Operacja torbieli rozszczepu Rathkego

Torbiel szczelinowa Rathkego jest wrodzoną torbielą pochodzącą z resztkowych komórek nabłonkowych zarodkowego czaszkowo-gardłowego jądra. Po 4 tygodniach zarodków komórki zewnętrznej warstwy embrionalnej nad pierwotnym pyskiem wybrzuszały się w górę, tworząc worek Rathke, który zamykał się w rurce czaszkowo-gardłowej 7 tygodni przed zarodkiem, a przednia ściana utworzyła jamę przysadki, która później przekształciła się w przednią przysadkę; Mniej rozwinięty w środkowy przysadkę mózgową. Shanklin (1949) znalazł 22 przypadki resztkowych ubytków między dwiema tkankami w 100 prawidłowych autopsjach, z których 13 utworzyło małe torbiele z płynem torbielowatym bez objawów klinicznych, co nazywało się szczeliną Rathkego. Od tego czasu niektórzy autorzy odkryli, że torbiel utworzona przez tę szczelinę może stopniowo zwiększać się, powodując kompresję otaczającej struktury i objawy kliniczne, co nazywa się objawową torbielą szczeliny Rathkego. E1-Mahdy (1998) zgłosił 28 przypadków, w których jednowarstwowy nabłonek kolumnowy lub sześcienny stanowił 71,4%, pseudostratowany nabłonek płaskonabłonkowy stanowił 17%, mieszane komórki nabłonkowe stanowiły 7%; wewnątrztorebkowy płynny przezroczysty żółtawy stanowił 21,4%, lepki Ma 60,7% grubości i jest mętna lub śluzowa, a jego kolor zmienia się od zielonego do brązowego. Ponadto niektórzy autorzy podają, że ich zawartość przypomina torbiele nabłonkowe. 1, częstość występowania Według statystyk literaturowych w rutynowej sekcji zwłok wskaźnik zapadalności wynosi od 12% do 13%. U tych pacjentów przed śmiercią nie występują objawy kliniczne, tylko gdy się nasilają, uciskając otaczające struktury w celu wywołania objawów klinicznych, zwanych objawową torbiel szczeliny Rathkego. Przed latami 80. CT i MRI nie były szeroko stosowane, a diagnoza była bardzo trudna, zgłoszono tylko przypadki. Statystyki Yoshida (1997) zgłosiły tylko 34 przypadki w poprzedniej literaturze. Później, z powodu zastosowania CT i MRI, częstość ta znacznie wzrosła. Voelker (1991) zgłosił 155 przypadków, E1-Mahdy (1998) zgłosił 400 przypadków zmian w przysadce podczas operacji, a 28 przypadków było objawowymi torbielami Rathkego, co stanowiło 7 przypadków. % Według raportu, torbiele te znajdują się zwykle między przednim a środkowym płatem przysadki mózgowej. Większe torbiele mogą dotrzeć do siodła, łodygi i lejka. Poszczególne torbiele zawierają znaczną masę guza lub trudną przysadkę mózgową. Guz lub czaszkogardlak rośnie razem i czasami wystaje w górę do trzeciej komory. 2, objawy kliniczne Objawowe torbiele Rathke można zobaczyć w różnym wieku, ale najczęściej występują w wieku od 40 do 50 lat. Przebieg choroby jest powolny, średnio od 3 do 4 lat, ale może również wystąpić szybko z powodu apopleksji przysadki. Ogólne objawy kliniczne to ból głowy, zaburzenia widzenia i zmiany endokrynologiczne. Najczęstsze zmiany endokrynologiczne to uogólnione osłabienie, zaburzenia seksualne, opóźnienie rozwoju, zapaść cukrzycy i otyłość. Niektóre zmiany rozwijają się w górę, powodując skręcenie ciśnienia w przysadce mózgowej, co zwiększa prolaktynę we krwi; u pacjentek brak miesiączki i laktacji, au mężczyzn - impotencja. Badania krwi wykazały podwyższony poziom prolaktyny, a inne poziomy hormonów przysadkowych, takie jak hormon adrenokortykotropowy, gonadotropina i hormon stymulujący tarczycę, są zmniejszone. Rozwój torbieli może również powodować zmiany widzenia i pola widzenia. Poszczególne przypadki zgłaszają aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, wtórnie pustą sellę lub tworzenie ropnia w torbieli. Thomas (1998) poinformował, że było 9 przypadków torbieli szczeliny Rathke w połączeniu z infekcją wewnątrzczaszkową. Ponadto zdarzały się przypadki nagłego pogorszenia stanu, niedoczynności przysadki lub niewydolności nadnerczy i apopleksji przysadki. Dlatego uważam, że choroba powinna być leczona na czas. Istnieją również przypadki, w których torbiel może rosnąć razem z guzem przysadki lub czaszkowo-gardłowym. 3, badanie obrazowe CT i MRI wykazały, że torbiel Rathkego była torbielowatą zmianą zajmującą przestrzeń w siodle lub w siodle. Rzadko była zmianą zajmującą siodło i była wymagana w przypadku torbielowatego guza przysadki, nie zwapnionego czaszkowo-gardłowego i siodła. Zidentyfikowano obszarowe torbiele nabłonkowe i pajęczynówki. Wyniki CT: Według E1-Mahdy (1998) 73,3% stanowiły torbiele o niskiej gęstości; 26,7% stanowiły cienie o mieszanej gęstości, te ostatnie często reprezentowały znaczną masę przysadki lub udar w torbieli; 7,1% widoczna ściana torbieli Zwapnienie. MRI jest inny, a sygnał wewnątrzczaszkowy jest związany z zawartością torbieli. Według E1-Mahdy (1998) obraz ważony T1 wynosi 54,5% dla sygnałów wysokich, 36,4% dla sygnałów niskich i 9% dla sygnałów mieszanych. Obraz ważony T2 wynosi 54,5% dla sygnału równego, 31,8% dla sygnału wysokiego, 4,5% dla sygnału niskiego i 9% dla sygnału mieszanego. Chirurgia widzi grubość ścianek lub zwapnienie, reakcję zapalną, torbielowatą płynną zieloną lub brązową lepką, zdenaturowaną hemoglobinę, co stanowi 18,1%. Powyższe zmiany w obrazowaniu są czasami trudne do odróżnienia od czaszkowo-gardłowego, dlatego Landolt (1992) zauważył, że diagnoza torbieli Rathkego jest czasami trudna, tylko staranna analiza historii medycznej i danych obrazowych, takich jak CT i MRI, w połączeniu z operacją i patologią. Zobacz, jak być w stanie ustalić diagnozę. W chirurgii ogólnej ściana torbieli jest gładka i zwapniała. Kapsułka jest żółtą cienką lub lepką cieczą, bez znacznej masy guza i większym wsparciem dla torbieli Rathke. Leczenie chorób: guz przysadki mózgowo-gardłowej Wskazanie Ponieważ choroba jest klinicznie i obrazowo podobna do torbielowatego guza przysadki mózgowej lub czaszkowo-gardłowego rozwijającego się w stawie lub nieco powyżej siodła, wskazania chirurgiczne są takie same jak w przypadku dwóch górnych guzów w miejscu. Czasami stwierdzono, że małe osoby bez objawów nie mogą operować. Przeciwwskazania 1. Zakażenie nosa lub przewlekłe zapalenie zatok, obrzęk błony śluzowej i przekrwienie, podatne na zakażenie śródczaszkowe po operacji. 2. Jeśli zatoka dorosła lub zatokowa nie jest dobrze uformowana, jeśli konieczne jest podejście przezklinowe, kość przed seledyną należy wyszlifować za pomocą mikro-wiertła pod fluoroskopią telewizyjną. 3. Zatoka klinowa jest nadmiernie odparowywana, a nerw wzrokowy i tętnicę szyjną wewnętrzną można wystawić na błonę śluzową zatoki klinowej, która łatwo powoduje uszkodzenie podczas operacji. 4. Koronowy skan CT wykazał, że masa guza w siodle i selerze była w kształcie hantli, co wskazuje, że przegroda siodła była niewielka, a operacja przezklinowa nie była łatwa do osiągnięcia w siodle, a guz siodła nie był łatwo widoczny po usunięciu guza siodła. Wpadnij w siodło podczas kompresji śródczaszkowej. 5. Guz w siodle jest większy lub rozciąga się do dołu przedniego, środkowego i tylnego. 6. Górna część guza jest większa, a pole widzenia jest poważnie uszkodzone. Operacja przezklinowa nie może wykonać pełnej dekompresji nerwu wzrokowego, a odzyskanie pola widzenia po operacji nie jest tak dobre, jak mikrochirurgia przezczaszkowa. Przygotowanie przedoperacyjne 1. Badanie endokrynologiczne: w tym kompleksowe oznaczanie różnych hormonów hormonalnych w przysadce mózgowej. 2. Badanie obrazowe: Oprócz normalnych i wielokierunkowych tomogramów selli, w miarę możliwości należy wykonywać cienkie plastry tomografii komputerowej i skanów MRI selli. 3. Przygotowanie leku: osoby z oczywistym niedoczynnością przysadki powinny być leczone odpowiednią terapią zastępczą przed zabiegiem chirurgicznym, zwykle podawane deksametazon lub prednizon przez 2–3 dni. 4. Powtórz donosowe płukanie pacjenta na kilka dni przed operacją lub okresowo dodawaj roztwór antybiotyku. Włosy na nos odcięto 1 dzień przed operacją i przemyto, a następnie wkroplono roztwór antybiotyku. Zabieg chirurgiczny 1. W najwcześniejszych doniesieniach literaturowych najczęściej stosuje się podejście przezczaszkowe i stopniowo wprowadza się do zatoki klinowej. Prawie wszystkie E1-Mahdy'ego (1998) i inne opisy przypadków na dużą skalę wykorzystują podejście przezklinowe. 2. Większość zmian obserwowanych podczas operacji była zmianami torbielowatymi w stawie, a ścianę torbieli usunięto częściowo po usunięciu płynu torbieli. Większość autorów opowiada się za przezklinowym podejściem do otwierania opony twardej siodła i okna kostnego, nie wypełniaj powięzi powięzi lub tłuszczu, nie naprawiaj dna siodła, aby płyn torbielowaty nadal wydzielał się do zatoki klinowej, aby uniknąć nawrotu; Podczas operacji należy zachować nienaruszoną błonę pajęczakową. W przypadku pęknięcia błony należy wypełnić siodło powięź lub tłuszczem, aby uniknąć wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego po operacji. Jednak to leczenie nieuchronnie doprowadzi do nawrotu choroby.