instrumentalna fuzja przeszczepu kostnego

Utrwalenie urządzenia i połączenie przeszczepu kostnego w leczeniu skoliozy, po dziesięcioleciach ciągłego rozwoju, powstawaniu różnorodnych zabiegów chirurgicznych. Chociaż te metody chirurgiczne są różne, celem jest promowanie fuzji kości. Dlatego wszystkie szczątki tkanek miękkich na tkance kostnej muszą być dokładnie oczyszczone, kora całkowicie usunięta, małe stawy zniszczone i wykonano dużą liczbę autogennych przeszczepów kości biodrowej. Leczenie chorób: skolioza wrodzona Wskazanie 1. Etiologia: skolioza idiopatyczna, rozwój pokwitania jest szybszy, kąt Cobba większy niż 40 ° należy leczyć chirurgicznie. Wrodzona skolioza, szczególnie sztywna lub skolioza nerwowo-mięśniowa spowodowana zapadnięciem się kręgosłupa, powinna być wczesną operacją. Im dłuższy przebieg choroby, tym trudniej jest ją rozwinąć i tym trudniej jest ją skorygować. 2. Wiek: Ogólna operacja fiksacji ortopedycznej wykonywana jest po 12. roku życia. W przypadku wrodzonej skoliozy należy wykonać miejscową fuzję, aby zapobiec miejscowej fuzji skoliozy. 3. Stopień skoliozy: Obecnie jest ogólnie przepisywany do operacji pod kątem Cobba 40 ° lub większym. Leczenie niechirurgiczne wykonuje się poniżej 40 °. 4. Skolioza: cięższy obrót skoliozy klatki piersiowej, któremu towarzyszy oczywista deformacja klatki piersiowej lub kifoza (kąt garbu), operacja przed skoliozą lędźwiową, aby zapobiec pogorszeniu funkcji oddechowych. 5. Skoliozę i wczesną paraplegię należy wykonać wcześnie, dekompresję w celu usunięcia czynników paraplegii, aby skorygować i zapobiec dalszemu pogorszeniu deformacji. 6. W przypadku starszych osób dorosłych ze skoliozą z powodu bólu pleców lędźwiowego spowodowanego przerostem miejsca deformacji lub niestabilnością kręgosłupa można również rozważyć operację stałej fuzji. Przeciwwskazania Pacjenci, którzy nie spełniają powyższego przedziału wiekowego lub mają lżejszą skoliozę. Przygotowanie przedoperacyjne Przedoperacyjnie, biorąc pod uwagę powolną, długoterminową przyczepność, można uniknąć nagłej korekcji odcinka i bardzo ważne jest zapobieganie powikłaniom nerwu rdzeniowego i zwiększenie szybkości korekcji chirurgicznej. Stopniowo zwiększaj przyczepność przed operacją, aby zrozumieć, czy u pacjenta występuje drętwienie, ból, napięcie mięśni, siła mięśni i odruch. Po osiągnięciu zadowalającego stopnia korekcji urządzenie zostało zamocowane za pomocą przeszczepu kości. Mielografię należy wykonać przed operacją, aby wykluczyć nieprawidłowości w kanale kręgowym. Dekompresja, złamane patyki i inne komplikacje. Zabieg chirurgiczny 1. Operacja Harringtona Harrington po raz pierwszy doniósł w 1962 r., Że wspiera lub koryguje skoliozę za pomocą metalowej fiksacji wewnętrznej. Urządzenie składa się głównie z dwóch części, jedna to drążek, a druga hak. Umieść pręt po wklęsłej stronie zgięcia bocznego i umieść pręt dociskowy po stronie wypukłej. Bliższa sekcja rozpórki jest zapadkowa, dzięki czemu można ją otworzyć tylko w haku i nie pozwolić na powrót. Jego koniec jest kwadratowy, aby zapobiec obracaniu się po włożeniu haka. Drążek dociskowy jest cienki i elastyczny; jest na całej długości gwintowany. Hak górny pręta otwierającego jest okrągłym otworem, a hak końcowy jest kwadratowym otworem. Pręt dociskowy typu Rochester ma rowek z tyłu haka, co ułatwia zakładanie pręta dociskowego i uszczelki. Górny haczyk otwartego pręta jest zwykle umieszczony między małymi stawami kręgów piersiowych, a dolny haczyk jest umieszczony na górnej krawędzi kręgów lędźwiowych. Drążek dociskowy jest zaczepiony na poprzecznym stawie żebra, a dolny zaczep umieszczony jest na dolnej krawędzi kręgu lędźwiowego. Instrumenty Harrington mają lepsze właściwości podłużnego podparcia, mniejszy wpływ na kąty Cobba większe niż 50 °, tj. Małe kąty, słabą siłę korekcyjną i zbyt duże kąty można stosować z 2 rozpieraczami lub w połączeniu z prętami pod ciśnieniem. Procedury chirurgiczne Harrington są obecnie standaryzowane na szczeblu międzynarodowym. Pacjent został umieszczony na stencie chirurgicznym Hall-Relton po znieczuleniu ogólnym. Skóra jest sterylizowana, pokryta sterylnym filmem, a skóra jest wstrzykiwana pod skórę, zanim skóra zostanie pocięta na roztwór adrenaliny 1: 400 000 w celu zmniejszenia krwawienia. Proste cięcie kolczaste wykonuje się w kolejnym procesie kolczastym w segmencie zgrzewania. Tkankę miękką procesów kolczastych i blaszki po obu stronach usuwano pod podbłonkiem, aż do odsłonięcia bocznych stawów obu stron lub poprzecznych stawów żeber. Użyj automatycznego rozrzutnika, aby otworzyć mięśnie po obu stronach. Znajdź mały staw na górnym końcu kręgu po wklęsłej stronie łuku bocznego, wytnij go i umieść górny haczyk. Dolny haczyk umieszczony jest na dolnej krawędzi dolnego kręgu dolnego kręgu. Umieść haczyk na każdym z górnych i dolnych haczyków. Umieść zewnętrzny element ustalający kręgosłupa między górnym i dolnym hakiem. Obróć śrubę rozpieracza, otwórz zagięcie boczne od strony wklęsłej i wybierz odpowiednią długość drążka rozporowego, aby przebił się do górnego i dolnego otworu haka. Zdejmij zewnętrzny rozpieracz i użyj haka, aby górny zaczep otworzył zapadkę 1 ~ 2 na stopniu zapadkowym górnej części pręta rozpórki, aby zmaksymalizować korektę. Następnie wykonaj śródoperacyjny test budzenia lub wywołane monitorowanie potencjału. Udowodniono, że nie ma nadmiernej korekcji, a następnie segmentowe procesy kolczaste, blaszki i stawy twarzy należy wykorzystać jako łóżko do przeszczepu kości. Następnie pobrano kość ramienną lub połączono ją z zastosowaniem allogenicznego przeszczepu kości. Przed zamknięciem rany umieść 1 lub 2 rurki drenażu podciśnieniowego, aby zmniejszyć krwiak i zapobiec infekcji. Jeśli rozrzutnik Harrington jest używany w połączeniu z prętem ciśnieniowym, najpierw należy umieścić pręt dociskowy. Obecnie Harrington rozszerza ortopedię instrumentu i jest często łączony z segmentowym mocowaniem drutu laminarnego Luque w celu zmniejszenia powikłań, takich jak odsprzęganie i złamanie drążków po samej operacji Harrington. 2. Operacja Luque została po raz pierwszy opisana przez Mexican Luque w 1976 roku. Umieścił dwa metalowe pręty w kształcie litery „L” na bokach bocznych łuków. Włóż krótkie ramię metalowego pręta do łuku bocznego, górny kręgosłup na górnym kręgu, a krótkie ramię drugiego metalowego pręta w kształcie litery „L” w boczny kręgosłup. W ten sposób dwa pręty są uformowane w prostokątny kształt, a metalowy pręt jest sterowany w taki sposób, aby przesuwał się w górę lub w dół, a wszystkie więzadła międzyszpikowe i więzadło lędźwiowe, które należy naprawić, są odcinane, a otwory międzywarstwowe są otwierane. Drut wprowadza się przez każdy otwór między warstwowy i przepuszcza przez otwór międzykręgowy przez blaszkę. Dokręć drut przechodzący pod każdym segmentem blaszki do metalowego pręta po każdej stronie, tak aby blaszka i metalowy pręt zostały całkowicie połączone. Procedura Luque: pozycja, nacięcie i ekspozycja operacją Harringtona po zakończeniu ekspozycji: 1) Otwarcie okna między blaszkami: Po usunięciu więzadła międzypęcherzowego lub częściowym procesie kolczastym uwidacznia się więzadło lędźwiowe. Najpierw mały otwór zostaje ugryziony przez rongeur, a przestrzeń zewnątrzoponowa zostaje oddzielona przez rozciąganie do ściągacza nerwów. Następnie użyj małego skośnego laminarnego rongeura Kerrison, aby rozciągnąć się do przestrzeni zewnątrzoponowej, delikatnie dociśnij tłuszcz zewnątrzoponowy i podnieś żółty więzadło. Otworzy się okno o średnicy 0,5 cm w szczelinie blaszki, aby drut mógł przejść. 2) Pod warstwą załóż drut stalowy: przetnij miękki, nieelastyczny drut stalowy o średnicy 0,8-1,0 mm na długość około 50 cm i złóż go w podwójne nici, pozostawiając okrągły otwór u góry. Dwurzędowa górna sekcja z drutu stalowego jest zakrzywiona w łuk, o średnicy okna między dwoma laminatami. Górny koniec zakrzywionego drutu wprowadza się do otworu między następną blaszką i przechodzi przez przestrzeń zewnątrzoponową i umieszcza się pod blaszką, i otwiera się przez otwór górnego otworu międzykręgowego. Zawieś mały otwór u góry drutu za pomocą małego haczyka, aby drut był dociśnięty do blaszki. Górny koniec dwuniciowego drutu stalowego jest odcinany w celu utworzenia pojedynczego pasma, a lewa i prawa strona są oddzielone do zamocowania pręta w kształcie litery „L”. 3) Zamocuj pręt w kształcie litery „L”: Zasadniczo pręt w kształcie litery „L” jest umieszczony po stronie wklęsłej, aby owinąć drut wokół metalowego pręta, a następnie drut stalowy jest zaciśnięty krzyżowo. Podwiązanie od góry do dołu. Podczas napinania drutu asystent może delikatnie nacisnąć wypukłą stronę, aby ułatwić ortopedię. Kolejny pręt w kształcie litery „L” umieszczono po wypukłej stronie i w ten sam sposób drut stalowy pod każdą blaszką podwiązano jeden po drugim od góry do dołu. Wykonaj dwa pręty w kształcie litery „L”, wykorzystując skoliozę wierzchołkowego kręgu jako punkt podparcia i napraw skoliozę jak „szynę”. Przeszczep kości i fuzja są równoważne operacji Harringtona. Operacja Luque jest bezpiecznie ustalona, ​​a częstość występowania pseudoartrozy jest niska, ale każdy drut przechodzi przez przestrzeń zewnątrzoponową, zwiększając ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego. 3.Harri-Luque podstawowa metoda spinania drutu z klamrą kostną Autoryzowana przez Harrington i Luque w 1985 r., Ale nie pod drutem laminarnym, ale w najgrubszej części kręgów podstawa kolczasta z równoległą płytką stempla Wywierć dwa równoległe otwory o średnicy 1,5 mm i przełóż dwa końce drutu z klamrą do kości przez dwa otwory z jednej strony na przeciwną stronę (klamra do kości jest przygotowana wcześniej), a stroną jest Harrington z mijającym drutem. Kije lub luque są naprawione. W ten sposób drut przechodzi przez klamrę kostną do procesu kolczastego metodą Wisconsin jako poprzeczna siła ciągnąca i staje się naciskiem na przeciwny kierunek procesu kolczastego, co znacznie zwiększa zdolność mocowania drutu stalowego. Autorzy potwierdzili na podstawie pomiarów biomechanicznych oraz ponad 100 porównań klinicznych i praktycznych, że współczynnik korekcji i siła mocowania kierunku do wypukłości bocznej nie są słabsze niż metoda Luque. Jednak złożoność blaszki Luque pod drutem jest zmniejszona, a szansa bezpośredniego uszkodzenia nerwu rdzeniowego jest unikana lub zmniejszana. 4. Chirurgia Dwyera: W 1969 r. Dwyer z Australii zastosował zabieg chirurgiczny w celu korekcji skoliozy z przodu trzonu kręgowego. Operacja jest odpowiednia głównie w przypadku skoliozy L1 lub mniejszej, szczególnie w przypadku poważnego braku lub deformacji blaszki, a przypadek, w którym nie można zaczepić haka, jest bardziej odpowiedni. Operacja jest zwykle wykonywana od wypukłej strony klatki piersiowej i brzucha, 10 żebro jest usuwane do jamy klatki piersiowej, a przedni i tylny aspekt kręgosłupa są odsłonięte poza otrzewną. Podwiązanie naczyń krwionośnych przechodzących przez ciało kręgowe. Wzdłużne nacięcie przedniego więzadła podłużnego i okostnej oraz rozwarstwienie okostnej po obu stronach, odsłaniając trzon kręgowy. Każdy dysk międzykręgowy w zakresie wypukłości bocznej jest usuwany, a śruba z otworem jest wkręcana w każdy trzon kręgowy, a stalowy kabel przechodzi przez otwór, a stalowy kabel jest napinany, aby zbliżyć trzon kręgowy. Przestrzeń międzykręgowa po wypukłej resekcji bocznej znika, a kręgosłup zostaje wyprostowany. Śruba spłaszczająca zapobiega wciągnięciu kabla i koryguje zgięcie boczne. Metoda jest ortopedyczna, ale zadowalająca. 5. Chirurgia Zielke: Urządzenie Zielke jest w rzeczywistości zmodyfikowanym urządzeniem Dwyer, a jego podejście jest również podejściem przednim. Największą zaletą tej metody jest to, że ma duży stopień korekcji i może być obracana; jest kilka stałych segmentów, tylko nacisk na zdeformowane segmenty i brak ekspansji, więc istnieje mniejsze ryzyko uszkodzenia nerwu. 6. Chirurgia CD: France Cotrel i Dubousset zgłosili swoje nowe urządzenia do skoliozy do mocowania ortopedycznego w 1984 roku. Nadaje się głównie do młodzieńczej skoliozy idiopatycznej i jest jednym z najskuteczniejszych urządzeń fiksacyjnych w chirurgii ortopedycznej tylnej kręgosłupa. Jednak metoda jest skomplikowana i istnieje wiele komplikacji. 7. Chociaż system CD ma wybitne osiągnięcia w dziedzinie skoliozy, nadal ma wady konstrukcyjne. Aby uzupełnić te niedociągnięcia, uczeni opracowali ulepszone systemy, takie jak Isola, Moss Miami, TSRH i CDH, które stały się krajowymi Najczęściej stosowane wewnętrzne utrwalenie w leczeniu skoliozy. Komplikacja Ból dolnej części pleców występuje rzadko po zespoleniu skoliozy piersiowej, a ból lędźwiowy jest stosunkowo częsty po zespoleniu lędźwiowym. Przyczyna bólu krzyża po fuzji jest nieznana, ale badanie wykazało, że związane są z tym następujące warunki: 1 Jeśli po operacji dochodzi do dekompensacji tułowia w płaszczyźnie wieńcowej lub strzałkowej, wówczas po operacji pacjenci często odczuwają ból w dolnej części pleców, dlatego konieczne jest osiągnięcie równowagi na środkowej linii kości ramiennej podczas zespolenia, aby uniknąć wystąpienia zwichnięcia w płaszczyźnie wieńcowej lub strzałkowej. Zwrot kosztów. 2 pooperacyjny ból dolnej części pleców związany jest z zanikiem lordozy lędźwiowej, dlatego konieczne jest przywrócenie fizjologicznej krzywizny płaszczyzny strzałkowej kręgosłupa. 3 pooperacyjny ból dolnej części pleców jest związany z zakresem dolnego kręgu zgrzewania. Jeśli poziom zgięcia przekracza talię 3, częstość występowania bólu krzyża jest zwiększona, dlatego w miarę możliwości należy stosować wybiórcze zespolenie.