala na to ogólny stan zdrowia pacjenta, można ponownie wykonać wycięcie płuc. 4. Oskrzeli: angiografia oskrzeli potwierdza ograniczenie zmiany. Jeśli występują oczywiste objawy, chore segmenty płuc, płata płuca lub całe płuco należy usunąć chirurgicznie. Jeśli objawy nie są oczywiste, operacja nie jest konieczna. Takich jak dwustronne oskrzela mają zlokalizowane zmiany, a zakres jest niewielki, można go wyciąć, najpierw wyciąć cięższą stronę zmiany; jeśli po operacji nadal występują objawy, potwierdzone kontrastem od strony przeciwnej, a następnie druga operacja . Zakres jest zbyt szeroki, a ci, którzy nie mają szans na operację, mogą stosować drenaż pozycji ciała i leczenie medycyną chińską i zachodnią. 5. Ropień płucny: Po aktywnym leczeniu przez ponad 3 miesiące objawy kliniczne i filmy rentgenowskie nie ulegają poprawie, należy je zastosować do lobektomii lub pneumonektomii. Ponieważ zakres stanu zapalnego jest często szeroki, nie należy rozważać usunięcia odcinka płuc, aby uniknąć resztkowej choroby płuc. W przypadku niektórych wyjątkowo słabych pacjentów objawy zatrucia są poważne, nie tolerują operacji płuc, a zmiany zlokalizowane są w powierzchownej części płuc i mogą być stosowane do nacinania i drenażu. 6. Inne: wrodzone torbiele płucne, pęcherze płucne lub izolacja płucna, jeśli pojawią się objawy, powinny być stosowane do resekcji płuc, płuc lub częściowej resekcji. Przed podjęciem decyzji o pneumonektomii należy przetestować wszystkie typy pacjentów powyżej. Jeśli przedoperacyjna pojemność płuc i maksymalna wentylacja stanowią ponad 60% przewidywanej wartości, operacja płuc jest bezpieczniejsza; osoby poniżej 60% należy leczyć ostrożnie. Ponadto, jeśli pacjent ma przewlekłą niewydolność serca i nerek, trudno będzie tolerować operację. Przeciwwskazania Testy czynności płuc należy wykonać przed określeniem pneumonektomii. Jeśli przedoperacyjna pojemność płuc i maksymalna wentylacja stanowią ponad 60% przewidywanej wartości, operacja płuc jest bezpieczniejsza; osoby poniżej 60% należy leczyć ostrożnie. Ponadto, jeśli pacjent ma przewlekłą niewydolność serca i nerek, trudno będzie tolerować operację. Przygotowanie przedoperacyjne 1. W ciągu 3 tygodni przed operacją musi być dodatnie i boczne zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej w celu ustalenia umiejscowienia, zasięgu i charakteru zmiany; jeśli pacjent jest nowotworem złośliwym, w ciągu 2 tygodni należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. Ponadto należy wykonać fluoroskopię klatki piersiowej, aby obserwować aktywność przepony, aby ocenić, czy występuje zajęcie nerwu krzyżowego i przyczepność opłucnej. 2. Pneumonektomia ma pewien wpływ na czynność układu oddechowego; szczególnie po torakoplastyce po resekcji efekt będzie poważniejszy. Im większy zakres resekcji, tym większy wpływ. Dlatego pacjentów z resekcją płuc należy szczegółowo zapytać o historię chorób układu oddechowego, sprawdzić czynność oddechową i, jeśli to konieczne, wykonać testy czynności pod płucne, aby prawidłowo oszacować pooperacyjną czynność oddechową. 3. Pacjenci z gruźlicą, zwłaszcza z drażniącym kaszlem i bakteriami odpornymi na kwas plwocinowy, powinni zostać zbadani za pomocą bronchoskopii w celu ustalenia, czy błona śluzowa kikuta, który ma zostać wycięty, jest normalna, aby uniknąć gruźlicy oskrzeli z powodu resztkowej gruźlicy oskrzelowej. Poważne powikłania, takie jak przetoka opłucnowa i ropniak. 4. U pacjentów z ropieniem płuc (w tym oskrzeli) należy wzmocnić drenaż pozycyjny oraz zastosować odpowiednie antybiotyki zgodnie z wynikami posiewu plwociny i testu wrażliwości na antybiotyki, a codzienną plwocinę należy zmniejszyć do minimum (najlepiej do 50 ml). Następujące). Rano operacji należy ponownie osuszyć, aby uniknąć niedrożności plwociny, uduszenia lub wtórnego zakażenia przeciwległego płuca. W razie potrzeby bronchoskopię i odsysanie można wykonywać co tydzień. Efekt drenażu pozycyjnego zależy od tego, czy oskrzeli drenażowe nie są zatkane, czy pozycja pacjenta jest prawidłowa oraz czy czas i liczba pozycji prowadzenia płynu są wystarczające. Ponadto można go również łączyć z nalewkami i środkami wykrztuśnymi. Położenie drenażu w różnych segmentach płuc pokazano w Tabeli 1 (za każdym razem 1 godzina, 2 do 3 razy dziennie): 5. Oprócz odpowiednich antybiotyków u pacjentów z chorobą ropną przed operacją, zwykle przed planową pneumonektomią, należy podać 1 dzień wstrzyknięcia streptomycyny i streptomycyny; pacjentom z gruźlicą należy wstrzyknąć streptomycynę i doustny izoniazyd przed zabiegiem chirurgicznym.肼 1 do 2 tygodni, penicylinę dodawano 1 dzień przed zabiegiem. 6. Pooperacyjna plwocina i głęboki oddech mogą zapobiegać powikłaniom i sprzyjać rozszerzaniu się pozostałych płuc. Jeśli zaplanowane jest boczne cięcie boczne, należy położyć nacisk na wczesne ćwiczenie ramienia we wczesnym okresie pooperacyjnym, aby uniknąć przylegania blizny w pobliżu nacięcia i wpływać na aktywność ramienia. Zabieg chirurgiczny 1. Pozycja, nacięcie: Pozycję i nacięcie pneumonektomii należy wybrać zgodnie ze specyficznymi warunkami pacjenta i zmianą. Powszechnie stosowane boczne cięcie boczne i przednie boczne, prosta resekcja bocznego klina, można również wykonać poprzez nacięcie podoczodołowe w celu zmniejszenia bólu pooperacyjnego. 2. Oddzielenie adhezji opłucnej: Po przecięciu ściany klatki piersiowej i wejściu do jamy klatki piersiowej należy najpierw oddzielić adhezję, a stan płuc należy dokładnie zbadać przed rozpoczęciem operacji płuc. Zrosty powinny być całkowicie oddzielone, aby ułatwić operację, a także ułatwić rozszerzanie się resztkowego płuca po częściowej pneumonektomii. 3. Oddzielenie szczeliny płucnej: Szczeliny między płucami są często niekompletne lub przylegają do siebie Oprócz pneumonektomii należy je rozdzielić w celu operacji chirurgicznej. Luźne zrosty można ciąć nożyczkami. Jeśli przyczepność jest silna lub gdy płuco nie jest całkowicie podzielone, w szczelinie płucnej można umieścić dwie kleszcze hemostatyczne. Po przecięciu kleszczyków najpierw igła jest gwintowana od dna płuca, a hemostat jest zszywany w sposób ciągły w celu usunięcia hemostazy. Zacisnąć, dokręcić szew, a następnie owinąć z powrotem, aby uzyskać drugą warstwę szwu ciągłego. Ta metoda szycia zapobiega krwawieniu i zapobiega wyciekom powietrza. Te z szeroką gamą przyczepności można mocować i ciąć i zszywać partiami. Jeśli oskrzela i naczynia krwionośne płuc, które mają zostać wycięte, można oddzielić i odciąć przed podzieleniem płuc, operację segmentektomii można zastosować do oddzielenia niepełnych szczelin płucnych, tak aby resztkowe płuca mogły zostać maksymalnie rozszerzone. 4. Leczenie naczyń hilarnych: Kluczem do pneumonektomii jest precyzyjne rozwarstwienie wnęki. Kolejność, w której ogólnie leczona jest chrząstka, polega na przecięciu tętnicy, a następnie przecięciu żyły, a na końcu oskrzeli. Jeśli jednak tętnica określonej części znajduje się za żyłą i nie można jej najpierw odsłonić, żyłę można najpierw przeciąć, a następnie tętnicę można odciąć. Jeśli ruchy i żyły nie zostaną ujawnione, oskrzela można najpierw wyciąć. U pacjentów z rakiem płuc najpierw należy odciąć żyłę, a następnie odciąć tętnicę, aby uniknąć transferu krwi podczas operacji. Jeśli jest dużo plwociny, jeśli istnieje ryzyko uduszenia lub przepływu na drugą stronę, możesz również przeciąć oskrzela, a następnie leczyć naczynia krwionośne. Ruchy i żyły płuc są cieńsze niż naczynia krwionośne w innych częściach ciała, dlatego operacja powinna być szczególnie ostrożna. Podczas oddzielania tętnicy i żyły najpierw należy oddzielić tkankę łączną wokół naczynia krwionośnego. Tkanka łączna, która jest w ścisłym kontakcie ze ścianą rurki, jest szczególnie gęsta, tworząc błoniastą osłonę włóknistą, którą należy rozciąć, aby odsłonić boczną ścianę naczynia krwionośnego. Pomiędzy osłoną a ścianą naczynia jest luźna szczelina. Cienką warstwę można podnieść za pomocą cienkiej kleszczy hemostatycznych i delikatnie oddzielić małą kulką z gazy, aby oddzielić naczynia krwionośne. Kierunek pchania małej kulki z gazy powinien być skierowany do naczynia krwionośnego, prostopadle do naczynia krwionośnego i nie powinien być oddzielany wzdłuż naczynia krwionośnego. Po oddzieleniu przedniej ściany naczynia krwionośnego można rozdzielić dwie boczne krawędzie i część tylnej ścianki bocznej. Wreszcie, kleszcze do oddzielania naczyń krwionośnych pod odpowiednim kątem zastosowano do penetracji tylnej strony z obu stron i ostrożnie rozdzielono. Kierunek, w którym końce szczęki są oddzielane podczas rozdzielania, powinien być prostopadły do ​​ścianki naczynia, tak aby tylko jedna strona liścia kleszczyków do oddzielania naczyń stykała się ze ścianą naczynia, a drugi liść jest popychany w kierunku tkanki łącznej otaczającej naczynie w celu oddzielenia naczynia od otaczającej tkanki. Kleszczyki do separacji naczyń nie powinny być zbyt mocno otwierane, aby uniknąć rozerwania naczyń krwionośnych. Szczypce do otwartej separacji nie powinny być zamknięte na miejscu i nie powinny być wielokrotnie otwierane i zamykane, aby uniknąć ściśnięcia tylnej ściany naczynia krwionośnego, a nawet rozerwania ścianki rurki. Po każdym otwarciu kleszczyków rozdzielających kleszcze powinny pozostać otwarte w stanie otwartym, następnie kleszcze zostaną zamknięte, a następnie rozciągnięte na tylną stronę naczynia krwionośnego w celu drugiego rozdzielenia. Lewym palcem można również użyć do penetracji tylnej krawędzi naczynia krwionośnego, aby poprowadzić kleszcze separacyjne w celu oddzielenia i ochrony naczynia krwionośnego przed uszkodzeniem. Po lekkim odsłonięciu końca zacisku na bocznej krawędzi naczynia krwionośnego, małą kulkę z gazy można oddzielić na końcu zacisku. Na koniec koniec szczęki jest gwintowany na przeciwległej krawędzi bocznej, aby całkowicie oddzielić tylną ścianę boczną. Długość izolowanego naczynia krwionośnego powinna być wystarczająca, zwykle większa niż 1,5 cm. W przypadku pneumonektomii, jeśli pierwotna anatomia jest zmutowana lub przyczepność jest zbyt ciasna, nie można oddzielić wystarczającej długości, lub naczynie krwionośne w pobliżu osierdzia jest uszkodzone lub podwiązane i ześlizgnięte, lub rak płuc znajduje się zbyt blisko ujścia, może znajdować się przed nerwem przeponowym ( Lub z tyłu) Wytnij szczęśliwą torbę, oddziel ruchy i żyły w osierdziu oraz podwiązanie i cięcie. W razie potrzeby usuń miejscowe osierdzie z płuc. W przypadku lobektomii część tkanki płucnej można oddzielić, a dystalne gałęzie naczyń odsłonić i oddzielić. Po oddzieleniu naczyń krwionośnych nitkę nr 4 (lub nr 7) można przymocować do kleszczyków separacyjnych umieszczonych z tyłu naczynia krwionośnego zgodnie z grubością naczynia krwionośnego Drut jest wyjmowany z tylnej strony i oddzielnie podwiązany. Koniec i koniec. Jeśli izolowane naczynia krwionośne są zbyt krótkie, dystalne gałęzie należy podwiązać osobno. Płucne naczynia krwionośne są bardzo kruche, siłę należy uśrednić podczas podwiązywania, nie za mocno i nie może być luźna. Po naciągnięciu nici naciągniętą tkankę płucną należy rozluźnić, aby naczynia krwionośne były w stanie rozluźnienia i nie były łatwo rozrywane. Ligatury proksymalne i dystalne powinny mieć wystarczającą długość (co najmniej 0,5 cm), aby umożliwić naprzemiennemu kikutowi naczynia, zwłaszcza bliższemu końcowi, utworzenie rozszerzonego rozszerzenia. Jeśli na dystalnym końcu znajduje się więcej niż jedna gałąź, można ją odciąć na gałęzi, aby zerwanie bliższej ligatury nie było łatwe. Aby uniknąć ześlizgnięcia się linii podwiązania, przed odcięciem większego naczynia krwionośnego należy zszyć drut nitkowy 0-1 po bliższej stronie dystalnej i dalszej ligatury bliższej ligatury. Miejsce szwu powinno znajdować się blisko podwiązania, aby szwy na obu końcach były utrzymywane wystarczająco długo, a następnie naczynia krwionośne zostały przecięte (lub przecięte). Nie używaj zacisków podczas cięcia, aby się nie połamać. Jeśli długość naczynia krwionośnego jest niewielka lub długość naczynia krwionośnego jest niewystarczająca i nie można dodać dwóch szwów, szew można dodać tylko na bliższym końcu, a dalszy koniec można przeciąć tylko kleszczami hemostatycznymi, a następnie przeciąć, a następnie złączyć dalszy koniec. Lub zszywa w sąsiedniej tkance płucnej, dalszy koniec jest przecinany tylko za pomocą kleszczy hemostatycznych, a następnie przecinany, a następnie drugi dystalny podwiązanie lub szew w sąsiedniej tkance płucnej. Jeśli chodzi o bardzo drobne naczynia krwionośne, zwłaszcza żyły, nie trzeba szyć, tylko dwie ligatury. Jeśli naczynia krwionośne są grube, zwłaszcza pień tętnicy płucnej lub dolnej żyły płucnej, podczas podwiązania należy zastosować grube linie lub podwójne linie, aby zapobiec przecięciu linii ściany i spowodowaniu poważnego krwawienia. Proksymalna linia szwu nie powinna być zbyt gruba, aby uniknąć poślizgnięcia; ale szew końca dalszego może być grubszy lub podwójny, co jest łatwiejsze do zaciśnięcia. Jeśli bliższy koniec jest zbyt krótki lub szew nie jest mocny, zerwany port można zszywać w sposób ciągły w jednej linii, aby uniknąć poślizgu nici, lub nawet wbić się w osierdzie bez wykrycia, powodując śmiertelne krwawienie. 5. Leczenie oskrzeli: Przed oddzieleniem oskrzeli węzły chłonne w pobliżu oskrzeli można usunąć najpierw, aby ułatwić ekspozycję; jeśli jest to rak płuc, należy usunąć węzły chłonne pachowe. Następnie pod palcem tkanka płuc jest otwierana kulką z gazy i długą zakrzywioną kleszczą, a oskrzela, które mają zostać przecięte, dzieli się o 1 cm lub więcej. Często w tylnej ścianie oskrzeli występują dwie oczywiste tętnice oskrzelowe i należy odpowiednio zaszyć jedną z górnych i dolnych krawędzi. Miejsce szwu powinno znajdować się blisko płaszczyzny preparatu oskrzelowego, aby odciąć, aby kikut oskrzeli miał wystarczający dopływ krwi, aby ułatwić gojenie. Jeśli tętnica oskrzelowa nie jest wcześniej widoczna, krwawienie można znieść tylko natychmiast po przecięciu punktu krwawienia, a następnie podwiązać lub zszyć. Płaszczyzna oskrzeli powinna znajdować się w pobliżu rozgałęzienia sąsiedniego oskrzela płucnego; jeśli całe płuco zostanie usunięte, wybrzuszenie powinno znajdować się blisko wypukłości, aby kikut oskrzeli został maksymalnie skrócony, a po operacji nie gromadziły się wydzieliny w pniu. Po zakończeniu rozdzielania kleszczową oskrzela umieszcza się po stronie płuc blisko, a klips lekko zaciska się. W lobektomii lub segmentektomii płuca można napompować, a jeśli płuca gotowe do resekcji nie są już rozszerzone, a resztę można otworzyć, kleszcze oskrzelowe można zaciśnąć bez żadnych błędów. Z każdej górnej i dolnej krawędzi wyciągnięto nić od igły około 0,5 cm proksymalnie do rozwidlenia oskrzeli, a oskrzela wycięto przez asystenta, a następnie oskrzela wycięto między kleszczami oskrzelowymi a linią trakcyjną. Aby uniknąć nadmiernego wycieku z kikuta oskrzeli i wpływać na oddychanie, szew można przecinać w sposób przerywany, szew można napinać, a na koniec podwiązać jeden po drugim; lub nacinać raz i szybko szyć. Jeśli rurka oskrzelowa jest grubsza, a napięcie pierścienia chrząstki oskrzeli jest zbyt duże, co wpływa na zaciśnięcie szwu, pierścień chrząstki można przeciąć wzdłużnie na górnej i dolnej krawędzi kikuta, aby zmniejszyć napięcie. Nici można stosować z włóknami od 0 do 3-0. Odległość między każdą igłą a krawędzią złamanego końca powinna być utrzymywana na równej odległości 3 mm, aby napięcie było uśrednione, tak aby określony szew nie dzielił tkanki z powodu nadmiernego powiększenia, powodując poważne komplikacje zrzucania i przetoki oskrzelowo-opłucnej. Jeśli jest dużo dróg oskrzelowych lub do kikuta napływa więcej krwi, głowę atraktora można przyciągnąć do kikuta przed zaciśnięciem szwu, aby zapobiec przedostawaniu się wydzieliny lub krwi do przeciwnej strony, powodując rozprzestrzenianie się lub wtórne. Infekcja Na przykład, oskrzela można oddzielić dłużej, a chore płuco nie może się skurczyć po napompowaniu. Wpływając na działanie oskrzeli, najpierw można zacisnąć dwie kleszcze oskrzelowe, a oskrzela przeciąć między kleszczami, aby usunąć chore płuco. Następnie drugą stronę zszywano po bliższej stronie bliższego miejsca zacisku oskrzeli i 0,5 do 0,8 cm proksymalnie do rozwidlenia oskrzeli. Jeśli oskrzela jest zablokowany przez węzły chłonne lub miąższ płucny, nie można go oddzielić przez długi czas, a chore płuco nie może się skurczyć, wpływając na pole widzenia, nawet jeśli nie można umieścić dwóch kleszczyków oskrzelowych, najpierw należy przyciąć kleszczyk oskrzelowy i odciąć dalszą stronę kleszczy. Dalszy oskrzela zaciśnięto zaciskami tkankowymi, a po całkowitym odcięciu chore płuca usunięto i przycięto bliższy kikut. Metodę zszywania pnia oskrzeli, oprócz przerywanego szwu pełnowarstwowego, istnieją dwie metody: po pierwsze, metoda szwu zewnętrznego błony śluzowej, to znaczy najpierw użyj szczypiec do ucha serca, aby zacisnąć resztkowe, oddzielić i usunąć 1 lub 2 pierścienie chrząstki, aby błona śluzowa była wolna, Następnie miękką tkankę ściany na zewnątrz błony śluzowej zszywa się w sposób przerywany, aby utworzyć błonę śluzową. Ta metoda może sprawić, że zamknięcie pnia będzie bardziej szczelne, a szew nie wniknie w całą warstwę ściany rurki, tak że wydzielanie w pniu nie przepłynie wzdłuż szwu na zewnątrz oskrzeli, powodując infekcję, ale operacja jest bardziej skomplikowana. Inną metodą jest po prostu podwiązanie kikuta oskrzeli grubą nicią i dodanie go jako linii 4-0. Metodę tę można stosować tylko w cieńszych rurkach oskrzelowych i nie należy jej stosować w przypadku grubszych rurki oskrzelowej. Ze względu na dużą siłę sprężystości grubego pierścienia chrząstki oskrzelowej podwiązanie nie jest łatwe do zaciśnięcia, a drut łatwo odciąć ścianę, a dystalny dopływ krwi do podwiązania jest zablokowany, co wpłynie na gojenie kikuta. W przypadku kikutów oskrzeli lub chropowatych powierzchni pozostałych płuc sprawdź szczelność. Metoda badania może wypełnić jamę klatki piersiowej ciepłą solą fizjologiczną, a jednocześnie zwiększyć ciśnienie i napełnić rurkę dotchawiczą, aby zaobserwować wyciek pęcherzyków. Jeśli wycieknie kikut oskrzeli, należy go dodać jako zepsuty jedwabny szew lub szew. Wyciek małych pęcherzyków płucnych na szorstką powierzchnię płuc można zatrzymać po pokryciu celulozą w ciągu 24 godzin po zabiegu, bez zszywania, aby nie wpływać na rozszerzanie się resztkowego płuca; jeśli chropowata powierzchnia ma duży wyciek, należy go zszyć. Po zszyciu kikuta oskrzeli należy go przykryć otaczającą tkanką płucną lub tkanką łączną. Prawą stronę można przykryć tkanką łączną wokół żyły opłucnowej lub lędźwiowej w okolicy pośladkowej; oprócz opłucnej śródpiersia po lewej stronie można zastosować osierdzie lub oddzielić płat opłucnowy przed aortą. Pokrycie powinno znajdować się w ścisłym kontakcie z kikutem oskrzeli, aby wzmocnić kikut i przyspieszyć gojenie. 6. Resekcja płuca: Zobacz kroki resekcji płuca w każdym miejscu. 7. Szew ściany klatki piersiowej: Przed zszyciem ściany klatki piersiowej należy dokładnie sprawdzić, czy nie pozostały aktywne punkty krwawienia. W separacji zrostu opłucnej oderwanie zewnątrzopłucnowe, osierdzie, hilar, pozostała szorstka powierzchnia płuc, twarz, złamanie żebra i nacięcie odcinka mięśniowego, szczególnie na końcach nacięcia, powinny być łatwo przeoczone w miejscach krwawienia lub sączenia. Powtarzające się badanie, w zależności od konkretnych okoliczności, krzepnięcia, podwiązania lub szwu, całkowicie zatrzymuje krwawienie. (1) Umieść rurkę drenażową: Po resekcji całego płuca rurkę drenażową można umieścić między 8. lub 9. przestrzenią międzyżebrową, tylną linią piszczeli i linią środkową. Po pierwsze, rurka drenażowa jest zaciśnięta, a nie drenażowa. Na przykład, jeśli dochodzi do nadmiernego krwawienia w jamie klatki piersiowej, ciśnienie wewnątrz klatki piersiowej po stronie operacyjnej popycha śródpiersie po stronie zdrowej, tak że gdy wpływa na oddychanie, część wysięku można okresowo uwalniać, aby wyregulować ciśnienie wewnątrz klatki piersiowej. Po usunięciu płata górnego rurkę drenażową należy umieścić w 8. lub 9. przestrzeni międzyżebrowej, aby odprowadzić cały wysięk w klatce piersiowej; cienką rurkę drenażową można umieścić w drugim obojczyku międzyżebrowym w celu rozładowania klatki piersiowej. Akumulacja gazu jest korzystna dla rozszerzania płuc. Po usunięciu klina środkowym, dolnym płatem lub niewielkim segmentem płuca odprowadzana jest tylko ósma przestrzeń międzyżebrowa. (2) Opłucz jamę klatki piersiowej: zgodnie z zanieczyszczeniem jamy klatki piersiowej i krwotokiem, przepłucz ciepłą solanką od 1 do 3 razy. (3) zszyj ścianę klatki piersiowej. Komplikacja (1) Pooperacyjny krwotok wewnątrz klatki piersiowej: krwotok wewnątrz klatki piersiowej po pneumonektomii, zmuszony ponownie wejść do klatki piersiowej, aby zatrzymać krwawienie, co stanowi około 1% resekcji płuc. Powoduje: 1 zrosty opłucnowe krwawienie lub sączenie, zwykle w górnej części klatki piersiowej; 2 uszkodzenie naczyń krwionośnych ściany klatki piersiowej po krwawieniu, takie jak krwawienie z tętnicy międzyżebrowej lub wewnętrznej tętnicy piersiowej, z powodu krwawienia z krążenia ogólnego, wyższego ciśnienia, niełatwe do zatrzymania; 3 Uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych w płucach spowodowane jest głównie rozluźnieniem linii podwiązania, a utrata krwi jest gwałtowna i często jest za późno na ratunek. Leczenie: W każdej z poniższych sytuacji nie wahaj się szukać wczesnej eksploracji klatki piersiowej i zatrzymać krwawienie oraz przygotować wystarczającą ilość pełnej krwi, aby uzupełnić brak objętości krwi. 1 Objętość krwi w zamkniętej rurce drenażowej klatki piersiowej wynosi 150-200 ml na godzinę w ciągu 5 godzin; 2 krew pobrana szybko zestala się, co wskazuje na duże aktywne krwawienie w klatce piersiowej; 3 prześwietlenia klatki piersiowej przy łóżku Strona dotknięta ma większą gęstość filmu, płuco jest ściśnięte, śródpiersia przesuwa się na zdrową stronę, pacjent ma trudności z oddychaniem, wskazując, że jest więcej zakrzepów w klatce piersiowej; 4 pacjentów ma wstrząs krwotoczny, chociaż podaje się całą krew i podaje antybiotyk Pomiary wstrząsów, ale brak poprawy objawów utraty krwi. Operacja zwykle polega na oryginalnym nacięciu w klatce piersiowej, zassaniu krwi w klatce piersiowej i usunięciu skrzepu. Jeśli krew w klatce piersiowej nie jest zanieczyszczona, a pacjent pilnie potrzebuje suplementacji krwi, rozważ przyjęcie metody autologicznego powrotu krwi, to znaczy dodanie krwi i filtrowanie odpowiedniej ilości antybiotyków, aby powrócić. Jeśli ciśnienie krwi pacjenta nie jest zbyt niskie, aktywny punkt krwawienia można znaleźć po otwarciu klatki piersiowej i zatrzymaniu krwawienia. Czasami po usunięciu skrzepu krwi nie można znaleźć krwawienia. Jeśli wystąpi taka sytuacja, poczekaj około 10 minut. Jeśli nie widziałeś punktu krwawienia, możesz bezpiecznie zamknąć klatkę piersiową. Ponowne krwawienie po operacji jest bardzo niewielkie. W ostatnich latach, wraz ze wzrostem plastyki oskrzeli, skurcz oskrzelowo-płucny doprowadził do śmiertelnego krwawienia w klatce piersiowej. Niektórzy autorzy mają współczynnik statystyczny 3%. Powodem jest niewielka plwocina w zespole oskrzeli, powodująca niewielki ropień, a niewielki ropień powoduje erozję pobliskiej tętnicy płucnej. Metodą zapobiegawczą jest uwolnienie fragmentu opłucnej lub innej tkanki podczas operacji w celu izolowania zespolenia oskrzeli z tętnicy płucnej. (2) powikłania sercowe 1 skurcz serca: nacięcie osierdzia lub częściowa resekcja bez zszywania lub naprawy, może wystąpić pooperacyjny skurcz serca. To powikłanie jest rzadkie, ale jest bardzo niebezpieczne, a śmiertelność wynosi aż 50%. Zwykle występuje po pneumonektomii, ale istnieją również doniesienia o niewydolności serca po lobektomii. Typowe objawy kliniczne to nagłe niedociśnienie, tachykardia i sinica. Przyczyną jest ssanie w klatce piersiowej, ssanie w tchawicy, silny kaszel, zmiana pozycji i wentylacja nadciśnieniowa. Diagnoza jest niezwykle trudna, głównie na podstawie czujności i doświadczenia. Awaryjne zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej jest bardzo pomocne do oceny prawej strony plwociny, można zauważyć, że serce jest przesunięte z oryginału na prawą stronę, ale trudno jest ocenić lewą stronę. Prawe grzebienie biodrowe nie tylko powoduje skręcenie górnej i dolnej żyły głównej, ale także powoduje zniekształcenie i zablokowanie odpływu lewej komory. Lewy grzebień biodrowy jest prawdziwym zwężeniem, które może poważnie wpływać na wypełnienie i wyrzut lewej komory oraz ukrwienie mięśnia sercowego. EKG może wykazywać podobny zawał mięśnia sercowego. Po rozważeniu klinicznym możliwości wystąpienia skurczu serca należy natychmiast umieścić pacjenta po stronie zdrowej, a poszczególni pacjenci mogą mieć zatrzymanie akcji serca. Jeśli stan nie ulegnie poprawie, należy go zdecydowanie otworzyć przy łóżku w celu zbadania klatki piersiowej, zatrzymania krążenia i naprawy wady osierdzia. Istnieje kilka metod naprawy prawidłowych wad osierdzia, w tym utrwalanie osierdzia i osierdzia, sztuczne materiały lub autologiczna naprawa tkanek. Jeśli lewa wada osierdziowa zostanie powiększona w dół do przepony, nie można jej naprawić. W tej chwili, chociaż serce jest bardzo ciężkie, nie jest łatwo być zwężonym i zawałem. 2 tamponada serca (tamponada osierdziowa): otwórz osierdzie podczas resekcji płuc, może pominąć leczenie punktów krwawienia, powodując kumulację krwi w osierdziu. Kiedy krew w osierdziu osiągnie określony poziom, może wystąpić niedociśnienie, centralne ciśnienie żylne, dziwny puls i niewydolność serca. Badanie ultrasonograficzne i rentgenowskie może potwierdzić diagnozę. Leczenie powinno szybko spuścić krew z osierdzia, otworzyć od pierwotnego nacięcia w klatce piersiowej lub wykonać nacięcie w procesie wyrostka mieczykowatego. 3 arytmia: pacjenci w wieku powyżej 60 lat często mają arytmię po resekcji płuc. Częstość występowania po pneumonektomii wynosi 20% do 30%, a 15% do 20% po lobektomii. Spośród wszystkich arytmii najczęściej występuje migotanie przedsionków, a następnie częstoskurcz zatokowy, trzepotanie przedsionków, dodatnia skurcz komorowy, rytm węzłów, przewlekła arytmia i prawo dwubiegunowe. Napadowy częstoskurcz przedsionkowy z blokiem, tachykardia przedsionkowa z wielu źródeł, częstoskurcz komorowy, zespół chorej zatoki i atypowy częstoskurcz komorowy występują stosunkowo rzadko. Ponad połowa arytmii wystąpiła w ciągu pierwszych 24 godzin po operacji, a okres szczytowy wynosił 2 do 3 dni po operacji. Przyczyna arytmii nie jest jeszcze jasna. Sugerowano, że jest to związane z przesunięciem śródpiersia, niedotlenieniem, nieprawidłowym pH krwi, stymulacją nerwu błędnego itp., Ale nie zostało to potwierdzone. Jednak w podeszłym wieku, pacjenci z chorobą niedokrwienną serca, elektrokardiogram przedoperacyjny wykazywał przedwczesne bicie przedsionkowe lub komorowe, całkowity lub niepełny blok gałęzi prawego pakietu, pneumonektomia w naczyniu osierdziowym, niedociśnienie śródoperacyjne Arytmia post-podatna została rozpoznana przez wszystkich. Arytmie pooperacyjne, szczególnie uporczywy lub nawracający częstoskurcz nadkomorowy, nie tylko przedłużają pobyt w szpitalu, ale także zwiększają ryzyko okresu okołooperacyjnego. Sugerowano również, że pooperacyjne zaburzenia rytmu wpływają na długoterminowe przeżycie pacjentów z rakiem płuc. W takim przypadku, czy potrzebujesz leków zapobiegawczych przed operacją? Do tej pory trwa debata. Przeciwnicy uważają, że leki zapobiegawcze są nie tylko nieskuteczne, ale mają również skutki uboczne i zagrożenia. Leczenie: U niektórych pacjentów rytm serca wraca do normy bez specjalnego leczenia. Niektórych pacjentów, tylko sporadyczne przedwczesne bicie przedsionkowe lub komorowe lub przemijające migotanie przedsionków, można również ściśle obserwować bez specjalnych środków. Jednak większość pacjentów wymaga leczenia, a śmiertelne zaburzenia rytmu wymagają natychmiastowego leczenia. Leczenie arytmii polega przede wszystkim na usunięciu przyczyny, takiej jak poprawa niedotlenienia, właściwa sedacja i analgezja, korekcja zaburzeń wody i elektrolitów oraz utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej. Następnie zastosuj różne leki lub zastosuj inne środki w zależności od rodzaju arytmii. W preparatach naparstnicy można zastosować szybką arytmię przedsionkową, a dorośli powinni stosować od 0,8 do 1,2 mg na ogół. Werapamil (izopidyna) jest skuteczny w przerywaniu szybkich arytmii nadkomorowych.Po raz pierwszy jest powoli wypychany 5-10 mg, a jeśli to konieczne, powtarzany 10 do 15 minut później. Po nadkomorowej kontroli arytmii, zmienionej na werapamil doustnie, 40 ~ 80 mg, utrzymywano 3 razy dziennie. Synchroniczną kardiowersję DC należy stosować w przypadku arytmii przedsionkowych, które są nieskuteczne w terapii medycznej i mają zaburzenia hemodynamiczne. Pierwszym wyborem do leczenia częstoskurczu komorowego jest lidokaina, 50 ~ 100 mg bolus dożylny, a następnie kontynuowano utrzymywanie infuzji dożylnej 1 ~ 2 mg / min. Atropina lub dożylny izoproterenol mogą leczyć bradykardię. W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego trzeciego stopnia lub zespołu chorej zatoki należy rozważyć zastosowanie rozrusznika serca. 4 Niedokrwienie mięśnia sercowego i zawał mięśnia sercowego: donoszono, że częstość bezobjawowego niedokrwienia mięśnia sercowego po pneumonektomii wynosi około 3,8%, pacjenci z chorobą niedokrwienną serca i ci, którzy mieli zawał mięśnia sercowego, mają skłonność do występowania, często po drugim okresie pooperacyjnym Pojawiły się ~ 4 dni. Dlatego po pneumonektomii należy ściśle kontrolować serce. Po zdiagnozowaniu można podawać dojelitowo aspirynę w dawce 160-325 mg na dobę. Zasugerowano, że należy stosować odpowiednie beta-adrenolityki, aby zapobiec zawałowi i śmierci. Częstość zawału mięśnia sercowego po pneumonektomii wynosi około 1,2% Rozpoznanie choroby wieńcowej serca jest łatwe, a śmiertelność wynosi od 50% do 75%. Po zdiagnozowaniu należy niezwłocznie skonsultować się z oddziałem kardiologii w celu uzyskania pomocy. 5 hipoksemia ortostatyczna: po pneumonektomii lub lobektomii (zwykle prawy górny płat lub górny prawy lub środkowy płat) pacjent nie ma duszności w pozycji leżącej na plecach lub jej duszność jest niewielka, a nasycenie tlenem jest normalne lub nieco niższe niż normalne, ale Kiedy pacjent siada lub wstaje, duszność lub duszność ulega pogorszeniu, a nasycenie tlenem staje się nieprawidłowe lub dalej się zmniejsza. Nazywa się to „ortodoksją”. W literaturze jest 24 raportów. Powodem tego jest zmiana pozycji serca po pneumonektomii, która powoduje, że krew dolnej żyły głównej przepływa do opatentowanego owalnego otworu lub wady przegrody przedsionkowej, powodując bocznik od prawej do lewej. USG serca, cewnikowanie serca i angiografia sercowo-naczyniowa mogą pomóc w rozpoznaniu. Zamknięty do otworu owalnego lub wady przegrody międzyprzedsionkowej można wyleczyć po postawieniu diagnozy. (3) powikłania płucne 1 obrzęk płuc po całkowitej pneumonektomii: całkowita resekcja płuc, szczególnie po prawej pneumonektomii, jeśli występuje postępująca duszność, sinica, tachykardia i drażliwość, kaszel różowa piankowa plwocina i płuca pełne mokrych Głos powinien zostać zdiagnozowany jako obrzęk płuc po pneumonektomii. Chociaż zapadalność nie jest wysoka (około 2% do 5%), śmiertelność jest wysoka (7% do 80%). Mechanizm tego powikłania nie jest jeszcze jasny, ale obserwacje kliniczne i eksperymenty wykazały, że nadmierny dopływ płynu w okresie okołooperacyjnym jest ważną przyczyną. Ponieważ płyn odfiltrowany z naczyń włosowatych płuc przekracza zdolność refluksu limfatycznego, płyn zaczyna gromadzić się w przestrzeni wokół małych oskrzeli, płuca stają się sztywne i wzmaga się praca oddechowa. Kiedy szczelina wokół małych oskrzeli jest całkowicie wypełniona wodą, pęcherzyki są również szybko zaangażowane, więc dochodzi do hipoksemii, a nawet śmierci.