Zespół Lidella
Wprowadzenie
Wprowadzenie do zespołu Liddella Zespół Liddlesy'a, objawy kliniczne nadciśnienia, hipokaliemia, zasadowica metaboliczna, objawy kliniczne takie jak pierwotny aldosteronizm, ale poziom aldosteronu w osoczu jest bardzo niski, a spironolakton - antagonista receptora mineralokortykoidów Nie jest skuteczny, dlatego nazywa się go również pseudoaldosteronizmem. Podstawowa wiedza Odsetek chorób: 0,005% Wrażliwi ludzie: żadnych wyjątkowych ludzi Tryb infekcji: niezakaźny Powikłania: zawał mięśnia sercowego, arytmia, obrzęk
Patogen
Przyczyna zespołu Liddella
(1) Przyczyny choroby
Podstawową zmianą zespołu Liddella jest mutacja genu podjednostki β, γ w kanale sodowym wrażliwym na komórki nabłonkowe kanalików wrażliwych na amiloryd sodu (ENaC), który uniemożliwia regulację wiązania białka z podjednostką karboksy-końcową bogatą w prolinę Obszar ten wystawia dużą ilość aktywnego ENaC na wierzchołek błony świetlnej, co powoduje wzrost liczby kanałów na błonie świetlnej, wzrost aktywności, wzrost wchłaniania zwrotnego sodu i zwiększenie wydalania potasu.
(dwa) patogeneza
ENaC znajduje się w dystalnych zwiniętych kanalikach nerkowych, kanalikach zbierających, nabłonkowych korowych i rdzeniowych komórkach nabłonkowych po wierzchołkowej stronie błony świetlnej, które mogą wchłaniać jony sodu (Na +) w płynie świetlnym do komórek nabłonkowych przez gradient elektrochemiczny, a następnie substrat. Boczna Na + -K + -ATPaza jest pompowana do przestrzeni międzykomórkowej i ponownie wchłaniana do krwi. ENaC jest etapem ograniczającym szybkość wchłaniania sodu i jest ważnym czynnikiem w utrzymaniu homeostazy i ciśnienia krwi płynu pozakomórkowego. Kanał to sód i lit. Swoistość, może być specyficznie blokowana przez triamteren lub amiloryd, może regulować aktywność ENaC poprzez ubikwitynację i endocytozę C-końca cytozolu, aldosteronu, wazopresyny, insuliny i Ścieżki regulacyjne, w tym cytoszkielet i kinazy białkowe A, C, regulują ich aktywność.
ENaC składa się z trzech podjednostek: α, β i γ. Wszystkie trzy mają dwie domeny transbłonowe, jedną dużą domenę zewnątrzkomórkową i dwa krótkie ogony cytoplazmatyczne oraz dokładną rolę trzech podjednostek. Nie jest w pełni zrozumiałe, że podjednostka alfa może być podstawową jednostką strukturalną, która jest niezbędna do funkcjonowania kanału; podjednostka β, γ jest jednostką regulacji aktywności, a 3 podjednostki mają 35% homologii, ale ich ogony cytoplazmatyczne Istnieje wysoce konserwatywny region bogaty w prolinę (region P2) zawierający sekwencję PPPxY (P dla proliny, Y dla tyrozyny, X dla dowolnego aminokwasu), zwany motywem PY, białkiem opiekuńczym Domena WW progresywnej regulowanej w dół izoformy genu 4 (Nedd4) wyrażanej przez YAP65 i neuronowe komórki prekursorowe ligazy ubikwityny może być specyficzna dla bogatego w prolinę regionu P2 motywu PY normalnej podjednostki β, γ. Jest fosforylowany przez wiązanie i / lub hamuje aktywność ENaC przez endocytozę za pośrednictwem klatrryny.
Do tej pory zidentyfikowano 12 mutacji genowych zespołu Liddella, obie zlokalizowane w ogonie cytoplazmatycznym podjednostki β, γ. ENaC, która została zakończona wcześnie z powodu mutacji missense lub mutacji przesuwającej ramkę, nazywana jest kanałem Liddle'a. Ten kanał ma wyższą aktywność niż ENaC typu dzikiego, więc domena WW białka YAP65 i białka Nedd4 nie może wiązać się z motywem PY na podjednostce β, γ, co zmniejsza inwersję ENaC do komórki, a duża ilość aktywnego ENaC jest wystawiona na wnękę. W górnej części błony zwiększa się liczba kanałów na błonie komórkowej, wzrasta aktywność, wzrasta reabsorpcja sodu, zwiększa się objętość krwi, wzrasta ciśnienie krwi, hamowane jest wydzielanie aldosteronu i reniny, reabsorpcja potasu jest zmniejszona i pojawia się szereg objawów klinicznych, chociaż Wewnątrzkomórkowy sód jest wysoki, aktywność ENaC nadal nie jest regulowana w dół, a regulacja sprzężenia zwrotnego EN + C przez Na + jest zaburzona Po spożyciu niskiego sodu zmniejszenie sodu w moczu nie jest tak dobre jak u normalnych ludzi.
Zespół Liddella Chociaż poziom aldosteronu w osoczu jest bardzo niski, nerka nadal plwocina sodu i potasu, hamuje syntezę aldosteronu i hamuje obwodową aktywność aldosteronu, nie ma wpływu na elektrolity w moczu i reaguje z lekami moczopędnymi oszczędzającymi sól i sól oraz ładunkiem sodu. Nadciśnienie o rozszerzalnej pojemności jest spójne, a triamteren jest skuteczny, ale większość pacjentów nie jest w stanie kontrolować ciśnienia krwi za pomocą samej ampicyliny. Efekt ten jest lepszy po dodaniu górnej granicy soli, co sugeruje, że bliższy kanalik w miejscu triamterenu jest również Istnieje zjawisko nadmiernego wchłaniania Na +.
Przeszczep nerki przeprowadzono u pacjentów z zespołem Liddella po niewydolności nerek Wyniki wykazały, że wszystkie wskaźniki (w tym ciśnienie krwi i krew, mocz i elektrolity) zostały przeliczone na normalne, co świadczyło o tym, że uszkodzenie dotyczyło samej nerki. Większość wyników pylografii dożylnej była normalna. Biopsja nerki Stwierdzono, że proksymalna błona mezangialna miała zmiany klastyczne; zanik kłębuszków nerkowych, cząsteczki reniny były nieliczne, a wzrost poziomów reniny i aldosteronu w osoczu po ograniczeniu soli również odzwierciedla atrofię urządzenia kłębuszkowego; W przypadku wzrostu zawartości komórek kłębuszkowych, czasami zrosty.
Zapobieganie
Profilaktyka zespołu Liddella
Choroba jest rzadką, autosomalną dominującą chorobą genetyczną. Obecnie nie ma skutecznej metody zapobiegania. W diagnozowaniu i leczeniu nadciśnienia konieczne jest zwrócenie uwagi na występowanie choroby. W przypadku wykrycia podejrzanych objawów konieczne jest dalsze badanie. Wczesne wykrycie i wczesne leczenie w celu zapobiegania powikłaniom.
Powikłanie
Powikłania zespołu Lyle'a Powikłania zawał mięśnia sercowego arytmia obrzęk
Zespół Liddella, jak każda inna przyczyna nadciśnienia, może powodować wiele powikłań. Członkowie rodziny zespołu Liddella umierają w udarze, zawale mięśnia sercowego, arytmii (szczególnie z chorobą wieńcową) i niewydolności serca Zwiększone ryzyko; stwardnienie nerek postępujące, niewydolność nerek, ale dzieje się tak, ponieważ charakterystyka samej choroby jest nadal niejasna, długotrwała hipokaliemia może powodować nefropatię kalifopeniczną, której towarzyszy Obłok podobny do obrzęku zakrzywionych kanalików i zmiany funkcji dalszych kanalików powodują, że nerki zakwaszają mocz, zmniejszają obciążenie kwasem i zmniejszają zdolność koncentracji moczu.
Objaw
Zespół Liddella objawy typowe objawy hipokaliemia nadciśnienie zasadowica metaboliczna wielomocz zaburzenia czuciowe niezdolność do polidypsji polidypsja drgawki rabdomioliza 瘫痪
Typowymi objawami klinicznymi pacjentów z zespołem Liddella są nadciśnienie, hipokaliemia i zasadowica metaboliczna. Na fenotyp kliniczny duży wpływ ma penetracja genów i czynniki środowiskowe. Niektórzy pacjenci mają podwyższone ciśnienie krwi i prawidłowy poziom potasu we krwi. Niektórzy pacjenci mają niskie stężenie potasu we krwi i normalne ciśnienie krwi. Niektórzy pacjenci mają normalne ciśnienie krwi i poziom potasu we krwi oraz niskie poziomy aldosteronu. Poziom HCO3 w osoczu jest również bardzo różny. Niektórzy pacjenci nie mają zasadowicy metabolicznej, a niektórzy pacjenci mają HCO3- Poziom jest bardzo wysoki. Mówiąc ogólnie, im niższy poziom potasu we krwi, tym wyższy poziom HCO3 w osoczu, objawy kliniczne zespołu Liddella:
Nadciśnienie tętnicze
Jest to najwcześniejszy i najczęstszy objaw, który występuje częściej u młodzieży i jest poważniejszy. Pacjenci często widzą ten objaw.
2. Zaburzenia elektrolitowe
Hipokaliemia jest również częstym objawem, ale około 50% pacjentów ma wysokie ciśnienie krwi i prawidłowy poziom potasu, a poziom potasu we krwi wynosi na ogół 2,4 do 2,8 mmol / l; czasami tylko nieznacznie niski poziom potasu, 3,0 do 3,6 mmol / l, potas. Bardzo niskie (1,8 ~ 2,2 mmola / l) jest rzadkie, zasadowe metaboliczne zwiększenie stężenia HCO3 w osoczu, zwiększenie pH krwi tętniczej, zwiększenie sodu we krwi, renina w osoczu, poziomy aldosteronu, zmniejszenie sodu w moczu, mocz Wzrost potasu i poziomy aldosteronu w moczu są niskie.
3. Niska wydajność potasu
Takie jak osłabienie mięśni, okresowe porażenie, drgawki dłoni i stóp, a nawet rabdomioliza (ze zwiększoną fosfokinazą kreatynową w osoczu), parestezje; wielomocz, wielomocz.
Zbadać
Kontrola zespołu Liddella
1. Potas we krwi wynosi na ogół od 2,4 do 2,8 mmol / l, a czasami rzadko tylko nieznacznie niski poziom potasu, 3,0 do 3,6 mmol / l, a wyjątkowo niski poziom potasu (1,8 do 2,2 mmol / l).
2. Alkaloza metaboliczna w osoczu Zwiększony poziom HCO3, wzrost pH krwi tętniczej, wzrost sodu we krwi, renina w osoczu, poziomy aldosteronu były niskie, zmniejszenie sodu w moczu, zwiększenie potasu w moczu, poziomy aldosteronu w moczu były niskie.
Diagnoza
Diagnoza i różnicowanie zespołu Liddella
Kryteria diagnostyczne
Główną diagnozą zespołu Liddella jest nadciśnienie, hipokaliemiczna zasadowica metaboliczna, niskie stężenie reniny w osoczu i niski poziom aldosteronu w osoczu. Wczesne rozpoznanie tej choroby jest ważne, ponieważ dobre leczenie może kontrolować objawy kliniczne i zapobiegać powikłaniom. Jakość życia i oczekiwana długość życia, np. Normalni ludzie, bóle głowy, skurcze mięśni, parestezje, drgawki dłoni i stóp lub osłabienie mięśni, szczególnie tych, którzy zmarli w poprzednich pokoleniach, sugerując możliwość wystąpienia zespołu Liddella, zgodnie z objawami klinicznymi, eksperymentami Testy laboratoryjne wykazały wysoki poziom sodu we krwi, hipokaliemię, zasadowicę metaboliczną, niski poziom reniny i aldosteronu w osoczu oraz nieskuteczny spironolakton.
Diagnostyka różnicowa
1. Pierwotny hiperaldosteronizm (pierwotny aldehyd) Pierwotny aldehyd z powodu nadnerczowo-autonomicznego wydzielania aldosteronu, powodując sód, potas, powodując nadciśnienie, hipokaliemię z zasadowicą i inne objawy kliniczne, często Powodem jest gruczolak lub przerost nadnerczy, oznaczenie aldosteronu wykazało znaczny wzrost stężenia aldosteronu w moczu i aldosteronu w osoczu znacznie, poziomy reniny-angiotensyny zostały zmniejszone, CT lub MRI jamy brzusznej wykazały, że można zidentyfikować gruczolaka lub przerost nadnerczy, leczenie spironolaktonem lub operację Resekcja gruczolaków i przerost jest skuteczny.
2. Zespół Barttera (przerost kłębuszków nerkowych) Zespół Barttera charakteryzuje się ciężką hipokaliemią, zasadowicą, niskim poziomem sodu we krwi, niskim poziomem chlorków, prawidłowym ciśnieniem krwi, polidypsją, wielomoczem, zaparciami, odwodnieniem, Renina-angiotensyna w osoczu i aldosteron są podwyższone, patologiczne zmiany we wzroście aparatu mostkowo-kłębuszkowego i nadnerczowej sferoidalnej strefy gwiaździstej, patogeneza jest nieznana, indometacyna, aspiryna i inne objawy mogą zostać rozwiązane.
3. Syndrom pozornego nadmiaru mineralokortykoidów (SAME) SAME to niedobór wrodzonej dehydrogenazy hydroksysteroidowej 11-beta (11-β0HSD), zlokalizowanej w 16q22.1, a jej rolą jest Kortyzol jest miejscowo przekształcany w nieaktywny kortyzol w kanalikach nerkowych. Wrodzony niedobór 11-βOHSD jest autosomalnym zaburzeniem recesywnym. Z powodu braku 11-βOHSD poziomy kortyzolu w osoczu są podwyższone z powodu receptorów mineralokortykoidowych i cukru. Receptory kortykosteroidów mają wysoką homologię w sekwencji aminokwasowej, dlatego nadmierne kortyzol wiąże się z receptorem mineralokortykoidów i wywiera działanie podobne do mineralokortykoidów. Pacjenci mają wysokie ciśnienie krwi i hipokaliemię w okresie dojrzewania. Brak drugorzędnych cech płciowych jest ważną cechą kliniczną.
4. Hiperaldosteronizm hamujący glikokortykoidy Hiperaldosteronizm hamujący glikokortykoidy jest autosomalną dominującą chorobą genetyczną o wysokiej penetracji i wysokim aldosteronie i niskiej reninie. W powiązaniu z mutacją genu syntazy aldosteronu syntaza aldosteronu ulega ekspresji ektopowej w wiązce kory nadnerczy, jest regulowana przez pobudliwość ACTH, wrażliwa na stymulację ACTH, co powoduje zwiększone wydzielanie aldosterolu, retencję sodu i podwyższone ciśnienie krwi. Choroba występuje częściej u nastolatków. Nadnercze to duży i mały rozrost guzkowy. Poziom aldosteronu w osoczu jest równoległy do rytmu okołodobowego ACTH. Po kilku tygodniach fizjologicznej wymiany glikokortykosteroidów, wydzielanie aldosteronu, ciśnienie krwi i potas można przywrócić do normy. .
5.17 Zespół niedoboru hydroksylazy Zespół niedoboru 17α-hydroksylazy jest autosomalnym zaburzeniem recesyjnym Stwierdzono, że istnieje co najmniej 18 różnych rodzajów mutacji w tym genie, a większość mutacji całkowicie niszczy 17α-hydroksylazę. Aktywność, brak tego enzymu może zapobiec przekształceniu pregnenolonu i progesteronu w 17-hydroksypregnenolon i 17-hydroksyprogesteron, który zmniejsza, a nawet całkowicie go brakuje, dezoksykortyzol i kortyzol oraz zwiększa reaktywność wydzielania ACTH. Nadmierna produkcja dezoksykortykosteronu (DOC) przez kortykosteroidy solne prowadzi do nadciśnienia, hipokaliemii i wtórnego napaści seksualnej jest ważną cechą kliniczną.
6. Nabyta pseudohyperaldosteronizm Nabyta pseudohyperaldosteronizm to hipokaliemia spowodowana lukrecją lub mineralokortykoidami Staranne konsultacje z historią leków mogą pomóc w potwierdzeniu diagnozy.
Ponadto u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym może wystąpić hipokaliemia podczas przyjmowania leków moczopędnych bez suplementacji potasu, ale potas we krwi może powrócić do normy po zatrzymaniu leku moczopędnego i dodaniu potasu.
