wszczepienie autologicznej tkanki nadnerczy

Aby uniknąć zastąpienia Nelsona w zespole Cushinga po całkowitej resekcji nadnerczy, zapobieganie Nelsonowi jest spowodowane wdrożeniem autologicznego przeszczepu tkanki nadnerczy (Hardy Drucker Franksson, 1985) od 1960 roku. Technikę tę zastosowano w niewielkiej liczbie przypadków. Jednak tę metodę można zastosować tylko w chirurgicznym procesie resekcji nadnerczy, a tkanka nadnercza wybrana do cięcia musi mieć normalną strukturę morfologiczną komórek, a zakres, czas i warunki są ściśle ograniczone. U wielu pacjentów z całkowitą utratą funkcji nadnerczy z powodu zmian, takich jak choroba Addisona lub wczesna adrenalektomia lub nawrót objawów po częściowej resekcji, nie ma warunków do autologicznego wszczepienia. W tym celu od wczesnych lat 80. Chiny zaczęły stosować allogeniczny przeszczep nadnerczy w celu rozszerzenia wskazań chirurgicznych. Po długoterminowej obserwacji efektu leczniczego na grupie biorców udowodniono, że przeszczepiony gruczoł przeżył i pełnił funkcje fizjologiczne, a efekt leczniczy był pozytywny. Wartość zastosowania przeszczepu nadnerczy została wstępnie ustalona na podstawie tej praktyki klinicznej. Obecnie przeszczepienie nadnerczy można podzielić na dwa typy: jeden jest prawdziwym przeszczepem alloprzeszczepu z zespoleniem naczyniowym (homotransplantation), drugi jest również nazywany przeszczepem, ale w rzeczywistości jest to autologiczna implantacja tkanki nadnerczy. Autoimplantacja. Ostatnio, chociaż próbowano autologicznego przeszczepu tkanki nadnerczy naczyniami krwionośnymi, jego wartość kliniczna nie została jeszcze zbadana i zweryfikowana. Ponieważ Liddle podzielił przerost nadnerczy na chorobę Cushinga (tj. Zależność przysadki) i zespół Cushinga (lub można go nazwać pierwotną proliferacją) w latach 60. XX wieku, wybór leczenia chirurgicznego wydaje się bardziej oczywisty. . Pierwszy z nich poprzedza radioterapia lub chirurgiczna resekcja guza przysadki lub ektopowego progesteroma skóry, rozrostowy nadnercze nie jest leczony, czekając na samoregenerację; ten drugi poddawany jest obustronnej całkowitej resekcji nadnerczy, a takim pacjentom stosuje się autologiczną implantację nadnerczy. . Nie guzkowa strefa proliferacyjna została wybrana z wyciętego nadnercza i wycięta prawie normalna część gołego oka Operacja została wszczepiona do mięśnia brzusznego nacięcia brzucha, umożliwiając komórkom korowym dostarczenie składników odżywczych za pomocą otaczającej tkanki, aby przetrwać. Autonomiczne wydzielanie hormonów. Ponieważ wszczepia się ją w tkankę bez zespolenia naczyniowego, rozsądniej jest nazywać ją „autoimplantacją”. Leczenie chorób: guzy nadnerczy Wskazanie Autologiczna implantacja nadnerczy jest odpowiednia dla: 1. Pacjenci ze zdiagnozowanym zespołem Cushinga, którzy przeszli obustronną całkowitą resekcję nadnerczy. 2. Chociaż zdiagnozowano u niego chorobę Cushinga, objawy nie uległy poprawie po radioterapii przysadki lub resekcji guza płata przedniego (w tym przezklinowej resekcji mikrochirurgicznej), a nadnercza nadal się namnażały i uległy całkowitej resekcji. 3. Po zespole Cushinga, po częściowej resekcji nadnerczy, zatrzymana tkanka nadnerczy ponownie się namnaża, objawy powracają i muszą zostać usunięte chirurgicznie. Wygląd i ilość wyciętej tkanki spełniają wymagania sadzenia. Takie możliwości są rzadkie i można je określić. Dla względnych wskazań. Przeciwwskazania Jeśli wycięty nadnercze jest pokryty guzkami proliferacyjnymi, a pojawienie się nadnercza nie jest dostępne w normalnym obszarze tkanek, nie należy go zmuszać do wzrostu. W przeciwnym razie implant dalej będzie się namnażał poza nadnerczem, a objawy należy usunąć chirurgicznie. Krwotoczna lub upłynniona tkanka gruczołowa również nie jest dostępna do sadzenia i taka tkanka nie może przeżyć. Przygotowanie przedoperacyjne Aby zwiększyć tolerancję operacji i zapobiec szybkiemu niedoborowi kortyzolu in vivo, który pojawia się po chirurgicznym usunięciu gruczołu, należy zastosować odpowiednie przygotowanie przedoperacyjne. 1. Podaj kortyzon 50 mg kwasu octowego 1–2 dni przed zabiegiem, 4 razy dziennie. W połowie częściowej resekcji nadnerczy, dożylny hydroperdazol 100 ~ 200 mg, w celu utrzymania podstawowych wymagań i kontynuowania całego zabiegu chirurgicznego. 2. Dostarcz wystarczającą ilość kalorii lub uzupełnij wystarczającą ilość białka żyłą. 3. Ze względu na różny stopień retencji sodu w organizmie na ogół nie jest konieczne uzupełnianie roztworu kryształu przed zabiegiem chirurgicznym. Jeśli serce jest przeciążone, można podać odpowiednio przepuszczalny lek moczopędny. Zabieg chirurgiczny 1. Zgodnie z adrenalektomią przerostu nadnerczy. 2. Po usunięciu tłuszczu z nadnerczy z otaczającym tłuszczem, zważyć cały gruczoł. Wybrano brak guzków, a normalny obszar tkanki gruczołowej wynosi około 4 g. Kroi się go na plastry 1-2 mm za pomocą noża do przeszczepu skóry, a do kąpieli używa się kąpieli w płynie Collina lub roztworze Ringera w temperaturze 4-8 ° C. 3. Wybierz odbyt brzuszny nacięcia brzucha i wykop implantację nadnerczy w warstwie mięśniowej. 4. Oczyszczony arkusz jest wszczepiany płasko w implantację warstwy odbytnicy brzusznej, otwór jest zszywany, implantowana tkanka jest osadzana, zewnętrzna część nie jest usuwana, a warstwy nacięcia brzucha są kolejno zszywane. Komplikacja 1. Ciągle zaszczepiany kortyzol lub fluorohydrokortyzon 100 mg raz dziennie w dniu operacji i w ciągu 24 godzin po operacji, raz / 8 godzin. Później cały dzień stopniowo zmniejszano do 150 mg, 125 mg, 100 mg i utrzymywano na poziomie 75 mg. W przypadku infekcji lub innych powikłań dawkę należy odpowiednio zwiększyć. Objawy kliniczne są standardem pomiaru zapotrzebowania na hormony. Objawy powinny zniknąć po operacji, a objawy będą się zmniejszać z dnia na dzień. Jeśli dawka zostanie zmniejszona do 75 mg, a dawka nadal będzie wolna od niedoborów hormonalnych, będzie ona utrzymywana z deksametazonem, a jej utrzymanie przez całe życie będzie takie samo jak dzienna dawka choroby Addisona. 2. 6 tygodni po autologicznej implantacji tkanki nadnerczy hormon można stopniowo zmniejszać po ostrej fazie niedoboru hormonu, a krew, hormon kory moczowej i zawartość metabolitów oraz poziom ACTH we krwi można regularnie wykrywać. Do czasu patologicznej biopsji lub skanowania radionuklidów w celu wykazania, że ​​wszczepione komórki korowe przeżyły i mają autonomiczne wydzielanie hormonów, hormonalną terapię zastępczą można całkowicie zatrzymać. Długość okresu przejściowego hormonalnej terapii zastępczej jest różna, a średni czas trwania większej liczby przypadków zagranicznych wynosi 31 miesięcy. Gdy hormonalna terapia zastępcza przebiega bezobjawowo, kortyzol i jego metabolity mogą osiągnąć niską wartość podstawową, a implant może przetrwać klinicznie i pełnić funkcję wydzielania kortyzolu. Jeśli patologiczna biopsja lub skanowanie radionuklidowe wykaże, że w żywych komórkach znajdują się gruczoły wydzielania wewnętrznego, i istnieje funkcja fagocytozy 19 cholesterolu jodu, twórca implantu może potwierdzić sukces autologicznej implantacji. Wydzielanie hormonów w implancie nie pokazuje krzywej fluktuacji racjonalności porodu i jest również ujemne w teście prowokacji ACTH. Wskazuje to, że funkcja wydzielania hormonu w implancie osiągnęła górną granicę.