Stabilizacja wewnętrzna złamań kończyn

Leczenia złamań kończyn nie można później skorygować, zwłaszcza u pacjentów w średnim i średnim wieku. Można je otworzyć i zresetować, a odpowiednie wewnętrzne mocowanie, takie jak śruby stalowe, śruby opóźnione lub druty Kirschnera, należy stosować odpowiednio do sytuacji. Jednak w przypadku rozdrobnionych złamań fiksacja wewnętrzna nie może skutecznie utrzymać redukcji, operacja może uszkodzić przepływ krwi bloku złamania, na ogół nie rozcina się, fiksacja wewnętrzna. Jeżeli jednak wewnątrz stawowe złamanie rozdrobnione i złamanie motyla kości długiej kości nie mogą być utrzymane po redukcji, należy wykonać wewnętrzną fiksację. Leczenie chorób: złamania kości ramiennej, złamania kości łokciowej i promieniowej, złamania kości łokciowej i promieniowej Wskazanie (1) Złamanie otwarte: oczyszczanie tkanki miękkiej i kości oraz wewnętrzne wiązanie złamania powinno być wykonane wcześnie. (2) Złamania z uszkodzeniem naczyń i nerwów: zastosowanie wewnętrznej fiksacji i naprawy naczyń nerwowych. (3) Pływający łokieć: Gdy środkowemu i dolnemu złamaniu 1/3 trzonu kości ramiennej towarzyszy złamanie łokcia, trudno jest zresetować i utrzymać redukcję. Należy wykonać otwartą redukcję i wewnętrzne zamocowanie. (4) Złamanie segmentowe: Gdy stosuje się leczenie niechirurgiczne, łatwo jest uzyskać brak gojenia jednej lub więcej kości. Wewnętrzna fiksacja powinna zostać wykonana. (5) obustronne złamania kości: leczenie niechirurgiczne może powodować niedogodności dla pacjentów i trudności w pielęgnacji. Wewnętrzna fiksacja powinna zostać wykonana. (6) Niezadowalające złamania z ręczną redukcją: takie jak złamania spiralne, tkanka miękka jest osadzona między końcami złamania, nawet jeśli złamanie jest zadowalające względem linii, doprowadzi to do braku wygojenia i należy wykonać wewnętrzne utrwalenie. (7) Niezadowalające wyniki leczenia niechirurgicznego: takie jak nakładanie gipsu na zasłony w przypadku złamań poprzecznych, brak zrostu z powodu nadmiernej przyczepności; niechirurgiczne leczenie krótkich skośnych złamań z oczywistym przesunięciem na końcu złamania, a także należy wykonać mocowanie wewnętrzne. (8) Wiele urazów połączonych ze złamaniami: Leczenie niechirurgiczne jest trudne do utrzymania zadowalającego wyrównania końca złamania. Gdy stan się ustabilizuje, należy aktywnie wykonać operację. (9) Złamanie patologiczne: leczenie chirurgiczne może sprawić, że pacjent poczuje się komfortowo i zwiększy funkcję kończyny górnej. Przeciwwskazania 1. W przypadku złamań rozdrobnionych fiksacja wewnętrzna nie może skutecznie utrzymać redukcji, operacja może uszkodzić przepływ krwi w bloku złamań, na ogół nie rozcina się, fiksacja wewnętrzna. Jeżeli jednak wewnątrz stawowe złamanie rozdrobnione i złamanie motyla kości długiej kości nie mogą być utrzymane po redukcji, należy wykonać wewnętrzną fiksację. 2. Otwarte złamania przez ponad 12 godzin lub w ciągu 12 godzin, ale zanieczyszczenie jest poważniejsze. 3. W obszarze złamania występują ostre infekcje. Przygotowanie przedoperacyjne 1. Jeśli w miejscu złamania występuje wyraźny obrzęk, dotkniętą kończyną należy podnieść, aby przyspieszyć obrzęk. 2. Jeśli w miejscu złamania wystąpią otarcia lub pęcherze, pęcherze należy poruszyć strzykawką, ranę należy całkowicie zagoić, pęcherze wyschną, a naskórek można usunąć przed zabiegiem chirurgicznym. 3. Złamanie stawu skokowego jest zwykle mocowane za pomocą śrub do wewnętrznego zamocowania. Przed operacją należy dobrać odpowiednią długość i długość śruby zgodnie z filmem rentgenowskim. Zabieg chirurgiczny Istnieje wiele metod leczenia chirurgicznego. Klinicyści powinni wybrać metodę najbardziej korzystną dla pacjenta na podstawie własnego doświadczenia, wyposażenia, rodzaju złamania, stanu tkanek miękkich i stanu ogólnego. 1 Mocowanie igły Rush: Igła Rush jest igłą, która ma pewną elastyczność i jest elastyczna. Zgodnie z miejscem złamania stosuje się igłę o odpowiedniej długości, a jamę szpikową wprowadza się z otworu nad olecranonem. Zasadniczo stosuje się dwie igły, aby łuk skierowany był w stronę kości korowej, a dwie igły krzyżują się w jamie szpikowej, aby utworzyć napięcie i naprawić złamanie. Igła stała 2Kuntscher: rodzaj gwoździa śródszpikowego. Wybierz odpowiednią długość igły, aby wejść z dużego guzka kostnego, przez jamę szpikową przez koniec złamania do szczytu olecranonu. Powyższe dwie metody wewnętrznego mocowania są łatwe w obsłudze, ale niewystarczająco silne, aby skutecznie kontrolować obrót i skrócenie końca złamania. Ogony igły pozostawione poza kością mogą wpływać na ruch stawu barkowego lub łokciowego, więc nie jest to powszechnie stosowane klinicznie. 3 mocowanie zewnętrzne: w przypadku złamań otwartych z rozległym stłuczeniem tkanek miękkich lub oparzeniami. Jest również odpowiedni dla pacjentów, którzy nie są w stanie wykonać silnej fiksacji wewnętrznej i infekcji w złamaniu. Zewnętrzna rama mocująca jest podzielona na jedno ramię i dwa ramiona. W kilku przypadkach wymagany jest trzyramienny zewnętrzny stabilizator. Między ramionami i ramionami można zastosować pierścieniowy lub prosty łącznik prętowy, aby zwiększyć stabilność ramy. Zasadniczo, w przypadku stosowania jednoramiennego zewnętrznego utrwalacza, trzy stałe igły, to znaczy sześć stałych punktów, należy włożyć w każdy koniec złamania. Można uzyskać mocniejsze mocowanie. Powikłania utrwalenia zewnętrznego obejmują infekcję igły, rany kłute w naczyniach nerwowych i ścięgnach oraz brak zrostu złamań. Po zastosowaniu zewnętrznego utrwalacza należy regularnie przeprowadzać badanie rentgenowskie, a wyrównanie końca złamania powinno być dostosowane w czasie, a ćwiczenia funkcjonalne należy wykonywać na wczesnym etapie, aby uzyskać zadowalające wyniki. 4 z blokującym śródszpikowym mocowaniem gwoździa: trzon ramienny z blokującym gwoździem śródszpikowym pochodzi z trzonu kości udowej i piszczeli z blokującym gwoździem śródszpikowym. Poleganie na proksymalnych i dystalnych śrubach śródszpikowego gwoździa zapewnia stabilność końca złamania do linii, zapobiegając skracaniu i obracaniu końca złamania. Blokujący się gwóźdź śródszpikowy można wprowadzić w sposób anty-degradacyjny, to znaczy od dużej guzowatości kości piszczelowej przez złamanie do dystalnego końca kości ramiennej. Można go również wiercić wstecznie, to znaczy wiercić 3 cm powyżej gniazda olecranonu, a gwóźdź śródszpikowy wierci się jedwabnym gwintem, aby zwiększyć powierzchnię styku między kością korową a gwoździem śródszpikowym, aby zwiększyć stabilność. Do fiksacji śródszpikowej stosuje się fluoroskopię z ramieniem C lub z ramieniem G do dynamicznego pozycjonowania i obserwacji stanu i lokalizacji gwoździa śródszpikowego w jamie szpikowej. Weź przykład kości ramiennej. Metoda operacyjna polega na tym, że pacjent leży na rentgenowskim łóżku chirurgicznym, worki z piaskiem są podnoszone między ramionami, głowa jest zwrócona w stronę zdrowej, a bliższy koniec kości ramiennej jest maksymalnie odsłonięty, a wzdłuż naramiennika wykonuje się nacięcie o długości 3–4 cm od bocznej strony barku. Tkanka miękka włókien mięśnia naramiennego nie powinna być większa niż 5 cm, aby uniknąć uszkodzenia nerwu przeponowego. Określ pozycję obracającego się wału, cofnij go i użyj stożka kości, aby przebić jamę rdzeniastą na wewnętrznej krawędzi dużej guzowatości piszczeli. Wprowadzić igłę prowadzącą do bliższego końca złamania pod kontrolą ekranu wzmocnienia fluorescencyjnego, zmniejszyć złamanie i wprowadzić igłę prowadzącą do dystalnego końca złamania. Jeśli koniec złamania jest trudny do zresetowania, przed złamaniem można wykonać małe nacięcie, a palec może zresetować. Jeśli włożenie kołka prowadzącego jest trudne, igła może zostać obrócona lub dalszy koniec złamania może zostać obrócony, aby umożliwić igłę prowadzącą płynne przejście. Gwoździe śródszpikowe kości ramiennej są na ogół wybierane od 8 do 9 mm grubości. Jama szpikowa młodego mężczyzny jest stosunkowo cienka i często konieczne jest rozwiercenie rdzenia wzdłuż igły prowadzącej przed wprowadzeniem gwoździa śródszpikowego, a następnie gwoździe śródszpikowe wprowadza się wzdłuż igły prowadzącej. Starsi ludzie mają szersze jamy szpikowe, a czasem mogą dostać więcej gwoździ śródszpikowych. Długość gwoździa śródszpikowego można zmierzyć za pomocą kołka prowadzącego o tej samej długości lub długości ramienia zdrowej strony. Ogon gwoździa śródszpikowego należy umieścić poniżej osi obrotu barku. Proksymalny trzpień blokujący jest przykręcony od zewnątrz do wewnątrz za pomocą prowadnicy i nie penetruje kory wewnętrznej. Dalszy kołek blokujący jest wkręcany od przodu do tyłu lub od tyłu do przodu. Mocowanie śruby dynamicznej płyty kompresyjnej 5AO: stosownie do różnych części pękania, należy stosować blachy stalowe o różnych kształtach, szerokościach i grubościach. Do złamania w części środkowej stosuje się szerszą płytkę, aw złamaniach górnej i dolnej zastosowano węższą płytę stalową i zakrzywioną profilowaną płytę. W przypadku stosowania stali kompresyjnej zasilanej AO należy wziąć pod uwagę właściwości biomechaniczne kości. Niektóre kości korowe są podatne na pękanie, nawet w długich złamaniach spiralnych, po wzmocnieniu śrubą opóźniającą nadal konieczne jest użycie neutralnej blachy stalowej do wzmocnienia, a szeroka stalowa płyta z naprzemiennymi otworami służy do zwiększenia odległości między sąsiednimi śrubami. Nie należy polegać wyłącznie na śrubach opóźniających do naprawy złamania, aby uniknąć możliwości podziału kości w kierunku wzdłuż osi. Powikłania u niewielkiej liczby pacjentów z powodu fiksacji wewnętrznej nie są silne, brak połączenia kości i złudzenie.