naprawa zwieraczy odbytu

Naprawa zwieracza odbytu do chirurgicznego leczenia nietrzymania odbytu. Nietrzymanie odbytu jest zjawiskiem, w którym kał wymyka się spod odbytu lub zdolność kontroli jest osłabiona. Istnieje wiele przyczyn nietrzymania odbytu, a stopień nietrzymania moczu jest bardzo różny. Łagodne nietrzymanie moczu objawia się jedynie jako nietrzymanie stolca lub kału; ciężkie nietrzymanie moczu jest całkowicie poza kontrolą. Niektóre manifestowały się jako przypadkowe nietrzymanie moczu, nocne nietrzymanie moczu i ciężkie nietrzymanie moczu. Nietrzymanie odbytu może być nawykowe lub spowodowane rozwojem wrodzonego niedoboru układu nerwowego, częściej występującego w odcinku lędźwiowo-krzyżowym rozszczepu kręgosłupa lub opon mózgowo-rdzeniowych. Wpływa to na uczucie defekacji i ruch mięśni tych pacjentów. Kiedy odbytnica jest wypełniona, nie ma zamiaru, więc nie ma odruchowej aktywności defekacji. Zewnętrzny zwieracz odbytu i mięśnie dna miednicy są rozluźnione pod nieobecność nerwów ruchowych, dzięki czemu kał może wyciekać w dowolnym momencie. Nietrzymanie odbytu można również zaobserwować w przypadkach odbytniczego urazu odbytu, ale najczęściej występuje w przypadku pooperacyjnej deformacji odbytu, szczególnie w przypadku dużej atrezji odbytu, niedorozwoju odbytnicy, ślepego końca zlokalizowanego powyżej mięśnia dźwigacza odbytu, braku zwieracza odbytu wewnętrznego, rozwoju zwieracza zewnętrznego Dokonano wielu zmian. Zewnętrzne i zewnętrzne obrażenia zwieracza, powikłania pooperacyjne i tworzenie się blizn mogą wpływać na funkcję zewnętrznego zwieracza. Ponadto niemożność przejścia odbytnicy przez kompleks mięśniowy podczas wypadania odbytnicy jest również jedną z przyczyn nietrzymania moczu pooperacyjnego. Według naszych statystyk 70,1% nietrzymania odbytu jest wtórne do dużej pooperacyjnej operacji odbytu, nietrzymanie odbytu występuje również w chorobach odbytu, takich jak wypadanie odbytu odbytu prowadzące do rozluźnienia zwieracza, przyczepności guza lub kanału odbytu, zwężenia blizny odbytu itp. . Ponieważ przyczyny nietrzymania odbytu i stopień nietrzymania moczu są bardzo różne, czasami spowodowane kilkoma przyczynami jednocześnie, leczenie jest dość skomplikowane. Operacja powinna być starannie zaprojektowana dla każdego innego przypadku. W ostatnich latach odsetek nietrzymania moczu po operacji bez odbytu na wysokim poziomie znacznie się zmniejszył. Według 11. Konferencji Naukowej Azjatyckiej Chirurgii Dziecięcej w 1992 r. Częstość występowania wahała się od 13% do 33%, a głównym powodem było to, że chirurdzy pediatrzy zwracali wystarczającą uwagę na anatomię i fizjologię kontroli odbytu, zaprojektowali go i przyjęli. Prawidłowa metoda chirurgiczna. System zwieracza odbytu składa się z zwieracza odbytu wewnętrznego i zwieracza zewnętrznego. Zwieracz wewnętrzny to mięsień w kształcie pierścienia, który jest pogrubiony na końcu odbytnicy. Jest to mięsień gładki i należy do autonomicznego układu nerwowego. W zwieraczu wewnętrznym nie ma lub występuje tylko niewielka liczba komórek zwojowych, więc często znajduje się w stanie skurczonym, utrzymując napięcie odbytu w zamknięciu i zapobiegając kałowi. Kiedy dolna odbytnica jest stymulowana przez ciśnienie napompowania, wewnętrzny zwieracz ulega odruchowemu rozluźnieniu, umożliwiając przejście kału. Sam zewnętrzny zwieracz odbytu można podzielić na głęboki, płytki i podskórny. W ostatnich latach przeprowadzono dogłębne badanie zewnętrznego zwieracza odbytu i stwierdzono, że powierzchowne włókna zewnętrznego zwieracza są rozmieszczone tylko pod skórą odbytu. Głębokie włókna są grubsze i rozciągają się do brzusznego aspektu kości ogonowej i piszczeli. Powyższe trzy włókna mięśniowe są połączone ze sobą po przedniej stronie i nie można ich łatwo rozróżnić, i są zbiorczo nazywane kompleksem mięśni poprzecznie prążkowanych. Kompleks i mięsień dźwigacza odbytu odgrywają najważniejszą rolę w kontroli defekacji. W ostatnich latach niektórzy uczeni proponowali poprzez ciągłe badania przekrojowe histologiczne, że zewnętrzny zwieracz odbytu i łono płciowe powinny być traktowane jako nierozłączna jedność, które razem stanowią trzy ważne pierścienie kontrolujące defekację, zwane systemem potrójnej pętli. ). Górna pętla składa się z mięśnia łonowo-odbytniczego i zewnętrznych włókien zewnętrznego zwieracza. Otacza odbytnicę i kończy się na łonu. Unerwienie jest podskórną gałęzią nerwu pachendowego. Funkcja polega na przesunięciu tylnej ściany odbytnicy do przodu w celu utworzenia kąta odbytniczego. (pętla pośrednia) składa się ze środkowych włókien zwieracza, który otacza przednią ścianę odbytnicy i kończy się w kości ogonowej. Jest zdominowany przez krocza gałąź grzebienia biodrowego. Efektem jest zawieszenie przedniej ściany odbytnicy w celu cofnięcia. Kiedy dolny pierścień kurczy się, kanał odbytu jest ustalony. (Pętla podstawowa) składa się z włókien podskórnych zewnętrznego zwieracza. Otacza odbyt koncentrycznie i kończy się w podskórnej części odbytu. Dominuje opadająca gałąź nerwu przeponowego. Funkcja polega na pociągnięciu tylnej ściany odbytu do przodu i do dołu. System trzech pierścieni wykonuje precyzyjną i potężną kontrolę odbytu, a jego efekty są następujące: 1 Bezpośrednio ściskając różne pozycje dolnego końca odbytnicy, dodatkowo każdy pierścień może wykonywać swoje czynności osobno. 2 Poprzez mechanizm załamania trzy pierścienie blokują w odwrotny sposób dolny koniec odbytnicy, powodując przechylenie kanału odbytu i rozciągnięcie tylnej ściany odbytu, co nie tylko zapewnia, że ​​układ mięśni prążkowanych zamyka odbyt szybko i całkowicie, a także wchodzi do kału w dolnym końcu odbytnicy. Jest izolowany od wrażliwego obszaru dolnego końca odbytnicy i pełni funkcję kontrolowania defekacji. Pełna kontrola odbytu wymaga co najmniej dwóch pierścieni aktywności. Jeśli można zachować integralność pierścienia pośredniego i pierścienia podstawowego, można wypróżnić jelito, nawet jeśli brakuje górnego pierścienia. Wiele przypadków łagodnego nietrzymania odbytu można stopniowo przywrócić po treningu defekacji, a niektóre dzieci z nietrzymaniem odbytu mogą częściowo lub całkowicie powrócić do normalnego ruchu jelit z wiekiem i tylko niektóre przypadki ostatecznie wymagają operacji. Leczenie chorób: uraz odbytu Wskazanie Naprawa zwieracza odbytu zewnętrznego zwieracza odbytu z powodu operacji lub urazu pourazowego, zranienia, ciągłego przerywania pierścienia odbytu, cofania się resztkowego zwieracza itp., Co powoduje zamknięcie odbytu lub nietrzymanie odbytu z powodu słabego kurczliwości resztkowego zwieracza . Przeciwwskazania Kiedy odbyt jest zbyt duży lub zamknięcie odbytu spowodowane większą ilością blizny nie jest ścisłe, zwykła naprawa zewnętrznego zwieracza nadal nie może rozwiązać problemu nietrzymania moczu. Najpierw należy wykonać znieczulenie, a następnie naprawić zwieracz, aby stworzyć warunki do powrotu do zdrowia po naprawie zwieracza. Ponadto ta metoda jest wyłączona z powodu nietrzymania moczu spowodowanego uszkodzeniem nerwów. Przygotowanie przedoperacyjne Jelito powinno zostać oczyszczone przed operacją, a dojelitowy lek do sterylizacji powinien zostać przyjęty 3 dni przed operacją, a lewatywę należy zabezpieczyć antybiotykami rano w dniu operacji. Zabieg chirurgiczny 1. Po szczegółowym badaniu wyczyść lokalizację złamanego końca zwieracza, wykonaj nacięcie promieniowe wzdłuż tkanki bliznowatej lub wykonaj nacięcie w kształcie litery „U”, wklęsłe w kierunku odbytu, aby zmniejszyć nacięcie pooperacyjne zanieczyszczone kałem. 2. Po rozcięciu skóry odwróć płatek do odbytu, a następnie oddziel bliznę w tkance podskórnej, aby znaleźć złamany koniec mięśnia. W razie potrzeby użyj stymulatora elektrycznego, aby określić pozycję kikuta mięśnia. Blizna zostaje usunięta, ale aby szew był mocny, niektóre blizny powinny zostać zatrzymane na pniu zwieracza, aby zmniejszyć ryzyko zerwania włókien mięśniowych po zszyciu. 3. Zszyj zerwane końce zwieracza, które można przyszyć nicią jedwabną lub drutem stalowym. Po połączeniu obu końców igły są zszywane, a tkanka podskórna i skóra są zszywane w sposób przerywany. Komplikacja Głównym powikłaniem zewnętrznej naprawy zwieracza jest pęknięcie mięśnia szwu. Powodem rozszczepienia jest to, że szew jest zbyt ciasny i wpływa na dopływ krwi do mięśni; drugi to wczesne pooperacyjne wypróżnienie, infekcja rany. W przypadku zakażenia rany drenaż należy wcześnie przerwać. Jeśli zszyty zwieracz zostanie częściowo zerwany, kikut utknie w jego pobliżu, więc zwykle nie wpływa on na efekt chirurgiczny po wygojeniu.