Chirurgia laparoskopowa w chorobie nadnerczy

W 1901 r. Niemiecki chirurg Kelling po raz pierwszy zastosował cystoskopię Nize do badania brzucha, a wraz z poprawą i rozwojem endoskopii chirurgia laparoskopowa jest szeroko stosowana w diagnostyce i leczeniu chirurgii ogólnej, położnictwa oraz ginekologii i urologii. W ostatnich latach rozwój chirurgii laparoskopowej w urologii był jeszcze bardziej zachęcający. Ma zalety niewielkich uszkodzeń, mniejszego bólu pooperacyjnego, szybkiego powrotu do zdrowia itp. Jest coraz bardziej akceptowany i stosowany przez pacjentów i urologów. W latach 60. XX wieku laparoskopia była wykorzystywana wyłącznie do diagnozowania pacjentów z wnętrostwo w jamie brzusznej i pseudohermafrodytyzmem oraz dużym podwiązaniem żyły plemnikowej. W 1979 r. Wickman zastosował laparoskopową ureterolitotomię zaotrzewnową W 1985 r. Eshghi zastosował laparoskopowe heterotopowe nacięcie nerki w miednicy. Lustrzana limfadenektomia miednicy i biopsja. Obecnie chirurgia laparoskopowa jest szeroko stosowana w leczeniu różnych chorób urologii, takich jak całkowita resekcja pęcherzyka nasiennego, niedrożność moczowodu po operacji ginekologicznej, usunięcie uchyłka pęcherza moczowego, drenaż torbieli nerki, dekompresja torbieli nerek, Pooperacyjny drenaż torbieli nerki, zawieszenie szyi pęcherza moczowego nietrzymanie moczu, ureteroplastyka ureteropelvic, operacja przeciwrefluksowa moczowodu, nefrektomia, prostatektomia, a nawet radykalna prostatektomia. W 1992 r. Gagner zastosował chirurgię laparoskopową w 3 przypadkach adrenalektomii, co otworzyło nową erę chirurgii laparoskopowej w chirurgii nadnerczy. Laparoskopia jest stosowana w leczeniu pierwotnego aldosteronizmu, guzów chromochłonnych nadnerczy, zespołu Cushinga, gruczolaka nadnerczy, torbieli nadnerczy z nagromadzeniem doświadczenia i poprawy instrumentalnej. Brunt podał, że tylko 9 pacjentów z 33 chorobami nadnerczy musiało przejść tradycyjną operację. Dane zagraniczne wykazały, że około 60% chorób nadnerczy można zastąpić laparoskopią zamiast tradycyjnej operacji. Laparoskopia ma szerokie perspektywy w dziedzinie chirurgii nadnerczy. Leczenie choroby: kryzys nadnerczy Wskazanie Chirurgia laparoskopowa chorób nadnerczy dotyczy: 1. Aldosteronoma Ze względu na niewielką objętość gruczolaka (<2 cm) pacjent jest cienki i łatwy w obsłudze, szczególnie odpowiedni do operacji laparoskopowych. 2. Gruczolak zespołu Cushinga lub przerost nadnerczy spowodowany zespołem strony Cushinga nadnercza, częściowa resekcja przeciwnej strony nadnerczy. 3. Wycięcie torbieli nadnerczy. 4. Brak funkcjonalnego guza incydentalnego (średnica <5 cm), tłuszczak szpikowy. 5. Pheochromocytoma nadnerczy W przeszłości guz chromochłonny nadnerczy był uważany za nieodpowiedni do leczenia laparoskopowego, głównie ze względu na długi czas operacji, poważne wahania ciśnienia krwi podczas operacji oraz liczne naczynia krwionośne na powierzchni guza, co może powodować powikłania, takie jak krwotok śródoperacyjny, wstrząs i zawał mięśnia sercowego. Dzięki gromadzeniu doświadczeń, stopniowej poprawie instrumentów i sprzętu, chirurgia laparoskopowa została zastosowana w przypadku guzów chromochłonnych nadnerczy <6 cm. Przeciwwskazania 1. Zaburzenia ogólnoustrojowe. 2. Pacjenci z ostrym zapaleniem brzucha. 3. Ogólny stan jest trudny do zniesienia dla operatora. 4. Zła funkcja płuc (ze względu na sztuczną otrzewną, przepona przesunie się w górę, wpływając na czynność płuc). 5. Zbyt otyli ludzie mają trudności z zabiegiem chirurgicznym i początkujący nie powinni go używać. 6. Złośliwy, mnogi, ektopowy i guz chromochłonny o średnicy> 6 cm nie powinien być leczony operacją laparoskopową. Głównie ze względu na wysokie wymagania techniczne, długi czas operacji, nietolerancję pacjenta i złożoną anatomię guza i otaczających narządów. Przygotowanie przedoperacyjne 1. Przedoperacyjne przygotowanie do hiperkortyzolizmu (1) Kortyzon acetylowy 100 mg zwykle podaje się dożylnie 12 godzin i 24 godziny przed zabiegiem chirurgicznym. (2) Pacjenci z wysokim poziomem cukru i glukozy w moczu powinni kontrolować poziom cukru we krwi i poziom cukru w ​​moczu w normalnym zakresie, aby uniknąć złego gojenia się ran. (3) Gruczolakowi korowemu podano ACTH 25 mg ~ 50 mg 2 dni przed zabiegiem chirurgicznym, zastrzyk domięśniowy, 2 razy dziennie. (4) Skoryguj zaburzenie równowagi wodnej i elektrolitowej. (5) Stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania przed zabiegiem chirurgicznym. (6) Popraw ujemny bilans azotowy, aby dostarczyć wystarczającą ilość energii lub dożylnie uzupełnij wystarczającą ilość białka i multiwitamin. Istnieje znaczący ujemny bilans azotowy, 25 mg fenylopropionianu, dwa razy w tygodniu. 2. Przedoperacyjne przygotowanie pierwotnego aldosteronizmu (1) Ograniczona suplementacja sodu: Sól sodową można ograniczyć do 5 g dziennie, a doustna sól potasowa to 6-9 g dziennie, co może osiągnąć normalny zakres w ciągu 1 do 2 tygodni. (2) spironolakton 80 mg ~ 120 mg, 3 razy dziennie, 1 ~ 2 tygodnie, potas we krwi wzrósł do 5 ~ 6 mmol / l, nokturia normalna lub podstawowa normalna, potas w moczu jest mniejszy niż 20 mmol / l, możliwe leczenie chirurgiczne . (3) Poprawa czynności serca: jeśli występuje nieprawidłowy rytm serca i nieprawidłowy elektrokardiogram, można go leczyć rozszerzonymi naczyniami krwionośnymi i lekami przeciwnadciśnieniowymi. (4) Podaj skuteczne antybiotyki 2–3 dni przed zabiegiem chirurgicznym. 3. Przedoperacyjne przygotowanie guzów chromochłonnych nadnerczy i przerostu rdzenia nadnerczy (1) Użyj α-blokera bromku benzylu 10-30 mg, 2 do 3 razy dziennie lub prazosyny 0,5 do 2 mg, 3 razy dziennie. Użyj nifedypiny blokującej kanał wapniowy 10 ~ 30 mg, 3 razy dziennie. W razie potrzeby należy zastosować β-bloker propranololu (propranolol), dawkę 10 ~ 30 mg, 6 ~ 8 godzin raz doustnie, aby zmniejszyć częstość akcji serca do 80 ~ 100 razy na minutę. (2) Terapia ekspansji: W tym samym czasie, co a-bloker, należy wprowadzić dożylnie wystarczającą ilość koloidu lub krystaloidu, aby uzupełnić niewystarczającą objętość krwi Przed zabiegiem roztwór kryształu można uzupełnić 1000–2000 ml, a pełną krwią 400 ml. (3) Znieczuleniem przedoperacyjnym jest skopolamina. (4) Zapasowy kortykosteroid. (5) rutynowe stosowanie antybiotyków przed zabiegiem chirurgicznym w celu wyeliminowania infekcji w ciele. Zabieg chirurgiczny Istnieją dwa sposoby adrenalektomii laparoskopowej: 1 podejście do otrzewnej po nacięciu brzucha; 2 sztuczne podejście do lacunar po otrzewnej. Obie ścieżki mają swoje zalety i wady, a zastosowana ścieżka ogólnie zależy od doświadczenia operacyjnego chirurga. 1. Podejście przezotrzewnowe (1) W pozycji leżącej strona dotknięta jest uniesiona o 30-35 °, a łóżko operacyjne można obracać, aby utrzymać stronę dotkniętą wysokim. (2) Ustanowić sztuczne zapalenie otrzewnej: podnieść brzuszną ścianę pępka i użyć igły Veress, aby nakłuć jamę brzuszną na dolnej krawędzi pępka. W tym momencie krople wody na końcu igły gwałtownie wpływają do jamy brzusznej z powodu podciśnienia w jamie brzusznej oraz brzusznej maszyny CO2 z brzuchem Podłącz, powoli wstrzyknij CO2 do brzucha, jeśli nie ma dyskomfortu, prędkość wstrzyknięcia można przyspieszyć, aż obrzęk brzucha, otępienie wątroby udarowej zniknie, a CO2 wstrzykuje się do 4 l, a ciśnienie śródbrzuszne wynosi 1,7-2,0 kPa (13-15 mmHg). (3) Zaproponuj igłę Veressa, wykonaj małe nacięcie poprzeczne w punkcie nakłucia, bezpośrednio pod przednią osłoną odbytnicy mięśnia brzusznego, którego rozmiar może być wprowadzony przez trokar Trocar, nacięcie jest zbyt małe, włożenie trokaru jest trudne, i występuje zbyt duży wyciek powietrza. Możliwe Trokar może być pochylony w dół o 45 °, a jama brzuszna ma wyraźne odczucie dekompresyjne. Rdzeń igły jest wyjmowany i umieszczany w laparoskopie, a maszyna pneumoperitonu jest podłączona, aby obserwować, czy występuje uraz brzucha lub krwawienie. (4) w laparoskopowym bezpośrednim widzeniu wykonuje się małe nacięcie z przodu dotkniętej strony pępowiny i połączenia wyrostka mieczykowatego, a drugi trokar umieszcza się, a pozycję zmienia się, aby przechylić go w stronę zdrową o 60-70 °. Umieść trzeci trokar równolegle do linii środkowej bocznej ściany brzucha i pępka.W razie potrzeby umieść 4 i 5 kaniulę w środkowej części przedniego górnego odcinka biodrowego i linii pępowinowej, środkowej części wyrostka mieczykowatego i linii pępowinowej. Igła Różne części mogą być wybrane w zależności od rodzaju operacji, a trokary 5 mm, 10 mm, 12 mm można umieścić zgodnie z potrzebami operacyjnymi. (5) W związku z położeniem wszystkie jelita są zapadnięte w dół i można zobaczyć śledzionę wątrobową lub śledzionę jelita grubego Po nacięciu otrzewna wchodzi do prawej lub lewej przestrzeni zaotrzewnowej. 1 pozostała adrenalektomia (1) Otrzewną wycięto wzdłuż bocznej strony zstępującego jelita grubego, a śledzionę jelita grubego powyżej poprzecznego jelita grubego, aż do esicy, i okrężnicę oddzielono do wewnątrz i do dołu. Lewą błonę krezkową można również bezpośrednio przeciąć. (2) Odetnij powięzię okołonerwową, oddziel ją od nasady nerki wzdłuż przedniej powierzchni lewej nerki, odsłaniając i oddzielając lewą żyłę nerkową. (3) Znajdź lewą środkową żyłę nadnerczy wzdłuż górnej krawędzi lewej żyły nerkowej Po uwolnieniu użyj trzech tytanowych klipsów, aby zatrzymać krew. Odcięto środkową żyłę nadnerczy, a dwa tytanowe klipsy zatrzymano w pobliżu serca. (4) Poszukaj tętnic górnych, środkowych i dolnych nadnerczy, odetnij je po zaciśnięciu tytanowego zacisku lub odetnij w elektrokoagulacji po stronie wolnej. (5) Sprawdź dolną część nadnerczy i całkowicie poddaj elektrokoagulacji, aby zatrzymać krwawienie. Umieść nadnercze w specjalnej torbie. Jeśli objętość nie jest duża, można ją umieścić w prezerwatywy i usunąć z ciała przez kanał pępowinowy. Wyciągnij kaniulę i zszyj szew. 2 prawa adrenalektomia (1) Nacięcie otrzewnej wzdłuż prawej strony okrężnicy wstępującej, wypychanie zgięcia wątroby w okrężnicy do strony przyśrodkowej lub cięcie prawego więzadła pobocznego wątrobowego wzdłuż poprzecznej krzywizny wątroby w okrężnicy, popychanie sieci, okrężnicy poprzecznej i ciągnięcie wątroby w górę. (2) Odetnij powięzi okołoporodowe i ostrożnie uwolnij przednią i zewnętrzną stronę żyły głównej na górnej krawędzi chrząstki nerkowej. Po wewnętrznej stronie górnego bieguna nerki znajduje się gęsta tkanka tłuszczowa. Brązowo-żółty nadnercz można zobaczyć z lekkim oddzieleniem. Zewnętrzna strona i długie boki obu stron są luźno przymocowane do tkanki tłuszczowej. Żyła środkowa nadnerczy jest oddzielona, ​​a tytanowy klips odcięty, a proksymalny koniec zachowany. 2 tytanowe klipsy. (3) rozciąć i uwolnić górną, środkową i dolną tętnicę nadnerczy. Po zacięciu tytanowego zacisku można go odciąć nożem ultradźwiękowym. (4) Dokładnie sprawdź nadnercze i przestań krwawić, włóż gruczoły do ​​torby i wyjmij je z kanału pępowiny. (5) Wyciągnij kaniulę i zszyj szew. 2. Podejście pozaotrzewnowe (1) Pozycja boczna dotkniętej strony jest skierowana do góry, mostek w talii jest wyściełany od talii, a przednia linia i tylna linia talii są oznaczone fioletem goryczki. (2) Wykonaj nacięcie o długości 1 cm w odległości 2 cm od linii środkowej linii krzyżowej. Po przecięciu skóry użyj sondy szyjnej, aby oddzielić warstwę mięśniową od powięzi tylnej. Igła Veress przebija powięź lędźwiową. Po nakłuciu następuje wyraźny przełom w przestrzeni zaotrzewnowej. Igła nie powinna być zbyt głęboka. (3) Włącz odmiednicę, wstrzyknij gaz CO2, napełnij około 2 l, wyciągnij igłę Veress, gdy ciśnienie osiągnie 2 kPa (15 mmHg), włóż 10 mm trokar do oryginalnego kanału dylatacyjnego, wyjdź z igły i włóż do laparoskopu. I pionowo oddziel małą wnękę. Jeśli trokar nie jest łatwo wejść do przestrzeni zaotrzewnowej, skórę można rozciąć, zacisk naczyniowy zostaje oddzielony, palec wchodzi do przestrzeni zaotrzewnowej, a trokar służy do wejścia do przestrzeni zaotrzewnowej. (4) Włóż cewnik balonowy z trokaru, wstrzyknij 500–700 ml wody, rozszerz balonik na 5 minut, a następnie wyciągnij worek z wodą, a następnie napompuj laparoskopowo, ciśnienie powietrza utrzyma się na poziomie 2 kPa (15 mmHg) i umieszcza się wstępnie podgrzane urządzenie laparoskopowe. W obudowie, pod monitoringiem, dwa trokary są umieszczane w pierwszym kanale przedniej linii i tylnej linii. Gdy zabieg chirurgiczny jest trudny do odsłonięcia nadnerczy, czwarty trokar można umieścić, zwykle na bliższym końcu przedniego grzebienia biodrowego. (5) Włóż wziernik na środkową linię przysiadu, ustaw hak elektryczny i nożyce na kanale po prawej stronie, a następnie włóż zacisk separacyjny i pręt przyciągający na kanale po lewej stronie. (6) Obserwuj przestrzeń zaotrzewnową, przecinaj powięź naprężeniem pod bezpośrednim widzeniem, popchnij tkankę tłuszczową, określ krawędź mięśnia lędźwiowego, zwolnij ją z boku głowy i otwórz powięzię okołonerwową i tkankę tłuszczową z bocznego odcinka bocznego. Pozostałe kroki są takie same jak w przypadku przezotrzewnowej. Komplikacja 1. Powikłania brzuszne żołądka Częstość występowania tego powikłania wynosi około 3,5%, a większość zagrożeń nie jest znacząca. Głównym powodem jest niewłaściwe umieszczenie igły Veressa lub nieprawidłowe funkcjonowanie odmy otrzewnej, co powoduje wzrost ciśnienia w jamie brzusznej. (1) Podskórna rozedma płuc: często z powodu braku penetracji igły Veressa do jamy brzusznej i wycieku gazu CO2 do przestrzeni podskórnej przy wejściu igły Trocar. Szeroką gamę podskórnej rozedmy płuc można rozprowadzić do klatki piersiowej, szyi, śródpiersia, twarzy spowodowanej odmy opłucnowej, rozedmy śródpiersia, a nawet hiperkapnii, a następnie należy natychmiast przerwać operację laparoskopową. Jeśli igła Veressa wnika w przestrzeń przedotrzewnową, odległość między skórą, warstwą mięśniową i otrzewną zwiększa się po napompowaniu, co utrudnia wejście igły Trocar do jamy brzusznej W tym przypadku często obserwuje się tłuszcz pozaotrzewnowy podczas obserwacji laparoskopowej. Najlepszym sposobem leczenia tego powikłania jest pobranie gazu z przestrzeni przedotrzewnowej. Igła Trocar może zostać umieszczona przez nacięcie skóry lub element operacyjny może zostać umieszczony bezpośrednio w przestrzeni przedotrzewnowej. Otrzewną można podnieść kleszczami chwytającymi. Wnikają do jamy brzusznej. (2) Napięcie od otrzewnej: spowodowane niedrożnością odmy otrzewnej, ciśnienie śródbrzuszne jest stale zwiększane, objętość krwi jest zmniejszona, aktywność mięśni przeponowych jest ograniczona, a płuca są wentylowane, powodując w ten sposób niedociśnienie, odma opłucnową lub rozedmę śródpiersia. Zapobieganie takim powikłaniom występuje przed założeniem odmy otrzewnej, należy dokładnie sprawdzić, czy działanie odmy otrzewnej jest prawidłowe, i utrzymać ciśnienie w jamie brzusznej 1,7 ~ 2,0 kPa (13 ~ 15 mmHg). W przypadku odmy otrzewnej należy natychmiast przerwać operację laparoskopową, powoli wycofać gaz i zdecydować, czy przerwać, czy kontynuować operację laparoskopową, w zależności od stanu pacjenta. (3) przewlekła arytmia: w tym bradykardia zatokowa, blok przedsionkowo-komorowy i tak dalej. Często ze względu na obrzęk brzucha i stymulację otrzewnej gazem CO2 spowodowanym odruchem nerwu błędnego przedoperacyjna atropina może zapobiec tej chorobie. (4) Zator gazowy: Zator gazowy jest jedną z przyczyn śmierci w chirurgii laparoskopowej, a ryzyko jest bardzo wysokie, głównie z powodu niewłaściwego umieszczenia igły Veressa i nadciśnienia śródbrzusznego. Stagnacja powietrza może powodować powrót żylny i zablokowanie prawego przedsionka, powodując siniaki w głowie i szyi lub słysząc szmer „przypominający koło wodne” w okolicy osierdzia, który można zdiagnozować. Śródoperacyjne monitorowanie stężenia końcowo-pływowego CO2 przyczynia się do wczesnej diagnozy zatorowości powietrznej. Po zdiagnozowaniu należy natychmiast przerwać napowietrzanie, głowę pacjenta należy ustawić w lewym bocznym położeniu, należy przygotować resuscytację krążeniowo-oddechową, intubować środkową kaniulę żylną i odessać gaz z prawej komory. Gaz można rozpuścić przez nadmierną wentylację przy użyciu 100% tlenu. Hiperbaryczne leczenie w komorze tlenowej A obwodnica krążeniowo-oddechowa jest również lepszym leczeniem. 2. Powikłania spowodowane operacją Igła Veressa i wprowadzenie igły Trocar są najniebezpieczniejszymi technikami operacji laparoskopowej, a wynikające z nich komplikacje wymagają operacji otwartej. (1) Uraz naczyniowy: Zwykle występuje podczas wkładania igły Veressa lub Trokaru i operacji laparoskopowej oraz uszkodzenia aorty brzusznej i żyły głównej. Aorta brzuszna dziecka lub chudego pacjenta znajduje się bardzo blisko ściany brzucha i istnieje duże prawdopodobieństwo obrażeń. W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia uszkodzenia dużego naczynia należy natychmiast wykonać laparotomię rozpoznawczą. Nie należy wyciągać igły Veress i osłony Trocar, aby zlokalizować naprawę i zapobiec większemu uszkodzeniu naczyń krwionośnych, zranieniom i poważnemu krwawieniu. Powierzchowne lub głębokie uszkodzenie naczyń górnej ściany brzucha występuje w bocznej ścianie brzucha Miejsce nakłucia pochewki trokaru, często widoczne krew kapiąca z obwodu pochewki trokaru do jamy brzusznej lub ze ściany brzucha, niewielkie krwawienie może być kontrolowane przez warstwę elektrokoagulacyjną osłonki trocaru otrzewną lub Włóż do cewnika balonowego Foleya, aby pociągnąć i naciśnij, aby zatrzymać krwawienie. (2) Uszkodzenie narządu jamy brzusznej: Najczęstszymi urazami są przewód pokarmowy, wątroba i trzustka. Częstość występowania urazów przewodu pokarmowego wynosi od 1,0% do 2,7%. W przeszłości istniała historia operacji brzucha. Ze względu na przywieranie osłonki otrzewnej prawdopodobieństwo uszkodzenia żołądka i jelit było większe. Woda pościła 8 godzin przed zabiegiem, a rurkę żołądka pozostawiono, aby zapobiec ranom kłutym w brzuch. Jeśli okaże się, że igła Veressa i pochewka Trocar powodują uraz pustych narządów, jeśli nie dojdzie do wycieku treści jelitowej, można rozważyć leczenie zachowawcze. Dla tych, którzy potrzebują otwartej operacji z powodu uszkodzenia jelit, igły Veressa i pochewki Trocar nie należy wyciągać. Poszukaj uszkodzonego obszaru. Małe perforacje lub zadrapania można rozważyć w celu łatwej naprawy. W przypadku rozległego uszkodzenia jelit należy usunąć jelito. U pacjentów bez przygotowania jelitowego należy wykonać stomię pozajelitową. (3) oparzenia jelit: jedno z najpoważniejszych powikłań operacji laparoskopowej, większość oparzeń jelit jest trudna do znalezienia podczas operacji, zwykle po 3 do 7 dniach po operacji z bólem brzucha, nudnościami, hipotermią i leukocytozą . RTG brzucha może wykazywać niedrożność jelit. Podczas operacji można dokładnie obserwować małe oparzenia i leczyć zachowawczo; jeśli efekt leczenia nie jest oczywisty, objawy podrażnienia otrzewnej nasilają się i konieczna jest laparotomia. Ponieważ zakres oparzeń w jelitach jest często szerszy niż w rzeczywistości, nie zaleca się samodzielnego zszywania, ale konieczne jest intensywne usuwanie inaktywowanych jelit. Rurki drenażowe należy umieścić wokół ran, a antybiotyki należy podawać przez 8-10 dni po operacji. (4) 疝: często występuje w miejscu wprowadzenia osłony Trocar. Nacięcie powinno wynosić maksymalnie 5 mm. Przed wyciągnięciem osłonki Trocar należy przepompować gazowy CO2 z jamy brzusznej w celu zmniejszenia ciśnienia w jamie brzusznej. Po włożeniu pochewki Trocar na 10 mm włóż pochewkę Trocar, wsuń mały palec do jamy brzusznej, dokładnie sprawdź sieć lub jelito, a następnie zamknij nacięcie szwem bezpośrednim. (5) Uraz układu moczowego: głównie uraz macicy, częstość występowania wynosi około 0,2%. U pacjentów z wrodzonymi wadami dróg moczowych i przebytymi operacjami brzusznymi istnieje większe prawdopodobieństwo, że igła Veressa i rany kłute Trocar zostaną uszkodzone. Uraz moczowodu jest poważnym powikłaniem operacji laparoskopowej. W przypadku małych oparzeń lub zadrapań można umieścić stenty moczowodów. W przypadku szerokiego zakresu oparzeń należy zastosować odpowiednie metody naprawy w zależności od długości i lokalizacji zmiany. 3. Powikłania ogólne po operacji laparoskopowej (1) Zakażenie: Zasadniczo niezbyt częste, przedoperacyjne profilaktyczne stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania, hemostaza pooperacyjna w miejscu nakłucia Trocar, zaczerwienienie może zapobiec infekcji. Powszechną infekcją jest tworzenie się niewielkiego ropnia w miejscu zszywania w miejscu nakłucia Trocar bez specjalnego leczenia. (2) Powstawanie zakrzepicy żył głębokich: wiele kończyn dolnych po operacji i jak najszybsze wstawanie z łóżka może zapobiec temu powikłaniu. (3) pooperacyjny ból brzucha lub barku: z powodu stymulacji przepony gazowej CO2, otrzewnej. Przed zakończeniem operacji należy jak najdokładniej wydobyć gaz CO2 z brzucha, aby zmniejszyć dyskomfort pacjenta. Doustne środki przeciwbólowe zwykle znikają po 24 do 48 godzinach. (4) krwawienie pooperacyjne: po obniżeniu ciśnienia w jamie brzusznej często stwierdza się krwotok żylny, aby zatrzymać krwawienie, należy wykonać elektrokoagulację. Dlatego ciśnienie w jamie brzusznej należy ogólnie zmniejszyć do 0,67 kPa (5 mmHg), a wszystkie miejsca operacyjne należy dokładnie zbadać, a jeśli nie ma aktywnego krwawienia, operacja zostaje zakończona. Ponadto, ponieważ osłona Trocar może zapobiegać uszkodzeniu naczyń krwionośnych ściany brzucha, wszystkie osłony Trocar należy usunąć pod bezpośrednim widzeniem, co jest niezbędne do zapobiegania krwawieniu pooperacyjnemu spowodowanemu uszkodzeniem naczyń ściany brzucha. Jeśli stężenie hemoglobiny u pacjenta nadal spada po operacji, może to wskazywać na aktywne krwawienie. W miejscu nakłucia koszulki Trocar występuje nadmierny ból, a wybroczyny lub krwiaki są również oznakami krwawień. Ścisłe monitorowanie stężenia hemoglobiny u pacjenta, korekcja wszelkich potencjalnych zaburzeń krzepnięcia oraz leczenie zachowawcze często mogą być skuteczne. Jeśli krwiak nadal rośnie lub hemoglobina nadal się zmniejsza, należy zbadać naczynia krwionośne, które podwiązały krwotok.