Skrócona żywotność krwinek czerwonych
Wprowadzenie
Wprowadzenie Ciężka beta talasemia jest homozygotą talasemii β0 lub β + lub podwójną heterozygotą talasemii β0 i β +, ponieważ tworzenie nici β jest całkowicie lub prawie całkowicie zahamowane, tak że synteza łańcucha HbA zawierającego β jest zmniejszona lub zaniknięta, a zbędna Łańcuch α łączy się z łańcuchem γ, aby uzyskać HbF (a2γ2), co znacznie zwiększa HbF. Ze względu na wysokie powinowactwo HbF do tlenu tkanka pacjenta jest niedotleniona. Nadmiar łańcucha a osadza się w czerwonych krwinkach i czerwonych krwinkach, a ciała inkluzyjne łańcucha a są przymocowane do błony czerwonych krwinek, aby się usztywnić i są w większości niszczone w szpiku kostnym, powodując „nieskuteczną hematopoezę”. Niektóre czerwone krwinki zawierające ciała inkluzyjne dojrzewają i są uwalniane do krwi obwodowej, ale łatwo ulegają zniszczeniu, gdy przechodzą przez mikrokrążenie; to ciało inkluzyjne wpływa również na przepuszczalność błony czerwonych krwinek, co skraca życie czerwonych krwinek.
Patogen
Przyczyna
Choroba jest spowodowana delecją lub mutacją punktową genu globiny. Istnieją cztery rodzaje łańcuchów peptydowych tworzących globinę, a mianowicie łańcuchy α, β, γ, δ, które są odpowiednio kodowane przez odpowiadające im geny. Delecje lub mutacje punktowe tych genów mogą powodować zaburzenia syntezy różnych łańcuchów peptydowych, w wyniku czego powstają składniki hemoglobiny. Zmień Talasemia jest zwykle podzielona na cztery typy: α, β, δβ i δ, spośród których bardziej powszechne są talasemia β i α.
1. talasemia beta
Klaster genów ludzkiej beta globiny znajduje się w 11p15.5. Występowanie talasemii beta (zwanej talasemią beta) wynika głównie z mutacji punktowych w genach, a kilka z nich to delecje genów. Usunięcie genu i niektóre mutacje punktowe mogą całkowicie hamować wytwarzanie łańcucha β, zwanego talasemią β0; niektóre mutacje punktowe hamują wytwarzanie łańcucha β, który nazywa się talasemią β +. Istnieje więcej mutacji w genie β-talasemii, a do tej pory odkryto ponad 100 punktów mutacji, a w Chinach znaleziono 28. Istnieje 6 typowych mutacji: 1β41-42 (-TCTT), około 45%; 2IVS-II654 (C → T), około 24%; 3β17 (A → T); około 14%; 4TATA box- 28 (A → T), około 9%; 5β71-72 (+ A), około 2%; 6β26 (G → A), to znaczy HbE26, około 2%.
Ciężka beta talasemia jest homozygotą talasemii β0 lub β + lub podwójną heterozygotą talasemii β0 i β +, ponieważ tworzenie nici β jest całkowicie lub prawie całkowicie zahamowane, tak że synteza łańcucha HbA zawierającego β jest zmniejszona lub zaniknięta, a zbędna Łańcuch α łączy się z łańcuchem γ, aby uzyskać HbF (a2γ2), co znacznie zwiększa HbF. Ze względu na wysokie powinowactwo HbF do tlenu tkanka pacjenta jest niedotleniona. Nadmiar łańcucha a osadza się w czerwonych krwinkach i czerwonych krwinkach, a ciała inkluzyjne łańcucha a są przymocowane do błony czerwonych krwinek, aby się usztywnić i są w większości niszczone w szpiku kostnym, powodując „nieskuteczną hematopoezę”. Niektóre czerwone krwinki zawierające ciała inkluzyjne dojrzewają i są uwalniane do krwi obwodowej, ale łatwo ulegają zniszczeniu, gdy przechodzą przez mikrokrążenie; to ciało inkluzyjne wpływa również na przepuszczalność błony czerwonych krwinek, co skraca życie czerwonych krwinek. Z powyższych powodów dziecko jest klinicznie przewlekłą anemią hemolityczną. Niedokrwistość i niedotlenienie stymulują wydzielanie erytropoetyny, co powoduje wzrost hematopoezy w szpiku kostnym, co powoduje zmiany kostne. Niedokrwistość zwiększa wchłanianie żelaza przez jelita, a powtarzane transfuzje krwi podczas procesu leczenia powodują gromadzenie żelaza w dużych ilościach w tkance, co powoduje hemosyderozę. Lekkie talasemia jest heterozygotycznym stanem talasemii β0 lub β +, a synteza nici β jest tylko nieznacznie zmniejszona, więc jej zmiany patofizjologiczne są wyjątkowo łagodne. Pośrednia talasemia beta jest podwójną heterozygotą niektórych talasemii β + i homozygotyczną dla niektórych wariantów talasemii lub podwójnym heterozygotycznym stanem dwóch różnych odmian anemii wytwarzających globinę, zmiany patofizjologiczne Między ciężkim a lekkim.
2. talasemia alfa
Ludzki klaster genów globiny znajduje się w 16Pter-p13.3. W każdym chromosomie znajdują się 2 geny perełek, a para chromosomów ma 4 geny a-globiny. Większość talasemii (w skrócie talasemia) jest spowodowana delecją genu a-globiny, a kilka jest spowodowanych mutacjami punktowymi genów. Jeśli brakuje tylko jednego genu na chromosomie lub jest on uszkodzony, syntetyczna część łańcucha alfa jest hamowana, zwana talasemią +, a jeśli brakuje dwóch genów na każdym chromosomie, jest to talasemia a0.
Ciężka alfa talasemia jest stanem homozygotycznym talasemii a0, a jej cztery geny a-globiny są usunięte lub uszkodzone, tak że w ogóle nie powstaje łańcuch a, a zatem synteza łańcucha zawierającego HhA, HbA2 i HbF jest zmniejszona. Duża liczba procesów syntezy łańcucha gamma 4 (HbBart) zachodzi w okresie płodowym pacjenta. Powinowactwo HbBart do tlenu jest niezwykle wysokie, powodując niedotlenienie tkanek i zespół obrzęku płodu. Pośrednim typem i talasemią alfa są heterozygotyczne stany talasemii α0 i a +, które są powodowane przez usunięcie lub defekt trzech genów a-globiny. Pacjent może zsyntetyzować jedynie niewielką ilość łańcucha α, a nadmiar łańcucha β jest syntetyzowany HbH (β4). . HbH ma wysokie powinowactwo do tlenu i jest niestabilną hemoglobiną, łatwo denaturuje i wytrąca się w czerwonych krwinkach, tworząc ciałka inkluzyjne, co powoduje, że błona erytrocytów jest sztywna i skraca życie czerwonych krwinek. Lekka talasemia alfa jest stanem homozygotycznym + homozygotycznym lub heterozygotycznym a talasemia A. Ma tylko 2 delecje lub defekty genów a-globiny, więc zachodzi znaczna ilość syntezy łańcucha a zmiany patofizjologiczne są niewielkie. Talasemia statyczna jest heterozygotycznym stanem heteroseksualnym, który ma tylko jedną delecję lub defekt genu alfa, synteza łańcucha jest nieco zmniejszona, a zmiany patofizjologiczne są bardzo niewielkie.
Zbadać
Sprawdź
Powiązana kontrola
Rutynowa analiza erytropoetyny szpiku kostnego hemoglobina hemoglobina A2
Zgodnie z cechami klinicznymi i testami laboratoryjnymi, w połączeniu z pozytywnym wywiadem rodzinnym, ogólnie można postawić diagnozę. Gdy istnieją warunki, można postawić diagnozę genetyczną. Krew obwodowa jest niedokrwistością hipochromiczną małych komórek, wielkość czerwonych krwinek jest różna, centralny obszar zabarwiony światłem jest powiększony, i występują nieprawidłowe kształty, kształty docelowe, resztki czerwonych krwinek i jądrzaste czerwone krwinki, plamiste czerwone krwinki, polichromatyczne czerwone krwinki i ciało Hao-Zhou. Itd .; retikulocyty są normalne lub podwyższone. Szpik kostny jest wyraźnie aktywny w układzie czerwonych krwinek, większość stanowi średnie i późne czerwone krwinki, a dojrzałe czerwone krwinki są takie same jak krew obwodowa. Kruchość osmotyczna czerwonych krwinek jest znacznie zmniejszona. Zawartość HbF jest znacznie zwiększona, głównie> 0,40, co stanowi ważną podstawę do diagnozy ciężkiej talasemii β. Filmy rentgenowskie czaszki pokazały przerzedzenie wewnętrznych i zewnętrznych płytek czaszki, poszerzenie zwężenia oraz pionowe krótkie ostrogi między kośćmi korowymi.
Diagnoza
Diagnostyka różnicowa
Niski poziom czerwonych krwinek: niski poziom czerwonych krwinek to kliniczne objawy niedokrwistości z niedoboru żelaza u dzieci.
Szerokość dystrybucji czerwonych krwinek jest niska: szerokość dystrybucji czerwonych krwinek jest niska, co stanowi wskaźnik pomocniczy układu czerwonych krwinek. Szerokość dystrybucji krwinek czerwonych RDW jest parametrem zmienności objętości krwinek czerwonych, który jest uzyskiwany przez analizator krwinek.Większość pokarmów jest wyrażana przez współczynnik zmienności zmierzonej objętości krwinek czerwonych (RDW-CV), a wartość referencyjna wynosi 11,5% -14,5%. Powyżej normy stosuje się go głównie w diagnostyce różnicowej niedokrwistości z niedoboru żelaza i talasemii.
Wady rozwojowe czerwonych krwinek: Wady rozwojowe czerwonych krwinek wskazują klinicznie bardziej na kłębuszkowe zapalenie nerek Badanie morfologiczne czerwonych krwinek w moczu jest szeroko stosowaną metodą kliniczną w ostatnim dziesięcioleciu. Podstawową zasadą jest to, że na czerwone krwinki czerwone kłębuszków mają wpływ mechaniczne uszkodzenia kłębuszkowej błony podstawnej i / lub śródmózgowego gradientu osmotycznego, a morfologia jest często zniekształcona. Morfologia czerwonych krwinek w moczu z krwiomoczem kłębuszkowym jest na ogół nieobecna. Powyższe zmiany występują i mają jednolity pozytywny kształt. Może to pomóc w rozróżnieniu między krwiomoczem kłębuszkowym a krwiomoczem kłębuszkowym.
