Zwiększona objętość kłębuszków
Wprowadzenie
Wprowadzenie Wzrost objętości kłębuszków odnosi się do fizjologicznej i patologicznej charakterystycznej zmiany morfologicznej objętości kłębuszków kłębuszków nerkowych spowodowanej kłębuszkami lipoproteinowymi. Glomerulopatia lipoproteinowa (glomerulopatia lipoproteinowa) jest chorobą nerek charakteryzującą się obecnością zatorów lipoproteinowych w naczyniach włosowatych kłębuszków nerkowych i zatorowości lipoproteinowej nadnerczy. Glomerulopatia lipoproteinowa występuje częściej u mężczyzn, stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 15: 8; średni wiek wystąpienia wynosi 32 lata (4 do 49 lat). Większość przypadków ma charakter sporadyczny, a kilka jest rodzinnych. Glomerulopatia lipoproteinowa (glomerulopatia lipoproteinowa) jest chorobą nerek charakteryzującą się obecnością zatorów lipoproteinowych w naczyniach włosowatych kłębuszków nerkowych i zatorowości lipoproteinowej nadnerczy. Objawy kliniczne były podobne do hiperlipidemii typu III z podwyższonym stężeniem apolipoproteiny E w osoczu (apoE). Chorobę po raz pierwszy zgłosił Saito T i wsp. Na 17. dorocznym spotkaniu Society of Nephrology w 1987 r. W 1989 r. Sakaguchi i wsp. Zaproponowali chorobę jako niezależną kłębuszkową chorobę opartą na objawach klinicznych i cechach patologicznych pacjenta. W tym samym roku choroba została nazwana glomerulopatią lipoproteinową. Jednak glomerulopatia lipoproteinowa nie poprawia zmian kłębuszkowych przez obniżenie poziomu lipidów we krwi. Obecnie uważa się, że choroba ta jest rzadką chorobą, w której kłębuszkowy typ III ogranicza się do lipidacji nerek.
Patogen
Przyczyna
Patogeneza glomerulopatii lipoproteinowej nie została w pełni wyjaśniona, a większość uważa się za związaną z nieprawidłowym metabolizmem lipidów. Obecnie wiadomo, że nieprawidłowy metabolizm lipidów może powodować uszkodzenie kłębuszków, zmiany kłębuszkowe również wpływają na metabolizm lipidów. Wiele chorób ogólnoustrojowych (w tym rzadka choroba Fabry'ego, NiemanPick i Gauchera) zwiększa śródnerkowe odkładanie lipidów. Dość często zdarza się, że śródnerkowe odkładanie lipidów jest wtórne do zespołu nerczycowego i charakterystyczna jest hiperlipidemia. Wydajność zespołu nerkowego normalizuje się poprzez skuteczne leczenie zespołu nerczycowego, w którym to przypadku hiperlipidemia jest konsekwencją choroby nerek.
Zbadać
Sprawdź
Powiązana kontrola
Frakcja filtracji kłębuszkowej frakcja filtracji kłębuszkowej (GFF) klirens β2 mikroglobuliny test funkcji kłębuszkowej angiografia nerkowa
W normalnych okolicznościach nerki mogą zawierać niewielką ilość lipidów. Kiedy nerki mają dużą liczbę nietypowych złogów lipidowych lub mają określone struktury, można je uznać za lipidozę nerek. Klinicznie można go podzielić na dwie główne kategorie, pierwotną i wtórną, i należy go identyfikować za pomocą glomerulopatii lipoproteinowej.
Podsumowując, w przypadku patologicznie charakterystycznych zmian morfologicznych - zwiększonej objętości kłębuszków, silnie rozszerzonego skurczu naczyń włosowatych, pacjentów z chorobą nerek z warstwowymi zmianami w „zatorowości”, należy zwrócić uwagę na istnienie Glomerulopatia lipoproteinowa, jeśli barwienie histochemiczne lipoprotein jest ujemne, dowody embolizacji lipoprotein i zatorowości lipoprotein zewnątrznerkowych potwierdzone za pomocą mikroskopii elektronowej, w połączeniu z eksperymentalnymi dowodami nieprawidłowego metabolizmu lipidów, można ustalić diagnozę glomerulopatii lipoproteinowej .
Kontrola laboratoryjna:
1. Badanie moczu Wszyscy pacjenci mają białkomocz w różnym stopniu, 1g ~ 3g / 24h, występuje krwiomocz mikroskopowy.
2. Pacjenci z badaniami krwi mają różne stopnie hiperlipidemii. Saito i wsp. Porównali hiperlipidemię u pacjentów z glomerulopatią lipoproteinową i pierwotnym zespołem nerczycowym i stwierdzili, że poziomy triacyloglicerolu w osoczu u pacjentów z kłębuszkową chorobą lipoproteinową wydają się znacznie wyższe niż ich całkowity poziom cholesterolu. Następnie przeanalizowali, że ich cholesterol był głównie zdominowany przez wzrost lipoprotein o bardzo niskiej gęstości i lipoprotein o średniej gęstości. Ta cecha jest bardzo podobna do rodzinnej hiperlipoproteinemii typu III. Najbardziej charakterystyczne z testów laboratoryjnych było to, że wszystkie przypadki wykazały znaczny wzrost poziomu apolipoproteiny E w osoczu (od 103 do 388 mg / l). Test fenotypu genowego apoE wykazał, że dominuje fenotyp genowy zawierający E2.
Inne kontrole pomocnicze:
1. Mikroskopia świetlna: charakterystyczną zmianą pod mikroskopem świetlnym jest duża ekspansja kłębuszkowego światła naczyń włosowatych.Wnęka jest wypełniona dużą ilością barwionych światłem, siatkowych materiałów, a naczynia włosowate są podobne do balonów. Niektórzy nazywają to angioplastyką kapilarną. Specjalne barwienie materiału we wnęce, w tym barwienie PAS, PASM, MASSON, negatywne barwienie Sudan 3 i czerwień olejowa 0 pokazało, że w rozszerzonym świetle naczyń włosowatych było wiele dodatnich kropel lipidów, a otaczające komórki kanalików nerkowych były również widoczne rozproszone małe kropelki lipidów. . Komórki mezangialne i matryca często wykazują łagodny przerost. Rozpuszczanie błon, oddzielanie mezangialne od membrany piwnicy i wstawianie mezangialne mogą również występować w kształcie dwutorowym. Kłębuszkowa błona podstawowa zasadniczo nie wykazuje żadnych nieprawidłowości, takich jak pogrubienie i tworzenie się paznokci. Nie stwierdzono istotnych zmian w cewkowo-śródmiąższowych i nie było oznak nieprawidłowego odkładania lipidów, takich jak komórki piankowate. Nie zaobserwowano zmian w nieprawidłowej proteinemii krwi w nerkowych naczyniach krwionośnych. Powtarzająca się biopsja nerki wykazała, że wraz z przedłużeniem przebiegu choroby substancja podobna do embolizacji lipoprotein w świetle naczyń włosowatych stopniowo zmniejszała się, komórki mezangialne i matryca wykazywały oczywisty rozrost, z segmentalnym wstawieniem krezki i stwardnieniem, a substancja podobna do skrzepliny lipoproteinowej stopniowo ulegała hiperplazji. Zastąpienie mesangium. W kanale cewkowo-śródmiąższowym często pojawia się skorelowany zanik kanalików, śródmiąższowy naciek limfocytów i monocytów oraz rozrost tkanki włóknistej.
2. Mikroskopia elektronowa: Kapsułka jest oczywiście powiększona. Wnęka jest wypełniona dużą liczbą cząstek o różnych rozmiarach i gęstościach elektronowych. Cząstki te można ułożyć w paski, podobne do struktury odcisków palców. Istnieją również wnęki wypełnione wnękami o różnych rozmiarach, często w klastrach lub warstwach. Wewnątrzzębowe czerwone krwinki i komórki śródbłonka są ściśnięte między lipoproteinową substancją zakrzepową a ścianą naczyń włosowatych. Obszar mezangialny wykazywał jedynie łagodny przerost we wczesnym stadium, a gdy zmiana postępowała, obszar mezangialny był znacznie poszerzony, komórki mezangialne i matryca mezangialna namnażały się, a czasem obserwowano wstawienie mezangialne i lizę mezangialną. W kłębuszkowej błonie podstawnej nie stwierdzono zgrubień ani gęstych osadów.
3. Immunofluorescencja Tradycyjne barwienie immunofluorescencyjne, takie jak barwienie IgG, IgA, IgM, C1q, Fg, nie wykazało żadnych charakterystycznych zmian. Odkładanie się β-lipoproteiny i apoE w świetle kłębuszków włosowatych obserwowano przez barwienie przeciwciałami monoklonalnymi przeciwko lipoproteinom i apolipoproteinom. Ponadto w obszarze mezangialnym zaobserwowano również niewielką ilość rozproszonych drobnoziarnistych złóż apolipoproteinowych. Barwienie alfa lipoprotein było ujemne. Chorobę można również łączyć z nefropatią IgA, toczniowym zapaleniem nerek, błoniastą nefropatią itp. W tym czasie immunofluorescencja, mikroskopia świetlna i mikroskopia elektronowa wykazują swoje charakterystyczne zmiany, co ma wielką wartość w diagnozie.
Diagnoza
Diagnostyka różnicowa
Pierwotna choroba odkładania się lipidów
(1) Choroba Fabry'ego: wrodzona lizosomalna choroba spichrzeniowa spowodowana niedoborem wrodzonego enzymu lizosomalnego α-galaktozydazy A, występująca głównie u mężczyzn. Choroba może wpływać na prawie wszystkie tkanki ciała. Główne objawy kliniczne to parestezje, ból kończyn i naczyniowe rogowacenie skóry. Występuje częściej na środku tułowia, często obejmując mosznę, pośladki, korzenie ud, pępowinę i błonę śluzową jamy ustnej. Czerwony z fioletowym, ciśnienie nie zanika, szczególnie w przypadku zmian młodzieńczych. Choroby sercowo-naczyniowe i mózgowo-naczyniowe mogą objawiać się dusznicą bolesną, zawałem mięśnia sercowego, udarem niedokrwiennym, a inne zmiany obejmują zmętnienie lub atrofię rogówki, zniekształcenie błony siatkówki lub sprzężonej, zaćmę i tak dalej. Zmiany w nerkach objawiały się łagodnym białkomoczem, sporadycznym krwiomoczem i rzadkim zespołem nerczycowym. Można zaobserwować łagodne nadciśnienie i niewielką liczbę pacjentów z cięższymi zaburzeniami czynności kanalików, takich jak moczówka moczowa lub dystalna kwasica cewek nerkowych. Badanie patologiczne wykazało, że kłębuszkowe komórki nabłonkowe były silnie spuchnięte i wakuolowane jako typowa zmiana w tej chorobie. Czasami zmiany mogą wpływać na komórki nabłonka okładzinowego, aw kilku przypadkach podobne wakuole można znaleźć w kłębuszkowych komórkach śródbłonka i komórkach mezangialnych. Obserwacja ultrastrukturalna za pomocą mikroskopii elektronowej Wakuolowane komórki widoczne pod mikroskopem świetlnym nazywane są „ciałkami inkluzyjnymi”. Większość tej specjalnej struktury znajduje się w lizosomie, ze strukturą błoniastą, znaną również jako ciało zebry, zmiany podobne do mieliny. Można również zauważyć, że fuzja procesów stóp, „ciałek inkluzyjnych” w komórkach śródbłonka i komórkach mezangialnych jest mniejsza i mniejsza, a jeśli ilość „ciałek inkluzyjnych” jest duża, może zajmować całą jamę.
(2) Choroba Niemanna-Picka: z powodu braku fosfatazy sfingozyny w organizmie, sfingomieliny nie można zhydrolizować i osadzić w układzie siateczkowo-śródbłonkowym, hepatocytach, komórkach nabłonkowych cewek nerkowych, komórkach nerwowych i niektórych innych komórkach. Powoduje dysfunkcję komórek. Ponieważ w układzie siateczkowo-śródbłonkowym gromadzi się duża liczba komórek piankowatych, w tym szpik kostny, wątroba, śledziona i powierzchowne węzły chłonne mogą zostać powiększone. Choroba ta jest rzadką, autosomalną dominującą chorobą dziedziczną. Główną cechą zajęcia nerek jest duża liczba komórek piankowatych w komórkach nabłonkowych kanalików nerkowych (zwłaszcza kanalików dystalnych i grzbietu rdzenia), a czasami cała kanalik jest pienisty. Pod mikroskopem elektronowym dystalne kanaliki nerkowe i komórki nabłonkowe rdzenia są zajęte przez dużą liczbę ciałek inkluzyjnych lipidów, które są niespójne pod względem wielkości i kształtu i mogą być zebry lub koncentryczne. Klinicznie należy wziąć pod uwagę powierzchowną limfadenopatię z niewydolnością nerek i / lub białkomoczem, aby wykluczyć chorobę.
(3) Metachromatyczna atrofia istoty białej: mózg jest głównym dotkniętym narządem choroby. Odkładanie lipidów w nerkach występuje w dystalnych kanalikach, kanałach zbiorczych i komórkach kanału rdzeniastego, a czasami w świetle, a kłębuszki kłębkowe i bliższe zwinięte kanaliki rzadko są zaangażowane. Na czynność nerek często nie ma to wpływu.
(4) Choroba lipidów błony śluzowej: wrodzona nienormalna choroba przechowywania substancji. Ta substancja zawiera kombinację mukopolisacharydów i lipidów. Choroba dotyczy głównie fibroblastów. Zajęcie nerek objawia się głównie jak balonowa zmiana fibroblastów nerkowych i kłębuszkowych komórek nabłonkowych podoidów, które zawierają dużą ilość przezroczystych wakuoli. Rzadko wpływa na kanaliki proksymalne.
(5) Choroba Wolmana: nienormalna choroba odkładania lipidów spowodowana niedoborem wrodzonej esterazy kwasu lizosomalnego. Choroba dotyka głównie noworodków i dzieci. Klinicznie charakteryzuje się wymiotami, biegunką i wzdęciem brzucha. Patologicznie duża ilość zestryfikowanego cholesterolu i triacyloglicerolu często gromadzi się w wątrobie, śledzionie i nadnerczach. Nerka nie jest głównym dotkniętym narządem. Gdy zaangażowana jest nerka, komórki wakuolizacyjne powstają w obszarze mezangialnym i osierdziu, a kanaliki nerkowe są w zasadzie normalne.
(6) Choroba Battena: grupa chorób wrodzonych z niewyraźną klasyfikacją między zmianami. Ich wspólne objawy obejmują zaburzenia psychiczne, różne objawy neurologiczne i gromadzenie złożonych lipidów o nieznanych składnikach w neuronach i komórkach glejowych. W nerkach gromadzenie lipidów zachodzi głównie w kłębuszkowych komórkach śródbłonka i dystalnych zwiniętych komórkach nabłonkowych kanalików.
(7) rodzinny niedobór acylotransferazy cholesterolu lecytyny (LCAT): choroba charakteryzuje się głównie zmętnieniem rogówki, niedokrwistością, miażdżycą tętnic i tym podobnymi. Uszkodzenie nerek jest również jednym z głównych objawów. U pacjentów może wystąpić białkomocz, krwiomocz mikroskopowy i zaawansowana niewydolność nerek w końcowym stadium. Objawami patologicznymi są głównie akumulacja komórek piankowatych (znacznie zmienione komórki śródbłonka) w kłębuszku nerkowym i duża liczba gęstych nieregularnych cząstek (które mogą być nieprawidłowymi substancjami lipidowymi) w obszarze mezangialnym i pod śródbłonkiem. Żadna z powyższych siedmiu dziedzicznych chorób metabolicznych lipidów nie była wypełniona kłębuszkowymi kapilarnymi substancjami podobnymi do skrzepu lipoproteinowego, które różniły się od glomerulopatii lipoproteinowej.
(8) Rodzinna hiperlipoproteinemia: ta choroba jest najczęstszym rodzajem choroby w nieprawidłowym metabolizmie lipidów. Zgodnie z charakterystyką elektroforezy lipoproteinowej można ją podzielić na sześć typów: I, IIa, IIb, III, IV i V. Czasami chorobie mogą towarzyszyć objawy zajęcia nerek i tworzenia lipidowo-zakrzepowych substancji w naczyniach włosowatych kłębuszków nerkowych. Pacjenci mogą wykazywać zespół nerczycowy, postępującą białkomocz i niewydolność nerek w zaawansowanym stadium. Testy laboratoryjne wykazały znaczny wzrost całkowitego cholesterolu w osoczu, trójglicerydów i pre-beta-lipoprotein. Immunofluorescencję zastosowano do zbadania substancji podobnych do zakrzepu, takich jak beta lub pre-beta-lipoproteina. Glomerulopatia lipoproteinowa ma wiele podobieństw z tą chorobą, ale glomerulopatia lipoproteinowa nie ma łuku rogowego, Xanthoma, miażdżycy tętnic i chromania przestankowego. Objawy kliniczne i objawy. Badanie laboratoryjne glomerulopatii lipoproteinowej charakteryzuje się podwyższonym poziomem apoE w osoczu, a immunofluorescencja pokazuje, że skrzeplina lipoproteinowa zawiera składniki apoE. Ponadto wykrycie fenotypów genów apoE wykazało również, że różni się on znacznie od rodzinnej hiperlipoproteinemii.
2. Wtórna choroba odkładania lipidów
(1) zespół nerczycowy: zespół nerczycowy spowodowany z jakiejkolwiek przyczyny, duża liczba lipidów została przefiltrowana, ponownie wchłonięta, doprowadzi do jej odkładania się w nerkach, co dotyczy głównie kanalików bliższych, wykazując wakuolizację. Ponadto może być również zaangażowana rurowa membrana piwnicy, powodując pogrubienie, łzawienie i wakuolaryzację membrany piwnicy. Zaangażowane są komórki śródmiąższowe, które tworzą komórkę piankową. Czasami może to dotyczyć kłębuszkowych podocytów, komórek mezangialnych i komórek śródbłonka. Nawet tworzą ziarniniak cholesterolu w zrębie.
(2) Zespół Alporta: w tej chorobie nie występuje nieprawidłowy poziom lipidów w osoczu, któremu często towarzyszy utrata słuchu i choroby oczu. Zmiany w nerkach charakteryzują się głównie pogrubieniem, rozdarciem i przerzedzeniem błony podstawnej. W późnym stadium choroby stwierdzono dużą liczbę komórek piankowatych w śródmiąższu nerki pod mikroskopem świetlnym, a w kanalikach nerkowych pojawiły się widoczne kropelki lipidów.
(3) Marskość wątroby: Głównymi objawami choroby wątroby obejmującej nerki są poszerzenie obszaru mezangialnego, proliferacja matrycy mezangialnej oraz tworzenie gęstych nieregularnych cząstek lipidowych w obszarze mezangialnym i pod śródbłonkiem.
(4) stłuszczenie wątroby w idiopatycznej ciąży: choroba ta jest stosunkowo rzadka. Główne zmiany w wątrobie charakteryzują się nagromadzeniem dużych ilości lipidów. Kropelki lipidów mogą również występować w komórkach kanalików nerkowych.
(5) Inne choroby odkładania się lipidów: niektóre trucizny lub leki, uszkodzenie niedokrwienne i inne przyczyny mogą powodować gromadzenie się lipidów w nerkach. Ponadto niektóre przewlekłe choroby zakaźne, takie jak żółte ziarniniakowe odmiedniczkowe zapalenie nerek, mogą również gromadzić komórki piankowate, z których wszystkie różnią się od lipomerowej glomerulopatii w zmianach kłębuszkowych i badaniach laboratoryjnych. W normalnych okolicznościach nerki mogą zawierać niewielką ilość lipidów. Kiedy nerki mają dużą liczbę nietypowych złogów lipidowych lub mają określone struktury, można je uznać za lipidozę nerek. Klinicznie można go podzielić na dwie główne kategorie, pierwotną i wtórną, i należy go identyfikować za pomocą glomerulopatii lipoproteinowej. Podsumowując, w przypadku patologicznie charakterystycznych zmian morfologicznych - zwiększonej objętości kłębuszków, silnie rozszerzonego skurczu naczyń włosowatych, pacjentów z chorobami nerek z warstwowymi zmianami w „zatorowości”, należy zwrócić uwagę na obecność lipidów Glomerulopatia białkowa, jeśli barwienie histochemiczne lipoprotein jest ujemne, dowody embolizacji lipoprotein i zatorowości lipoprotein nadnerczy potwierdzone za pomocą mikroskopii elektronowej, w połączeniu z eksperymentalnymi dowodami nieprawidłowego metabolizmu lipidów, można ustalić diagnozę glomerulopatii lipoproteinowej.
